Kuszewski h. Junosza, vel Koszewski, Kószewski, nazwisko wzięli prawdopodobnie od Koszewa in. Kószewa (Kuszewa), w ziemi zakroczymskiej, na którym dziedziczył w 1570 r. Florian Koszewski (Paw.). Uruski wyprowadza ich błędnie z Kuszewa, w pow. pilzneńskim.
Kużelewski h. Radwan, vel Kurzelewski, Kurzelowski, Kuszelewski?, Kużelowski, w Lubelskiem i na Podlasiu.
Kwaskowski h. Bogoria, vel Kwaśkowski, z Kwaskowa in. Kwaśkowa w powiecie sieradzkim (Bon.).
Kwieciński h. Gryf, wylegitymowali się ze szlachectwa w Królestwie, w pierwszej połowie XIX wieku.
Lebowski h. Gozdawa, stanowią zapewne jedną rodzinę z Chlebowskimi herbu Gozdawa z Chlebowa na Mazowszu. W XVII wieku widzimy ich w Wielkopolsce, później są także m. in. w ziemi stężyckiej, mielnickiej, w Prusach Zachodnich i woj. krakowskim.
Lechowicz h. Gryf, vel Lachowicz, na Litwie i Wołyniu. W XVII wieku zamieszkiwali także w woj. lubelskim, sandomierskim i na Podolu. Jerzy Wacław Lechowicz, dziedzic dóbr Butejki na Podolu 1688 r.
Lesisz h. Leszczyc, w Małopolsce i na Mazowszu. Lesiszowie herbu Leszczyc, potomkowie Krzysztofa, subdelegata grodzkiego sandomierskiego w 1789 r., wylegitymowali się ze szlachectwa w Królestwie Kongresowym w latach 1836-1862, zostali zapisani do ksiąg szlachty ówczesnej guberni lubelskiej, oddział podlaski.
Lewański h. Suchekomnaty, w Małopolsce, w XVIII wieku także w Wielkopolsce i ziemi sieradzkiej (Dw. Teki). Gabriel 1728 r. Jan 1735 roku (Wyr. Tryb. Lubel.). Józef, porucznik regimentu pieszego Potockiego starosty szczyrzyckiego 1778 r., sztabskapitan wojsk koronnych 1789 r. (Kancl., Sigil.).
Radke h. własnego, vel Radtke, Ratke, Rathke, Radeke, Radka etc., w Wielkopolsce i na ziemiach pruskich, późnej także w innych częściach Rzeczypospolitej.
Gockowski h. Prawdzic, vel Goćkowski, Goczkowski, z Goćkowy (Gozkowy), w pow. człuchowskim.
Golian h. Chorąbała, oraz h. Dębno, Nałęcz, Paprzyca, Przerowa, Wczele, vel Goljan, Golyan, Golijan, licznie rozrodzeni, od XVI wieku zaczęli używać także nazwiska Goliański vel Goljański.
herb Krzeczunowicz
(Ostrowski)
Krzeczunowicz h. własnego, vel Krzeczonowicz, Kreczunowicz, Kreczonowicz, rodzina pochodzenia ormiańskiego, pisząca się „z Olejowa”. Zamieszkała w II połowie XVIII wieku w mieście Stanisławów oraz jego okolicach, w ówczesnej Galicji austriackiej.
Lingenau h. własnego, rodzina mieszczan warszawskich, przybyła do Warszawy zapewne z terenu ówczesnych ziem pruskich. Otrzymali szlachectwo na sejmie 1775, a w następnym roku przedłużono im termin wyznaczony do nabycia dóbr ziemskich (Vol. Leg.).
Lipczyński h. Korwin, vel Lypczyński, Libczyński etc., jeśli nie z którychś Lipek, to być może wyszli ze wsi Lubsin, w pow. radziejowskim, na której dziedziczył ród Duninów herbu Łabędź. Nazwa wsi była rozmaicie pisana stąd i nazwisko od niej powstałe miało różne formy: Lubsiński, Lubszyński, Lubczyński, Lipszyński, Lipczyński, etc. Stamtąd rozeszli się potem po różnych województwach.
Węgorzewski h. Leszczyc, vel Węngorzewski, Wengorzewski, Węgorzeski, w Wielkopolsce. Wymienia ich Paprocki w swoim Herbarzu z 1584 r. Wyszli ze wsi Węgorzewo i Węgorzewko, w pow. gnieżnieńskim, gmina Kiszkowo, parafia Sławno.
Wąż h. Ślepowron, vel Wąsz, mieli się pierwotnie pisać z Bogatego i Dobrzankowa w pow. przasnyskim. Mikołaj Wąż z Białunina otrzymał 1413 r. w Ciechanowie przywilej od ks. mazowieckiego Jana Starszego. Po osiedleniu się na Podlasiu, pisali się „z Wężów” w ziemi drohickiej.
Lisikiewicz h. Szeliga, vel Lisikowicz, w Małopolsce. Niewątpliwie pierwotnym ich nazwiskiem było Lisik.
Gagatnicki h. Pniejnia, w XVIII wieku zamieszkują w ziemi czerskiej i w woj. sandomierskim. Udowodnili pochodzenie swoje szlacheckie w Królestwie Kongresowym 1859 r.
Luboński h. Leszczyc, czasem błędnie Lubański, pisali się „z Luboni”, a ich wsią gniazdową jest Lubonia, w pow. łęczyckim.
Lucy h..., zostały im przyznane prawa szlachectwa w Królestwie Kongresowym w 1854 i 1859 r. Zapisani zostali do ksiąg szlachty ówczesnej guberni lubelskiej.
Łaniewski h. Korczak odm. (in. Wręby), vel Łaniewski-Wołk, w Wielkim Księstwie Litewskim, wyszli, zdaje się, z Łaniewicz, w pow. grodzieńskim, może jednak nie wszyscy. (Bon.).
Łastowiecki h. Larysa (in. Laryssa, Larysza), vel Ostowiecki, rodzina podolska, nazwisko wzięła od wsi Łastowce in. Ostowce, w pow. kamienieckim, w parafii Iwaniec. W XVI wieku pisali się często Łastowskimi, ale wydaje się, że nie wszyscy dziedzice Łastowiec należeli do jednego rodu (Bon.).
Łęski h. Janina, rodzina małopolska, pisząca się „z Łęgu” nad Wisłą, niedaleko Zawichostu, w pow. sandomierskim, w parafii Osiek. Wieś Łęg już w XIX wieku stanowiła przedmieście osady Osiek. Są jednego pochodzenia z Janinami Kołaczkowskimi.
Łochowski h. Belina, vel Łochoski, rodzina mazowiecka, pisała się „z Łochowa”, w ziemi rawskiej. Ich rodowym gniazdem jest wieś Łochów, zwany dawniej Wielkim, w parafii Żelechlin, obecnie pow. Tomaszów Mazowiecki. Komes Mikołaj z Milinewa (?), skarbnik rawski, otrzymał 1350 r. od ks. Ziemowita wieś Łochów na prawie chełmińskim.
Łuczycki h. Nowina, vel Łoczycki, rodzina małopolska pisząca się „z Łuczyc”. Wywodzą się ze wsi Łuczyce, w parafii Luborzyca, dawny pow. proszowicki in. proszowski, później miechowski, a obecnie pow. Kraków. „Znaczna część tej wsi była własnością rodziny Szafrańców, która w XIV wieku z niej się pisała. Cząstki należały do szlachty innych rodów, z których w końcu zostali przy nazwisku Łuczyckich jedni tylko Nowinowie” (Bon.).
Łuczyński h. Samson, vel Łuczeński, w Wielkopolsce, według Bonieckiego, należeli do herbu Samson. Wywodzili się zapewne z nieznanej już dzisiaj, ale wymienianej jeszcze w aktach w XVIII wieku – wsi Łuczyna, w pow. kaliskim (AGZ Konin).
Macewicz h. Machwicz (in. Machwic, Machwitz), vel Maciewicz, Mocewicz, rzadko Maczewicz, rodzina pochodząca od bojarów litewsko-ruskich. Odnotowani w dokumentach na początku XVI wieku na Żmudzi, później w innych częściach W. Ks. Litewskiego, a także na ziemiach koronnych. Nazwisko pochodzi zapewne od imienia Maciej (Matwiej).
Machnicki h. Jelita, m. in. w Wielkopolsce, i na Rusi Czerwonej. Wywiedli się 1782 r. ze szlachectwa w sądzie grodzkim bieckim, bez podania używanego herbu.
Makomaski h. Jastrzębiec (in. Boleścic), vel Makomeski, rzadko Makomawski, rodzina mazowiecka, pisząca się „z Makomaz”, znana już Paprockiemu (1584). Wieś Makomasy in. Makomazy (Mąkomasy), leży w pow. płockim, w parafii Jeżewo. Makomascy są zapewne jednego pochodzenia z Jeżewskimi vel Jeżowskimi z Jeżewa.
Maleczyński h. Jastrzębiec, vel Małeczyński, Małęczyński, Malen-czyński, Maleciński, Maleczeński, Malaczyński, według herbarzy są na Wołyniu, pisali się „z Maleczyna”. Jednak, zarówno herb, jak i nazwa miejscowości, nie wskazują na ich wołyńskie pochodzenie.
Maliński h. Pietyróg (in. Pietyrog, Pietyroch), vel Jeło-Maliński, przydomku Jeło, rodzina rusko-wołyńska, wywodząca się od tamtejszych ziemian, osiedlona później także na ziemiach koronych dawnej Rzeczypospolitej, m.in. w Wielkopolsce. Pisali się „z Malina”.
Manowski h. Prus III, rodzina mazowiecka, wzięła nazwisko od dóbr swych dziedzicznych Many, w ziemi warszawskiej, skąd przesiedlili się dalej m. in. do woj. sandomierskiego i na Podlasie.
Markiewicz h. Łabędź, vel Dunin-Markiewicz, na Litwie i Żmudzi, Podlasiu i w Wielkopolsce. Używali przydomków, m. in. Woronicki, Wazgiewicz i Wozgiłowicz.
Mars h. Noga (oraz h. Pilawa), vel Noga-Mars, Marss, rodzina pochodzenia zapewne śląskiego, osiadła w Małopolsce. Znani są już w XVI wieku Marsowie herbu Pilawa, drobna szlachta w pow. proszowskim.
Mejer h. Lewalt (także h. Lewalt I, Lewald, Lehwaldt Oelsen, Elsen, mylnie h. Wolda), vel Meyer, Meier, Majer, Mayer, na Pomorzu, w Prusach, Wielkopolsce, i na Litwie, używali przydomku „de Wolda”. Mają się wywodzić z Kurlandii (Inflanty). Występują w aktach od XIV wieku.
Męczyński h. Rawicz, vel Męciński, stanowią odgałęzienie rodu rycerskiego Rawitów a wywodzą się zapewne od Męcinów (Męcina, Męczyna) herbu Rawicz, którzy zamieszkiwali na terenie ziemi opoczyńskiej, chęcińskiej i pow. radomskiego. Męcinowie należą m.in. do współdziedziców wsi Skrzyńsko, obecnie pow. Przysucha, w latach 1378–1569.
Micewicz h. Jelita, vel Miciewicz, na Litwie. Rodzina wywodząca się z bojarów litewsko-ruskich. Jak się wydaje, ich gniazdem są dobra Micewicze, dawny pow. Sejny, parafia Lejpuny. W XVIII wieku byli właścicielami rozległego majątku Surdegi (o powierzchni dwudziestu kilku włók), w pow. wiłkomierskim.
Posty
Komentarze
