Jaczyński

Dąbrowa

Odrowąż

Jaczyński h. Dąbrowa (oraz h. Jastrzębiec odm., h. Odrowąż), vel Jączyński, na Mazowszu, w Wielkopolsce i na Kujawach. 

Jackowski

Jackowski h. Gozdawa, pisali się „z Jackowic”. Gniazdem rodu jest wieś Jackowice, w pow. orłowskim (Bon.). 

Bielicki

Bielicki h. Ogończyk, vel Bielecki, przydomku Kośmider, wyszli z Bielic w pow. łęczyckim. 

Kroczyński

Kroczyński h. Grabie, vel Kroczeński, rodzina wielkopolska, pisali się „ze z Skoroszewic”, a wyszli ze wsi Kroczyno (inaczej Kroczyn), w dawnym pow. kościańskim. 

Królikiewicz

Królikiewicz h. Jasieńczyk (oraz h. Knut), vel Krulikiewicz, na Podlasiu, później także w innych województwach. 

Kryczyński

Kryczyński h. Radwan odm. (inaczej Radwan VI), przydomku Emirza Najman-Beg-Oliszkiewicz, ród kniaziów tatarskich, wywodzący się z Litwy, gdzie (według legendy rodzinnej) ich przodek Najman-beg (krewny chana) przybył na początku XV wieku. Dziadulewicz pisze o nich: „...jest to jeden z najznakomitszych i najstarszych rodów tatarskich na Litwie, gałęź idącego z krwi chanów wielkiego rodu Najmanów”. 

Krynicki

Krynicki h. Korab odm. (in. Krynicki III, Korab i Gryf), vel Korab-Krynicki, albo Korabita-K. (błędnie Korabit-K.), stanowią jedną rodzinę z Kryńskimi herbu Korab, z Krynek na Podlasiu. Boniecki mylnie łączy ich z ruską rodziną Krynickich vel Kiernickich herbu Sas. 

Krzemieński

herb Prus I (Turzyma)

 herb Prus III (Nagody)

 

Krzemieński h. Prus I (oraz h. Prus III), vel Krzemiński, na Rusi Czerwonej, w pow. przemyskim. Pisali się „z Krzemieńca”, jednak nazwa wsi mogła z czasem ulec zmianie. Ich gniazdem mogła być wieś Krzemień, w parafii Parzęczew, niegdyś w pow. łęczyckim, obecnie pow. Zgierz.

Duchiński

Duchiński h. Ślepowron (in. Bujno, Bujny), vel Duchyński, Ducheński, etc. Stanowią jeden dom z Duchnowskimi ze wsi Duchny Stare i Młode, w pow. łomżyńskim, parafia Śniadowo (dawniej Smłodowo), oraz Duchny Wieluny, w pow. zambrowskim, parafia Rutki (Rudki). 

Krzesimowski

Krzesimowski h. Jastrzębiec (także h. Lubicz oraz h. Pobóg), nazwisko wzięli od wsi Krzesimów, w dawnym pow. lubelskim, obecnie pow. Świdnik, parafia i gmina Mełgiew. W XIV i XV wieku używali przydomku Czelustka.

Krzymowski

Krzymowski h. Ślepowron, właściwie Krzymoski, gdyż gniazdem ich jest pewnie wieś Krzymosze in. Krzymosza, w pow. siedleckim, w parafii Pruszyn. Byli m.in. na północnym Mazowszu, na Podlasiu i na Litwie.

Krzyszkowski

Krzyszkowski h. Leszczyc (in. Bróg), w Wielkopolsce, zamieszkujący woj. poznańskie, gdzie Mikołaj Krzyszkowski herbu Bróg, według Wittyga, opłacał 1503 r. pobór z Mielustowa (właściwie Miłostowa, w ówczesnym pow. kościańskim), który należał do nich jeszcze w XVII wieku. Są jednego pochodzenia z Miłostowskimi tegoż herbu.

Kubecki

Kubecki h. nieznanego, vel Kubacki, Kubicki, otrzymali szlachectwo na sejmie 1790 r. (podawane są też daty 1793 i 1795). Kubeccy mogą wywodzić się od Kubackich (którzy czasem pisali się Kubeckimi), albo od Kubickich.

Kubiczek

Kubiczek h. Nabram, vel Kubiczek de Waldorf, przydomku Waldorf, Kubitczek, Kubitschek. Licznie rozrodzeni na Śląsku i w Małopolsce. Etymologicznie nazwisko wywodzi się od imienia męskiego Jakub. Jedna gałąź otrzymała szlachectwo od biskupa Małachowskiego w księstwie siewierskim 1697 r.  

Kuczakiewicz

Kuczakiewicz h. Pędzic, pierwotnie nazywali się Kuczak. Nobilitację wraz z herbem otrzymał w Królestwie Kongresowym w 1838 r. Jan Leopold Kuczakiewicz, komisarz wydziału administracji i oświecenia w rządzie gubernialnym podlaskim. Został zapisany do ksiąg szlachty guberni lubelskiej, oddział podlaski.

Kuczyk

Kuczyk h. Leczysław, czy nie powiązani z Kuczukami herbu Siestrzeniec. Otrzymali nobilitację 1837 r., zaś przyznanie praw nowego szlachectwa w Królestwie Kongresowym 1843 r. Ostrowski nie wymienia herbu Leczysław. 

Kudelski

Kudelski h. Ślepowron, licznie rozrodzeni, pochodzą ze wsi Kudelczyn, niegdyś w ziemi drohickiej, obecnie pow. Sokołów Podlaski, parafia Rozbity Kamień. Możliwe, że pierwotnie nazywali się Kudełko.

Kuleszyński

Kuleszyński h. Ślepowron, prawdopodobnie wyszli także z Kulesz, w ziemi bielskiej i z czasem przemienili swoje nazwisko z Kulesza na Kuleszyński (Bon.). 

Kuliński

Kuliński h. Odrowąż, być może wzięli nazwisko od wsi Kulin w ziemi dobrzyńskiej. Andrzej z Kulina, kanonik płocki 1372. 

Kurakowski

Kurakowski h. Kur (oraz h. Ślepowron), na Podlasiu. Pierwotnie mieli nazwisko Kur (chyba także Kurka), które dopiero w końcu XVII wieku zmienili na Kurakowski. Zdaje się, że niektórzy Kurakowscy przeszli do herbu Ślepowron. 

Kurcjusz

Kurcjusz h. własnego, vel Kurcyusz, z nich Karol Fryderyk (nazywany także Fryderykiem), porucznik w regimencie pieszym wojsk koronnych, otrzymał nobilitację w Polsce na Sejmie Ekstraordynaryjnym z 1775 r.

Kuszewski

Kuszewski h. Junosza, vel Koszewski, Kószewski, nazwisko wzięli prawdopodobnie od Koszewa in. Kószewa (Kuszewa), w ziemi zakroczymskiej, na którym dziedziczył w 1570 r. Florian Koszewski (Paw.). Uruski wyprowadza ich błędnie z Kuszewa, w pow. pilzneńskim.

Kużelewski

Kużelewski h. Radwan, vel Kurzelewski, Kurzelowski, Kuszelewski?, Kużelowski, w Lubelskiem i na Podlasiu. 

Kwaskowski

Kwaskowski h. Bogoria, vel Kwaśkowski, z Kwaskowa in. Kwaśkowa w powiecie sieradzkim (Bon.). 

Kwieciński

Kwieciński h. Gryf, wylegitymowali się ze szlachectwa w Królestwie, w pierwszej połowie XIX wieku. 

Laurans

Laurans h. własnego, vel de (du) Laurans, Laurens de Bousquet, rodzina francuska, zapewne jako uchodźcy hugenoccy osiedlili się w Niemczech, a następnie w Polsce. 

Lazarini

Lazarini h..., vel de Lazzarini, rodzina włoskiego pochodzenia, zamieszkująca w XVIII wieku w Wenecji. 

Lebowski

Lebowski h. Gozdawa, stanowią zapewne jedną rodzinę z Chlebowskimi herbu Gozdawa z Chlebowa na Mazowszu. W XVII wieku widzimy ich w Wielkopolsce, później są także m. in. w ziemi stężyckiej, mielnickiej, w Prusach Zachodnich i woj. krakowskim. 

Lechowicz

Lechowicz h. Gryf, vel Lachowicz, na Litwie i Wołyniu. W XVII wieku zamieszkiwali także w woj. lubelskim, sandomierskim i na Podolu. Jerzy Wacław Lechowicz, dziedzic dóbr Butejki na Podolu 1688 r.

Lesisz

Lesisz h. Leszczyc, w Małopolsce i na Mazowszu. Lesiszowie herbu Leszczyc, potomkowie Krzysztofa, subdelegata grodzkiego sandomierskiego w 1789 r., wylegitymowali się ze szlachectwa w Królestwie Kongresowym w latach 1836-1862, zostali zapisani do ksiąg szlachty ówczesnej guberni lubelskiej, oddział podlaski. 

Leśkiewicz

Leśkiewicz h. Leśkiewicz (herb własny), vel Leszkiewicz, Leskiewicz, uzyskali nobilitację wraz herbem w Królestwie Kongresowym 10 VI 1823 r. Otrzymali też prawa nowego szlachectwa 1865 r., wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie 1838 r.

Lewański

Lewański h. Suchekomnaty, w Małopolsce, w XVIII wieku także w Wielkopolsce i ziemi sieradzkiej (Dw. Teki). Gabriel 1728 r. Jan 1735 roku (Wyr. Tryb. Lubel.). Józef, porucznik regimentu pieszego Potockiego starosty szczyrzyckiego 1778 r., sztabskapitan wojsk koronnych 1789 r. (Kancl., Sigil.).

Radke

wg Ostrowskiego

 

wg Gajla

 

Radke h. własnego, vel Radtke, Ratke, Rathke, Radeke, Radka etc., w Wielkopolsce i na ziemiach pruskich, późnej także w innych częściach Rzeczypospolitej.

Gockowski

Gockowski h. Prawdzic, vel Goćkowski, Goczkowski, z Goćkowy (Gozkowy), w pow. człuchowskim. 

Golian

Golian h. Chorąbała (oraz h. Dębno, Nałęcz, Paprzyca, Przerowa, Wczele), vel Goljan, Golyan, Golijan, licznie rozrodzeni, od XVI wieku zaczęli używać także nazwiska Goliański vel Goljański. 

Krzeczunowicz

herb Krzeczunowicz
(Wikipedia)

 

 

herb Krzeczunowicz
(Ostrowski)

 

Krzeczunowicz h. własnego, vel Krzeczonowicz, Kreczunowicz, Kreczonowicz, rodzina pochodzenia ormiańskiego, pisząca się „z Olejowa”. Zamieszkała w II połowie XVIII wieku w mieście Stanisławów oraz jego okolicach, w ówczesnej Galicji austriackiej. 

Brinken

Brinken h. własnego, vel Holte-Brincken (von), Bryncken, Brynken, Brinkien etc., rodzina niemiecka, osiedlona m. in. w Kurlandii przed 1562 r., gdzie posiadali dobra Brinkenhof, w parafii Amboten. Być może ci sami nosili pierwotnie nazwisko Brink (Brinck).

Lingenau

Lingenau h. własnego, rodzina mieszczan warszawskich, przybyła do Warszawy zapewne z terenu ówczesnych ziem pruskich. Otrzymali szlachectwo na sejmie 1775, a w następnym roku przedłużono im termin wyznaczony do nabycia dóbr ziemskich (Vol. Leg.). 

Lipczyński

Lipczyński h. Korwin, vel Lypczyński, Libczyński etc., jeśli nie z którychś Lipek, to być może wyszli ze wsi Lubsin, w pow. radziejowskim, na której dziedziczył ród Duninów herbu Łabędź. Nazwa wsi była rozmaicie pisana stąd i nazwisko od niej powstałe miało różne formy: Lubsiński, Lubszyński, Lubczyński, Lipszyński, Lipczyński, etc. Stamtąd rozeszli się potem po różnych województwach.

Węgorzewski

Węgorzewski h. Leszczyc, vel Węngorzewski, Wengorzewski, Węgorzeski, w Wielkopolsce. Wymienia ich Paprocki w swoim Herbarzu z 1584 r. Wyszli ze wsi Węgorzewo i Węgorzewko, w pow. gnieżnieńskim, gmina Kiszkowo, parafia Sławno.

Wąż

Wąż h. Ślepowron, vel Wąsz, mieli się pierwotnie pisać z Bogatego i Dobrzankowa w pow. przasnyskim. Mikołaj Wąż z Białunina otrzymał 1413 r. w Ciechanowie przywilej od ks. mazowieckiego Jana Starszego. Po osiedleniu się na Podlasiu, pisali się „z Wężów” w ziemi drohickiej.

Lisicki

herb Prus I (Turzyma)

herb Prus II (Wilczekosy)

Lisicki h. Prus I oraz h. Prus II, często mylnie Lisiecki, pisali się „z Lisic”, wsi leżącej pod Pawłowicami, w pow. sochaczowskim (Bon.). Niektórzy używali przydomku Dzierżek.

Marxen

Marxen h. Szeliga, vel Marksen, w Krakowskiem, w XVIII i XIX wieku. 

Lisikiewicz

Lisikiewicz h. Szeliga, vel Lisikowicz, w Małopolsce. Niewątpliwie pierwotnym ich nazwiskiem było Lisik. 

Gagatnicki

Gagatnicki h. Pniejnia, w XVIII wieku zamieszkują w ziemi czerskiej i w woj. sandomierskim. Udowodnili pochodzenie swoje szlacheckie w Królestwie Kongresowym 1859 r.