Dulęba

Dulęba h. Alabanda, vel Dulemba, Dulęmba, stara rodzina czerwono- ruska (Urus.). Iwaszko podpisał konfederację szlachty czerwonoruskiej 1564 r. Józef, sekretarz mniejszej pieczęci litewskiej 1747, wielkiej pieczęci litewskiej 1752, horodniczy, pisarz i sędzia grodzki brzesko-litewski 1773-1777. Jan był szambelanem króla Stanisława Augusta, a 1792 r. komisarzem cywilno-wojskowym woj. brzesko-litewskiego. Dulębowie podpisali elekcję Stanisława Augusta 1764 r. z woj. krakowskim. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Galicji, w sądzie grodzkim sądeckim (sandeckim) 1782 r. a w Królestwie Polskim w latach 1836-1862.

Dutkiewicz

Dutkiewicz h. Trzaska (in. Biała), vel Dudkiewicz, notowani w aktach lubelskich 1594 r. (Wyr. Lub.), czerskich i lwowskich. Gabriel, gwardian franciszkanów w Warce 1728 (Perp. Czers.).

Dworakowski

herb Korwin

herb Ślepowron

Dworakowski h. Ślepowron (później też h. Korwin), vel Korwin-Dworakowski, z północnego Mazowsza przenieśli się na Podlasie i założyli w ziemi bielskiej cztery osady z nazwą Dworaki – Pikaty, Staśki (Staszki), Staśkowięta i Orawka.

Diament

Diament h. Dryja (in. Drya), vel Dyament, Djament, Dyjament, rodzina śląska, osiedlona w Wielkopolsce. Florian, burgrabia kcyński 1761. 

Dybek

Dybek h..., z nich: Andrzej Franciszek Dybek (zm. 1826), zasłużony lekarz w wojsku Księstwa Warszawskiego, wybitny chirurg: „odznaczył się nie tylko gruntowną znajomością swej sztuki, lecz i gorliwością w niesieniu pomocy potrzebującym, których nawet z narażeniem własnego życia na polu bitwy opatrywał” (Urus.). W 1812 r. został naczelnym chirurgiem armii polskiej i otrzymał order Legii Honorowej. Od 1817 r. dyrektor kliniki przy Uniw. Warszawskim, dziekan i profesor wydziału lekarskiego, członek wielu towarzystw naukowych, przyczynił się do założenia w Warszawie Towarzystwa Lekarskiego i był drugim jego prezesem. Jego synowie otrzymali przyznanie szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1850-1853 z zasady stopnia urzędowego swego ojca.

Dygulski

Dygulski h. Bończa, zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862. Z nich: Stanisław, subdelegat grodzki sandomierski 1730. Stanisław (zm. 1866), burmistrz miasta Tarłów, pow. Opatów, woj. świętokrzyskie 1856 (MK Tarłów). Władysław (zm. 1907), porucznik kosynierów w powstaniu styczniowym 1863 r., zm. Kraków, poch. Cm. Rakowicki (Cm. Rak.).

Rycharski

Rycharski h. Dołęga, wzięli nazwisko od wsi Rycharcice, w dawnym woj. płockim, parafia Gozdowo, obecnie pow. Sierpc, woj. mazowieckie

Dzieszuk

Dzieszuk h. Kościesza, dawniej też Deszuk, na Litwie, w powiatach bracławskim i oszmiańskim, i na Wołyniu. Mikołaj Dzieszuk (Deszuk), ożeniony z ks. Rainą Drucką Sokolińską, której siostra Polonia Sapieżyna zapisała 100 talarów 1579 r. (Bon.). Michał Dzieszuk, rotmistrz oszmiański 1790. Antoni, rotmistrz bracławski 1791. Dzieszukowie zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862.

Dziewulski

Dziewulski h. Rawicz, vel Rawicz-Dziewulski, Dziewólski, Dziewolski, Dziwulski, licznie rozrodzeni na Mazowszu i Podlasiu, szlachta w większej części zagrodowa. Wyszli ze wsi Dziewule w pow. łukowskim, parafia Zbuczyn, obecnie pow. Siedlce, woj. mazowieckie.

Ejchler

Ejchler h. Dębnik, vel Eychler, Eichler, pochodzenia niemieckiego, wyznania ewangelickiego. Mieszczanie tego nazwiska, zwani później też Achlerami, notowani są w aktach krakowskich w XVI wieku. Jan, ławnik krakowski 1536. Stanisław, pisarz miasta Krakowa 1541 (Bon.). Karol Ejchler, właściciel apteki w Międzyrzecu Podlaskim, za zasługi w zwalczaniu epidemii cholery w Międzyrzecu, otrzymał nobilitację z herbem nazwanym Dębnik w 1844 r., na co dyplom wydany 25 III 1845 r. Jego potomstwo zostało wylegitymowane ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1846-1860.
Herb — w polu błękitnym trzy złote gałązki dębowe: dwie i jedna, o dwóch listkach i jednej żołędzi, ułożone gałązkami do góry ukośnie w lewo. Nad hełmem w koronie między dwiema złotymi kopiami, rycerz w zbroi, prawą ręką węża trzymający, lewą oparty o biodro, z gwiazdą sześciopromienną złotą nad szyszakiem (Ostr.).

Emich

Emich h. Krzyżak, vel Emmich, pochodzą z Niemiec, z nad Renu, skąd do Warszawy przybył ok. roku 1780 Jan Chrzciciel Emich. Otrzymali w 1840 r. nobilitację w Królestwie Polskim z herbem nazwanym Krzyżak. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie w latach 1836-1862. Pochodzący z tej samej rodziny: Jan Emich, wiceszef biura w komisji rządowej wojny, kawaler orderu św. Anny 3 klasy, otrzymał w 1841 r. przyznanie szlachectwa w Królestwie z zasady posiadanego urzędu i orderu (Urus.).
Herb Krzyżak — na tarczy ściętej, w polu górnym błękitnym, między dwiema złotymi sześciopromiennymi gwiazdami, krzyż równoramienny czerwony; w dolnym złotym podkowa czarna barkiem do góry. Nad hełmem w koronie pomiędzy dwoma skrzydłami w połowie i na przemian czerwono-złotymi — gwiazda złota. Labry z prawej czerwone podbite złotem, z lewej błękitne podbite srebrem. Herb został nadany Ludwikowi Emich, byłemu sekretarzowi budowli koronnych, 9 stycznia r. 1841. przez Mikołaja I, cesarza rosyjskiego i króla polskiego (Ostr.).

Enoch

Enoch h..., rodzina pochodzenia zapewne starozakonnego, mieszkająca głównie na terenie woj. łódzkiego. Wydała kilku znanych lekarzy medycyny, z nich: Herman Enoch (zm. 1828), Hirsz Enoch, lekarz w Kaliszu. Jakub Kazimierz Enoch (1785-1847), lekarz w Kutnie, filantrop (PSB; Kośm.). Z tej rodziny: Juliusz Kazimierz, urzędnik w ministerstwie stanu w Petersburgu, a następnie sekretarz Stanu Cesarstwa, w 1852 r. otrzymał przyznanie szlachectwa w Królestwie z zasady posiadanego urzędu.

Erlicki

Erlicki h. Jastrzębiec, na Mazowszu i w obecnym woj. łódzkim. 

Faszcza

Faszcza h. Prus II (in. Wilczekosy) vel Faszcz, licznie rozrodzona, drobnoszlachecka rodzina podlaska, której gniazdem jest wieś Faszcze w ziemi bielskiej, obecnie w woj. podlaskim, pow. Wysokie Mazowieckie, gm. Kulesze Kościelne. Wielu później zmieniło nazwisko na Faszczewski. Po przyłączeniu Podlasia do Korony w 1569 r., liczni Faszczowie wykonali przysięgę wierności w grodzie brańskim. Jedna gałąź tej rodziny w XVI stuleciu osiedliła się na Litwie. Dominik, sędzia ziemski rzeczycki 1766. Karol, marszałek szlachty pow. bielickiego 1849. Adam, marszałek szlachty pow. rohaczewskiego 1851. Faszczowie zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862, w guberni wileńskiej 1839, mohylewskiej 1880.

Foltański

Foltański h. Pelikan, w Małopolsce i w Galicji w XVIII i XIX wieku. 

Frąckiewicz

Frąckiewicz h. Brodzic (in. Brodzicz), vel Frąckiewicz-Radzimiński, Fronckiewicz, stara rodzina mazowiecka, właściwe jej nazwisko Radzimiński. Kacper Radzimiński, długo i dzielnie służąc wojskowo na Litwie, dostał w niej znaczne nadania i był podwojewodzim połockim.

Froelich

herb Fröhlich von Freudenfels I

Froelich h. Frölich, vel Fröeilich, Froeilich, Frelich, Frölich, Freulich, rodzina niemiecka ze Śląska, otrzymała nobilitację w Rzeczypospolitej na sejmie 1773 r. Uzyskali zatwierdzenie szlachectwa w Królestwie Polskim 1852 r. (Teki B. Rummla). Z nich: Franciszek Ksawery, pułkownik wojsk koronnych 1790.

Gardocki

Gardocki h. Jacyna, vel Gardecki, licznie rozrodzeni, pochodzą ze wsi Gardoty w ziemi wiskiej, obecnie w woj. podlaskim, powiat Łomża, gmina Przytuły, parafie Przytuły i Romany. Pierwotnie nazywali się Gardota. Marcin z Gardot, właściciel wsi Gardoty, podsędek wiski 1496. Krzysztof, dziedzic dóbr Gardoty Grzymki 1690. Marcin (zm. 1755), stolnik smoleński. Gardoccy podpisali elekcje 1697 r. z ziemią wiską oraz łomżyńską, 1764 r. z ziemią łomżyńską. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862. Wielu zmieniło pisownię nazwiska na Gardecki, jak np. niektórzy z linii dziedziczącej w XVIII i XIX wieku we wsi Łazarze, parafia Rajgród, pow. Grajewo.

Garlicki

Garlicki h. Strzemię, ród małopolski biorący nazwisko od wsi Garlica (Garlicza, Gardlicza) Górna in. Górna Wieś oraz Garlica Dolna, położonych w parafii Korzkiew, niegdyś pow. Proszowice, obecnie pow.

Garlikowski

Garlikowski h. Pobóg, byli m. in. na Litwie i Rusi Czerwonej, skąd wyszli – nie wiadomo. Poprzednio nazywali się chyba Garlik albo Karlik, może od Garling lub Karling.

Gaszyński

Gaszyński h. Jastrzębiec (odm.), vel Gasiński, pisali się z Gaszyna, wsi nabytej przez nich w drugiej połowie XV stulecia. 

Gawiński

Gawiński h. Rawicz, rodzina podlaska, wywodząca się ze wsi Gawiny w pow. bielskim. W XIX wieku Gawiny-Topczewo stanowiły okolicę szlachecką i należały do powiatu Bielsk Podlaski, gminy Malesze (SGKP), obecnie są w gminie Wyszki.