Łazicki

Łazicki h. Jastrzębiec vel Łaziski, rodzina małopolska, wywodząca się ze wsi Łaziska Grocholickie, parafia Bogoria, dawniej pow. Sandomierz, obecnie gmina i powiat Staszów, woj. świętokrzyskie. Pietrasz z Łazisk świadczył 1405 r. w Opatowie (Kod. Młp.). Jan Łazicki, student Uniwersytetu w Bazylei 1558. Jan, Krzysztof i Mikołaj Łaziccy, dziedzice Łazisk 1578 r. (Paw.). Łaziccy byli elektorami 1669 i 1697 r. z woj.  sandomierskiego, 1733 r. z woj. bełskiego. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862. Inni wylegity- mowali się w Ces. Rosyjskim, w guberni kijowskiej 1854 r., wpisani do ksiąg szlachty tejże guberni 1896 roku. 

Łaźniewski

Łaźniewski h. Prawdzic (in. Prawda), vel Łaźnieski, Łaźniowski, pisali się z Łaźniewa in. Łaźniowa Wielkiego w ziemi warszawskiej. Obecnie wieś Łaźniew położona jest w gminie Błonie, pow. Warszawa Zachodnia, woj.

Łojewski

Łojewski h. Jasieńczyk vel Łojowski, rodzina mazowiecka, pisząca się niegdyś z Łojów w ziemi ciechanowskiej. Wieś Łoje znajduje się w parafii Krzynowłoga Mała, obecnie pow. Przasnysz, woj. mazowieckie. Wojciech, syn Jana, wnuk Macieja, prawnuk Mikołaja, dziedzica wsi Łoje w parafii krzynowłoskiej, wywiódł się ze szlachectwa z herbem Jasieńczyk w grodzie warszawskim 1634 r. (Donacje warszawskie). Z ziemią ciechanowską podpisali Łojewscy elekcje królewskie 1669 i 1697 r. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862, podobno niektórzy z herbem Radwan. 

Łukaszewicz

Łukaszewicz h. Trójstrzał vel Łukasiewicz, nobilitowani w r. 1791 w czasie Sejmu Wielkiego (Bon.). Herb nadany przedstawia w polu błękitnym koronę złotą dwoma złotymi strzałami, ukośnie skrzyżowanymi, żeleźcami do góry przeszytą. Nad hełmem w koronie, na pięciu piórach strusich ręka zbrojna ze strzałą w poprzek wzniesioną (Ostr.). Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862. Z nich: Józef (zm. 1873), zasłużony badacz dziejów ojczystych i autor dzieł historycznych, bibliotekarz biblioteki Raczyńskich w Poznaniu, dziedzic Targoszyc. 

Maciorkowski

Maciorkowski h. Krzywda, vel Maciórkowski, Maciurkowski, rodzina drobnoszlachecka, na Podlasiu i Wołyniu. W 1772 r. byli właścicielami wsi Sikory-Piotrowięta, parafia Kobylin Borzymy, dawny pow. Brańsk, obecnie pow. Wysokie Mazowieckie, woj. podlaskie. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862, oraz w Cesarstwie Rosyjskim, zapisani do ksiąg szlachty guberni wołyńskiej. 
Z nich: N., został 1697 roku miecznikiem orszańskim (Metr. Lit.).

Magnuski

Magnuski h. Abdank (in. Habdank, Awdaniec), w województwie sieradzkim, jednego pochodzenia z Kozubskimi. Wyszli ze wsi Magnusy czyli Magnusze, dawniej pow. Szadek, obecnie gmina Wodzierady, pow. Łask, woj. łódzkie. Byli elektorami 1632, 1648, 1733, 1764 r. z woj. sieradzkiego, 1669 r. z ziemi gostyńskiej, 1733 r. z woj. wołyńskiego, 1764 r. z woj. płockiego i kaliskiego. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862. Z nich: Aleksander (zm. 1684), dziedzic Jemielina, kanonik gnieźnieński i krakowski 1659, kujawski i łowicki 1665, nominat arcybiskupstwa gnieźnieńskiego 1678.

Majeranowski

Majeranowski h. Jelita vel Majeranoski, Majeronowski, wyszli zapewne z województwa krakowskiego, gdyż tam notują ich oblata 1687 r. (Ks. obl. krak. 114 p. 1205). Z tej rodziny Tomasz otrzymał 1713 r. nominację na sekretarza królewskiego (Metr. Kor.). Jedna gałąź osiadła w Wielkopolsce. Józef, subdelegat grodzki wschowski 1760. Majeranowscy zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862, choć jak pisze Dworzaczek „szlachta to niewątpliwie bardzo świeżej daty”. Mają być też Majeranowscy herbu Dąbrowa.

Majewski

Majewski h. Nałęcz, w ziemi chełmskiej, z którą podpisali elekcję 1697 r. W XVIII wieku posiadali majątki Radziechów, Masław, Fałatycze i inne w ziemi mielnickiej (Akta Mielnickie). Zostali wylegitymowani ze szlachectwa

Makarewicz

Makarewicz h. Samson vel Makarowicz, na Litwie. Pochodzący po Józefie, mostowniczym kowieńskim, dziedzicu dóbr Dubno w 1743 r. (Akta Trockie), zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862. 

Makowski

Makowski h. Jelita vel Pieniążek-Makowski, Saryusz-Makowski, Makoski, rodzina małopolska, przydomku Saryusz. Są odgałęzieniem rodu Pieniążków i podobnie jak oni, pisali się z Witowic. Nazwisko biorą od wsi Maków w parafii Szreniawa, obecnie gmina Gołcza, pow. Miechów, woj. małopolskie. W XV wieku dziedzicem Makowa jest Jan Pieniążek herbu Jelita. Około 1500 r. Jan Makowski z Witowic, sprzedał Witowice rodzinie Czernych. Licznie rozrodzeni na Mazowszu, w ziemi wiskiej, używali m. in. przydomków Bury, Janiak, Chełchun. Ich protoplastą jest pewnie Piotr z Makowa, któremu w 1424 r. ks. mazowieccy Jan i Bolesław nadali dwadzieścia włók nad rzeką Kamionką. W dokumencie z r. 1465 występuje Jan zwany Bury z Makowa, wójt w Kamionce („Joannes Bury advocatus de Kamianki”, Kap. 258). Ten Jan nabył w 1475 r. osiem włók w Kamionce in. Makowie od Wojciecha ze Świebotczyna, kasztelanica wiskiego. Wieś zwana pierwotnie Kamionki in. Kamianki, później Makowo Bure, a obecnie Makowskie, położona była niegdyś w pow. Kolno, dzisiaj znajduje się w parafii Burzyn, gminie Jedwabne, pow. Łomża, woj. podlaskim. W 1577 r. Makowo Bure obejmuje w drobnych działach 8 włók (SGKP). Makowscy byli elektorami 1632 r. z woj. lubelskiego, 1669 r. z woj. bełskiego i trockiego, 1697 r. z ziemi wiskiej i woj. ruskiego, 1733 r. z woj. połockiego. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Galicji 1782 r., w Galicji Zachodniej 1808 r. oraz w Królestwie Polskim w latach 1836-1862. Niektórzy przy legitymacjach podali herb Ogończyk. Byli licznie rozrodzeni w woj. lubelskim, gdzie dziedziczyli na Tucznie. Makowscy tego herbu byli także w woj. kijowskim, skąd podpisali elekcje. W 1815 r. zostali zapisani do ksiąg szlachty guberni kijowskiej. Wielu mieszkało na Litwie, w 1841 r. wylegitymowali się w gub. grodzieńskiej. 

Malinowski

Malinowski h. Pobóg, vel Malinoski, rodzina podlaska, licznie rozrodzona i w większej części zagrodowa szlachta, pisała się z Kalnicy (de Kalnica) w ziemi bielskiej, wsi graniczącej z dobrami Kierznowo.

Małkowski

Małkowski h. Bombek, otrzymali nobilitację 1673 r. Z nich: Stanisław, porucznik pancerny, od młodości był przy Janie III Sobieskim, był pod Wiedniem 1683 r. Antoni, towarzysz pancerny, konfederat barski. W XIX wieku byli właścicielami części wsi Bieńki-Śmietanki, pow. Przasnysz, woj. mazowieckie. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862. Jest wieś Małki w gminie Rzewnie, pow. Maków Mazowiecki, woj. mazowieckie.

Mamiński

Mamiński h. Radwan (in. Wierzbowa), ród mazowiecki ze wsi Mamino w ziemi sieluńskiej, w dawnym powiecie różańskim, parafii Gąsewo. W XIX wieku Mamino było wsią szlachecką liczącą w roku 1827 około 250 mieszkańców. W jej skład wchodziły wówczas Mamino Wyszki, Mamino Średniaki (Średnice) i Mamino Lipniki. Obecnie wieś Mamino leży w gminie Sypniewo, pow. Maków Mazowiecki, woj. mazowieckie. Mamińscy podpisali elekcje 1632 r. z ziemią różańską, 1669 r. z ziemią różańską i woj. sandomierskim, 1733 r. z woj. mazowieckim. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862. Z nich: Krzysztof (zm. po 1680), wójt czerekowski 1667, stolnik różański 1680 (Poczob. Pam.).