Haraziński

Haraziński h. Korwin, w dawnym woj. sandomierskim, pochodzą pewnie od Haraźnych (Haraźny). 

Hasselquist

Hasselquist h. własnego, vel de Hasselquist, Haselquist, Hazelquist, rodzina pochodzenia szwedzkiego, otrzymała szlachectwo galicyjskie 1807 r. 

Haydes

Haydes h. Genderych (in. Gienderych, Genderich), vel de Haides, Haidesz, do Polski mieli przybyć z Czech. 

Helcel

Helcel h. Sztersztyn (in. Szternsztyn), vel Szernsztyn-Helcel, Heltzel, Hölzel von Sternstein (Sterstein), rodzina krakowska, pochodzenia austriackiego. 

Hempel

herb Hempel

herb Prątnicki

Hempel h. własnego (in. Hempel, Prątnicki odm.), vel de Hempel, a Hempelsdorff, Hempell, czasem Chempel, Hampel, rodzina osiedlona w XVII w W. Ks. Litewskim, a w XVIII wieku w Warszawie. Otrzymali szlachectwo w Polsce w 1790 r., jednak już wcześniej posiadali szlachectwo niemieckie.

Heppen

Heppen herbu Heppen (herb własny), vel de Heppen, szlachta niemiecka, uzyskali nobilitację od cesarza Ferdynanda III-go w 1639 r., zaś w Polsce indygenat na sejmie 1768 r. (Vol. Leg.).

Herman

herb Bibersztein

herb Herman

Herman h. Bibersztein (in. Biberstein), oraz h. własnego, vel Hermann, Herrmann etc., w XVII wieku zamieszkiwali w W. Ks. Litewskim, gdzie posiadali dobra Hermaniszki i Wowierany, w pow. oszmiańskim.

Herniczek

Herniczek h. Kotwicz, ich nazwisko oraz tradycja rodzinna wskazują, na pochodzenie czeskie. Już w XVII wieku dziedziczyli wieś Śliwoszki, na Podlasiu, w ziemi mielnickiej. 

Hirosz

Hirosz h. Rogala, vel Chirosz, Hyrosz, Chyrosz, rodzina podlaska, osiedlona także w W. Ks. Litewskim, gdzie jedna gałąź używła herbu Krzywiec. Nazwisko wywodzi się zapewne od imienia Hieronim, a wersja Hirosz jest jego zdrobnieniem.

Homicki

Homicki h. Rawicz (odm.), vel Chomicki, prawdopodobnie ze wsi Chomice, w ziemi łomżyńskiej. Maciej Chomicki, sekretarz królewski 1673 r. (Zap. Lub.). Homiccy otrzymali w 1783 r. tytuł szlachecki austriacki. 

Horecki

Horecki h. Półkozic, vel Horęcki, w ziemi chełmskiej. Jan Horecki, w powiecie przedeckim 1688 r. (Gr. Przed.).

Huba

Huba h. Przeginia (in. Przegonia), vel Hube, w W. Ks. Litewskim. 

Hubicki

Hubicki h. Korczak, rodzina czerwonoruska, pisała się „z Hubic i Hruszowa”, wsi w ziemi przemyskiej, w dawnym pow. drohobyckim. 

Horczak

Horczak h. Hurko, vel Orczak, właściwie Gorczak, w W. Ks. Litewskim. 

Habich

Habich h. własnego, rodzina pochodzenia niemieckiego, zamieszkała w W. Ks. Litewskim. Według niektórych źródel pochodzą spod Osnabrück w Dolnej Saksonii. Z nich: Fryderyk, dziedzic dóbr Misicze w powiecie lidzkim 1719. Jan, komornik ziemski starodubowski 1778 (Bon.). Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862, w guberni wileńskiej 1800.
Herb — na tarczy dwudzielnej, w prawej połowie błękitnej, pół srebrnego koła od wozu, a w lewej czerwonej pół jastrzębia w lewo. W szczycie hełmu trzy pióra strusie.

Hackebeyl

Hackebeyl h. Wieruszowa vel Hackebeil, Hakebeil, Hakebejl, Hackbeil, w woj. chełmskim. Byli właścicielami dóbr dóbr Świerczyno 1735. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862.

Hałaczkiewicz

Hałaczkiewicz h. Grzymała, vel Chałaczkiewicz, Halaczkiewicz, Hałatkiewicz?, w Wielkopolsce, w Łęczyckiem i Sieradzkiem. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862.

Heinrich

Heinrich h. Praca vel Hejnrich, Heinrych, rodzina mieszczańska pruska. Znana na terenie dzisiejszej Warmii już 1566 r. Z nich: Teodor, przybył w 1806 r. do Polski jako urzędnik pruski. W 1837 r. otrzymali nadanie szlachectwa z herbem nazwanym Praca, bez podania opisu herbu, a 1840 r. otrzymali przyznanie praw nowego szlachectwa. Potomkowie Teodora zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862.

Hełczyński

Hełczyński h. Ostoja vel Helczyński, Chełczyński, właściwym nazwiskiem tej rodziny było Halczyński, które pierwszy Teodor Tomasz, cześnik bracławski 1762 roku, zmienił na Hałczyński, a następnie na Hełczyński.

Hincz

Hincz h. Czara, vel Hintz, dziedziczne szlachectwo, wraz z herbem nazwanym Czara, otrzymał 1837 r. Karol Hincz, asesorowi farmacji, właścicielowi apteki w Lublinie.