Łowmiański

Łowmiański h. Bogoria, oraz h. Ślepowron, vel Łoumiański, w W. Ks. Litewskim, w woj. wileńskim.

Wyszli zapewne ze wsi Łowmiany i Łowmianki, w pow. wileńskim, które w XIX wieku stanowiły okolice szlacheckie. Wsie te były chyba założone przez szlachtę z litewskiego rodu Łowmień.

Łowmiańscy herbu Bogoria i Ślepowron wylegitymowali się ze szlachectwa w 1810 i 1851 r., zostali zapisani do ksiąg szlachty ówczesnej guberni wileńskiej.

Genealogia
(osób: 24)

• ELEONORA Łowmiańska (ok. 1815-po 1838), c. Wawrzyńca i Doroty NN.; zamieszkała w parafii Żołudek, pow. Lida (MK Żołudek); m. (3 VII 1838 Żołudek) Wincenty Rouba h. Drogomir (ok. 1810-po 1838), s. Franciszka i Józefaty Kołupajło; ślub w parafii Żołudek (MK Żołudek).

prof. Henryk Łowmiański
(1898-1984)

• HENRYK Łowmiański (22 VIII 1898-4 IX 1984), s. Konstantego i Kazimiery Rudzińskiej, historyk, mediewista, profesor USB w Wilnie 1934 r., UAM w Poznaniu 1945; członek PAU 1938, PAN 1952; autor m.in. monumentalnej monografii „Początki Polski”; ur. Daugudzie, na Wileńszczyźnie, zm. Poznań, tragicznie, potrącony przez tramwaj na ul. Grunwaldzkiej; był żonaty z Marią Plackowską, którą poznał na studiach; poch. na cm. par. Rzgów koło Łodzi, sektor E, nr 251, 252, gr. rodzinny małżonki (WSB; Wikipedia); ż. (1924 Warszawa) Maria Plackowska (28 X 1891-7 II 1962), c. Konstantego i Marii Borowej (Borowy), historyk, doktor nauk historycznych, badaczka dziejów Wielkiego Księstwa Litewskiego i Wileńszczyzny; ur. Puczniew, pow. Pabianice (ibid.).

Źródła: Bon. t. 16/42; SGKP t. 5/762; Urus. t. 9/385.