Lindsay

Lindsay h. Balcarasse (inaczej Balkaras), vel Lindsay of Balcarres, rodzina szkocka, osiadła w Polsce już w XVIl wieku, z której Jakub był kupcem w Poznaniu 1651 r. 

Lingenau

Lingenau h. własnego, rodzina mieszczan warszawskich, przybyła do Warszawy zapewne z terenu ówczesnych ziem pruskich. Otrzymali szlachectwo na sejmie 1775, a w następnym roku przedłużono im termin wyznaczony do nabycia dóbr ziemskich (Vol. Leg.). 

Lipczyński

Lipczyński h. Korwin, vel Lypczyński, Libczyński etc., jeśli nie z którychś Lipek, to być może wyszli ze wsi Lubsin, w pow. radziejowskim, na której dziedziczył ród Duninów herbu Łabędź. Nazwa wsi była rozmaicie pisana stąd i nazwisko od niej powstałe miało różne formy: Lubsiński, Lubszyński, Lubczyński, Lipszyński, Lipczyński, etc. Stamtąd rozeszli się potem po różnych województwach.

Lisicki

herb Prus I (Turzyma)

herb Prus II (Wilczekosy)

Lisicki h. Prus I oraz h. Prus II, często mylnie Lisiecki, pisali się „z Lisic”, wsi leżącej pod Pawłowicami, w pow. sochaczowskim (Bon.). Niektórzy używali przydomku Dzierżek.

Lisikiewicz

Lisikiewicz h. Szeliga, vel Lisikowicz, w Małopolsce. Niewątpliwie pierwotnym ich nazwiskiem było Lisik. 

Luboński

Luboński h. Leszczyc, czasem błędnie Lubański, pisali się „z Luboni”, a ich wsią gniazdową jest Lubonia, w pow. łęczyckim. 

Luciński

Luciński h. Wczele, vel Lucieński, Luczyński, Lucziński, Lucimski?, rodzina wielkopolska, wywodząca się ze wsi Lucin (Luczyn) in. Luciny, w parafii Zaniemyśl, dawny pow. pyzdrski, obecnie pow. Środa Wielkopolska. Zob. Luteński vel Lutyński herbu Wczele

Lucy

Lucy h..., zostały im przyznane prawa szlachectwa w Królestwie Kongresowym w 1854 i 1859 r. Zapisani zostali do ksiąg szlachty ówczesnej guberni lubelskiej.

Löwis

Löwis h. własnego, vel Loewis, von Löwis of Menar, dawniej Lewis of Menar, rodzina kurlandzka pochodzenia szkockiego, osiedlona w Niemczech i w Rosji. Ich pierwotnym dziedzictwem był Castle Manor (Menar) w dawnym hrabstwie Peebleshire. Protoplasta rodu, William Lewis of Menar (ok. 1580-1645), z południa Szkocji przeniósł się około 1605 roku do Szwecji, gdzie został oficerem w służbie króla szwedzkiego, Gustawa Adolfa. Razem z armią szwedzką uczestniczył w wojnie trzydziestoletniej, toczącej się na terytorium Niemiec. 17 VIII 1631 został w obozie Altbrandenburg mianowany pułkownikiem armii szwedzkiej. 
W nagrodę zasług otrzymał od króla dobra Panton i Nurmis w Livonii, będącej częścią Kurlandii (dawne Inflanty, dzisiaj Estonia). Dobra te dziedziczyli później potomkowie Williama, którzy zmienili nazwisko z Lewis na Löwis (Loewis). Do tych potomków należał Fryderyk (Friedrich) von Löwis of Menar, dowódca armii rosyjskiej, podczas oblężenia Gdańska w 1813 roku.

Linda

Linda h. własnego vel (de) Linde, von der Linde, Lindau, sądząc po herbie, należą do starego pruskiego rodu Stangonów. Nie wszyscy jednak noszący to nazwisko, choć nawet w herbie gałązkę lipową mają, stanowią jedną rodzinę, z braku źródeł trudno dojść tego i rozdzielić ich na odrębne rodziny (Bon.). Już przez cały XIV wiek wymieniani są Lindowie wśród dygnitarzy krzyżackich. Jan i Jerzy, synowie Piotra von der Linde, otrzymali 1357 r. od w. mistrza 30 włók w polu, zwanym Jugowo i jezioro zwane Radzimin, w pow. tucholskim (SGKP). Klawko von der Linde, właściciel domów Toruniu 1390 r., ławnik ziemi chełmińskiej 1405 r. Gierko von der Linde z Torunia, 1440 r. dziedzic części Ostaszewa, na której po nim dziedziczył Tomasz Linde (Kętrz.). Adrian von der Linda, rajca gdański, burgrabia gdański 1672. Walenty Linda, rajca gdański 1666, sekretarz królewski, łowczy w ekonomii malborskiej 1670. Lindowie byli elektorami 1697 r. z woj. pomorskiego. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862.
Herb — w polu czerwonym złota gałązka lipowa, z trzema listkami od góry a dwoma u spodu, w prawo ukośnie leżąca. Nad hełmem w koronie dwie gałązki złote, prawa z dwoma listkami na zewnątrz, lewa z trzema (Ostr.). 

Lineburg

Lineburg h. Palmy vel Lüneburg, Lueneburg, otrzymali przyznanie praw nowego szlachectwa w Królestwie Polskim 1841 r.; wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie 1852 r. Według Ostrowskiego, herb został nadany 23 I 1843 r. Ludwikowi Lineburgowi, naczelnikowi głównego urzędu poczt w Suwałkach, przez cara Mikołaja I.
Herb — w polu błękitnym krzyż czerwony, pod nim dwie złote gałązki palmowe ukośnie skrzyżowane i związane złotą wstęgą. Nad hełmem w koronie trzy pióra strusie. Labry błękitne podbite złotem. (Hr. Ostr.). 

Lipka

Lipka h. Nałęcz vel Lipko, z Lipek w ziemi drohickiej, na Podlasiu. Wieś Lipki w parafii Stoczek (Węgrowski), niegdyś pow. sokołowski, obecnie znajduje się w gminie Stoczek, pow. Węgrów, woj. mazowieckie. Jan Lipka, dworzanin pokojowy królewski 1512-1513 (Wierzb. IV 1866). Ziemianie drohiccy Lipkowie stawili 1528 r. na popis trzy konie. Andrzej Lipka, syn niegdy Walentego i współdziedzice Lipek opłacili 1580 r. pobór z 12 włók ziemi (Źr. Dziej. XVII). Lipkowie podpisali elekcję 1733 r. z woj. podlaskim i brzeskim litewskim. Licznie rozrodzeni, dla rozróżnienia używali rozmaitych  przydomków, m. in. Auguścik, Bartosik, Chudzik, Dukalik, Kozanka, Michalik, Wszołczyk, Zanosik (Zanozik), Zansik (Zanszyk, Zamsik). Zostali wylegitymowani ze szlachectwa 1804 r. w Galicji zachodniej, a także w Królestwie Polskim w latach 1836-1862. 

Lipnicki

Lipnicki h. Hołobok, stary ród małopolski, piszący się z Lipnika, w dawnym woj. sandomierskim. Ich gniazdem są wsie Lipnik w parafii Goźlice oraz Lipniczek w parafii Malice, niegdyś pow. Sandomierz, obecnie gmina Lipnik, pow. Opatów, woj. świętokrzyskie. 

Lipowski

Lipowski h. Ciołek vel Lipowiecki, na Mazowszu, pisali się z Lipowca. Wieś parafialna Lipowiec Kościelny, w dawnym pow. szreńskim, w ziemi zawskrzyńskiej, obecnie leży w pow. Mława, woj. mazowieckim. W XIX wieku wieś była podzielona na Lipowiec Kościelny, Lipowiec Podborny i Lipowiec Parcele. Po raz pierwszy jest wzmiankowana w dokumentach z 1413 i 1435 r., gdy należała już do rodu Ciołków. Maciej z Lipowca występuje w procesie wytoczonym Krzyżakom 1413 r., jako obrabowany przez nich w czasie pokoju na 5 grzywien (Lites.). Jakub Ciołek z Lipowca, kanonik płocki 1506-1515. Lipowscy podpisali elekcje 1669 r. z woj. płockim i sandomierskim. Jedna gałąź przeniosła się w XVI wieku w Sandomierskie. Seweryn, poborca sandomierski 1635, ożeniony z Jadwigą Bidzińską, zmarłą 1644, umarł 1646, pochowany wraz z żoną w Opatowie (Star. Monum.). Ciołkowie Lipowscy zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862. 

Listopad

Listopad h. Mora, w Wielkopolsce. Stanisław, burgrabia grodzki gnieź-nieński 1780. Jego potomkowie zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862.

Loga

Loga h. własnego (in. Rogala odm.) vel Loka, Locka, Locke, Luka, w Wielkopolsce, pisali się z Igieł w pow. malborskim, a także z Grochowca (de Grochowiec). Wedle Uruskiego pochodzą od starej niemieckiej i osiedlonej w Prusach już za Krzyżaków, rodziny Cigel vel von Ziegel. Z nich jedna gałąź wzięła nazwisko Loga vel Loka, przy czym to drugie było częściej używane. Podpisali elekcje 1648 r. z woj. malborskim, 1697 r. z poznańskim, kaliskim i z ziemią warszawską. Józef Michał Loka, profes lędzki, opat w Obrze, a następnie w Bledzewie, umarł 1762 r. Brat jego Paweł, jezuita, rektor w Grudziądzu 1751 r. Jakuba, jezuitę, wymienia Niesiecki za swoich czasów. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862. 

Lubiejewski

Lubiejewski h. Trzaska vel Lubiewski, pisali się z Zakrzewa, będąc jednej dzielnicy z Zakrzewskimi herbu Trzaska. Wywodzą się ze wsi Lubiejewo in. Lubiewo w ziemi nurskiej, oraz Lubiejewo in. Lubiewo-Kąty w pow. gostyńskim. Adam z Lubiewa otrzymał 1509 r. przywilej na młyn w Kamionce w pow. lwowskim (Wierzb. III. 592). Jan Lubiewski, Ruskowicze, Kąccy, Chrapek, dziedzice Kątów-Lubiewa pod Sochaczewem 1578 roku. Stanisław, współdziedzic Lubiewa w pow. nurskim 1578 r. (Paw.). Podpisali elekcje 1632 r. z ziemią czerską, 1648 r. z woj. brzeskim litewskim, 1697 r. z ziemią nurską, 1733 r. z ziemią rawską. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862.

Ludwig

Ludwig h. własnego, w Wielkopolsce. Rodzina wywodząca się z Brandenburgii. Juliusz, superintendent kościołów wyznania ewangelickiego, wiceprezes konsystorza ewangelicko-augsburskiego w Królestwie Polskim, otrzymał przyznanie praw nowego szlachectwa z zasady posiadanej posady 1833 r. 

Lutostański

Lutostański h. Ślepowron, vel Korwin-Lutostański, na Mazowszu, pisali się z Lutostania w ziemi łomżyńskiej, w parafii Puchały.