Brinken

Brinken h. własnego, vel Holte-Brincken (von), Bryncken, Brynken, Brinkien etc., rodzina niemiecka, osiedlona m. in. w Kurlandii przed 1562 r., gdzie posiadali dobra Brinkenhof, w parafii Amboten. Być może ci sami nosili pierwotnie nazwisko Brink (Brinck).

Lielof von Brinken nabył Neuhof 1588 r., a Ludolf w tymże roku Zarnikau. Ponieważ Brinkenowie trzymali stronę Polaków, zabrali im Szwedzi oba te majątki. Jan, właściciel Brinkenhofu vel Sustla 1621 r. Dobra te sprzedał syn jego Jan 1667 r. Katarzyna za Filipem Janczewskim 1699 r. Ignacy, chorąży lekkiej jazdy 1791 roku. Ambroży, kapitan wojsk polskich, właściciel dóbr Gnojno, obecnie pow. Busko-Zdrój. Stanisław (1827-1871), właściciel majątku Strzyboga, w parafii Stara Rawa, pow. skierniewicki.

W Polsce obecni od czasów króla Zgmunta Augusta, otrzymali podobno potwierdzenie tytułu baronowskiego od króla Zygmunta III, a w 1819 r. takież potwierdzenie w Królestwie Kongresowym. Juliusz Brincken (Holt von Brincken), nadleśny rządowy, otrzymał zatwierdzenie tego tytułu w Królestwie 1824 r., został wpisany na listę baronów. Brinkenowie herbu własnego zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie w latach 1836-1862.

Herb — w polu błękitnym trzy białe róże, dwie i jedna. W szczycie hełmu w koronie takaż róża między dwoma orlimi skrzydłami, prawym białym, a lewym błękitnym.

Genealogia 
(osób: 18)

 

• ANIELA Hilaria Brincken h. wł. (1827-po 1848), c. Juliusza i Eleonory Małgorzaty Libiszowskiej h. Wieniawa; ur. Warszawa, w parafii św. Krzyża, chrz. 1827 (MK Warszawa: św. Krzyż); 1m. (ok. 1845) Izydor Kazimierz Czekierski h. Rawicz (1826-1907); 2m. (ok. 1847) Symeon Antoni Krystofor Szydłowski h. Lubicz (1798-1854), s. Michała i Józefy Teresy Eltz, urzędnik Królestwa Kongresowego 1834-1855; dzieci: Michał Jan Juliusz Szydłowski h. Lubicz (ur. 1848).

 

Juliusz bar. Brinken
(1789-1846)

 

• JULIUSZ Karol bar. Brincken h. wł. (26 II 1789-2 VI 1846), s. Ludwika i Karoliny de Hartensfels, leśnik, urzędnik Królestwa Kongresowego 1820-1830, generalny nadleśny lasów rządowych Królestwa 1818-1833, kawaler Orderu św. Stanisława II klasy z gwiazdą i innych; ukończył uniwersytet w Getyndze i akademię leśną w Dreißigacker; urzędnik leśny w Niemczech, skąd w 1818 r. powołany został do Królestwa, gdzie jako naczelny nadleśny do 1833 r. kierował urządzaniem gospodarstwa leśnego; brał czynny udział w wykładach Szczególnej Szkoły Leśnictwa w Warszawie i był jednocześnie głównym redaktorem pisma Sylwan od 4 do 9 tomu; zwiedziwszy z rozkazu rządu Puszczę Białowieską, wydał jej opis pt. „Mémoire déscriptif sur la Forêt, imperériale de Białowieża en Lituanie” (1827), ogłosił ponadto „Wykład praktyczny węglarstwa” (1825), „Rozprawy o leśnictwie” (1821); zostawił w rękopisie powieść pt. „Frankiści”, której część była drukowana w Bibliotece Warszawskiej 1845 r.; pisany także: Holte-Brincken, Holte von den Brincken, Brinken, Brynken; otrzymał tytuł baronowski Królestwa 1824 r.; wylegitymowany ze szlachectwa w Królestwie 1837 r. z herbem Brincken; ur. Blankenburg, Harz, Niemcy, zm. Warszawa, lat 57, poch. tamże, cm. ewangelicki (PSB t. 2/437; Kur. Warsz.; A. Kulecka, Urzędnicy Królestwa; Wikipedia); ż. (1825) Eleonora Małgorzata Libiszowska z Libiszowa h. Wieniawa (1804-1872), c. Franciszka Salezego i Józefy (Józefiny) Skarbkówny h. Abdank?; ur. prawd. Wólka Karwicka (Bon.); dzieci: Aniela, Antoni, Adam, Maria, Kurt, Otton.
 

Źródła: Bon. t. 2/119-120; SGKP t. 1/359; Bork. Sp. 35; Hild.,; Ostr. t. 1/57 nr 276, t. 2/34; Sęcz.; Sieb.; Urus. t. 1/387-388; Wikipedia: 1, 2.