Radke

wg Ostrowskiego

 

wg Gajla

 

Radke h. własnego, vel Radtke, Ratke, Rathke, Radeke, Radka etc., w Wielkopolsce i na ziemiach pruskich, późnej także w innych częściach Rzeczypospolitej.

Gockowski

Gockowski h. Prawdzic, vel Goćkowski, Goczkowski, z Goćkowy (Gozkowy), w pow. człuchowskim. 

Golian

Golian h. Chorąbała, oraz h. Dębno, Nałęcz, Paprzyca, Przerowa, Wczele, vel Goljan, Golyan, Golijan, licznie rozrodzeni, od XVI wieku zaczęli używać także nazwiska Goliański vel Goljański. 

Krzeczunowicz

herb Krzeczunowicz
(Wikipedia)

 

 

herb Krzeczunowicz
(Ostrowski)

 

Krzeczunowicz h. własnego, vel Krzeczonowicz, Kreczunowicz, Kreczonowicz, rodzina pochodzenia ormiańskiego, pisząca się „z Olejowa”. Zamieszkała w II połowie XVIII wieku w mieście Stanisławów oraz jego okolicach, w ówczesnej Galicji austriackiej. 

Brinken

Brinken h. własnego, vel Holte-Brincken (von), Bryncken, Brynken, Brinkien etc., rodzina niemiecka, osiedlona m. in. w Kurlandii przed 1562 r., gdzie posiadali dobra Brinkenhof, w parafii Amboten. Być może ci sami nosili pierwotnie nazwisko Brink (Brinck).

Lingenau

Lingenau h. własnego, rodzina mieszczan warszawskich, przybyła do Warszawy zapewne z terenu ówczesnych ziem pruskich. Otrzymali szlachectwo na sejmie 1775, a w następnym roku przedłużono im termin wyznaczony do nabycia dóbr ziemskich (Vol. Leg.). 

Lipczyński

Lipczyński h. Korwin, vel Lypczyński, Libczyński etc., jeśli nie z którychś Lipek, to być może wyszli ze wsi Lubsin, w pow. radziejowskim, na której dziedziczył ród Duninów herbu Łabędź. Nazwa wsi była rozmaicie pisana stąd i nazwisko od niej powstałe miało różne formy: Lubsiński, Lubszyński, Lubczyński, Lipszyński, Lipczyński, etc. Stamtąd rozeszli się potem po różnych województwach.

Węgorzewski

Węgorzewski h. Leszczyc, vel Węngorzewski, Wengorzewski, Węgorzeski, w Wielkopolsce. Wymienia ich Paprocki w swoim Herbarzu z 1584 r. Wyszli ze wsi Węgorzewo i Węgorzewko, w pow. gnieżnieńskim, gmina Kiszkowo, parafia Sławno.

Wąż

Wąż h. Ślepowron, vel Wąsz, mieli się pierwotnie pisać z Bogatego i Dobrzankowa w pow. przasnyskim. Mikołaj Wąż z Białunina otrzymał 1413 r. w Ciechanowie przywilej od ks. mazowieckiego Jana Starszego. Po osiedleniu się na Podlasiu, pisali się „z Wężów” w ziemi drohickiej.

Lisicki

herb Prus I (Turzyma)

herb Prus II (Wilczekosy)

Lisicki h. Prus I oraz h. Prus II, często mylnie Lisiecki, pisali się „z Lisic”, wsi leżącej pod Pawłowicami, w pow. sochaczowskim (Bon.). Niektórzy używali przydomku Dzierżek.

Marxen

Marxen h. Szeliga, vel Marksen, w Krakowskiem, w XVIII i XIX wieku. 

Lisikiewicz

Lisikiewicz h. Szeliga, vel Lisikowicz, w Małopolsce. Niewątpliwie pierwotnym ich nazwiskiem było Lisik. 

Gagatnicki

Gagatnicki h. Pniejnia, w XVIII wieku zamieszkują w ziemi czerskiej i w woj. sandomierskim. Udowodnili pochodzenie swoje szlacheckie w Królestwie Kongresowym 1859 r. 

Luboński

Luboński h. Leszczyc, czasem błędnie Lubański, pisali się „z Luboni”, a ich wsią gniazdową jest Lubonia, w pow. łęczyckim. 

Luciński

Luciński h. Wczele, vel Lucieński, Luczyński, Lucziński, Lucimski?, rodzina wielkopolska, wywodząca się ze wsi Lucin (Luczyn) in. Luciny, w parafii Zaniemyśl, dawny pow. pyzdrski, obecnie pow. Środa Wielkopolska. Zob. Luteński vel Lutyński herbu Wczele

Lucy

Lucy h..., zostały im przyznane prawa szlachectwa w Królestwie Kongresowym w 1854 i 1859 r. Zapisani zostali do ksiąg szlachty ówczesnej guberni lubelskiej.

Łaniewski

Łaniewski h. Korczak odm. (in. Wręby), vel Łaniewski-Wołk, w Wielkim Księstwie Litewskim, wyszli, zdaje się, z Łaniewicz, w pow. grodzieńskim, może jednak nie wszyscy. (Bon.).

Łapczyński

Łapczyński h. Jelita odm., vel Łapczeński, Łabczyński, otrzymali nobilitację w XVI wieku. Walenty Łapczyński, syn sołtysa ze Strzałkowa pod Radomskiem, drukarz, za zasługi położone w swym fachu i za odznaczenie się jako żołnierz w bitwach pod Gdańskiem, Połockiem, Wielkiemi Łukami i Pskowem, otrzymał 1581 r. w obozie pod Pskowem szlachectwo z herbem Jelita, do którego adoptował go hetman Zamoyski, a król dodał nad hełmem otwartym rękę zbrojną z mieczem podniesionym do cięcia (Pap.).

Łastowiecki

Łastowiecki h. Larysa (in. Laryssa, Larysza), vel Ostowiecki, rodzina podolska, nazwisko wzięła od wsi Łastowce in. Ostowce, w pow. kamienieckim, w parafii Iwaniec. W XVI wieku pisali się często Łastowskimi, ale wydaje się, że nie wszyscy dziedzice Łastowiec należeli do jednego rodu (Bon.). 

Łęski

Łęski h. Janina, rodzina małopolska, pisząca się „z Łęgu” nad Wisłą, niedaleko Zawichostu, w pow. sandomierskim, w parafii Osiek. Wieś Łęg już w XIX wieku stanowiła przedmieście osady Osiek. Są jednego pochodzenia z Janinami Kołaczkowskimi. 

Łochowski

Łochowski h. Belina, vel Łochoski, rodzina mazowiecka, pisała się „z Łochowa”, w ziemi rawskiej. Ich rodowym gniazdem jest wieś Łochów, zwany dawniej Wielkim, w parafii Żelechlin, obecnie pow. Tomaszów Mazowiecki. Komes Mikołaj z Milinewa (?), skarbnik rawski, otrzymał 1350 r. od ks. Ziemowita wieś Łochów na prawie chełmińskim. 

Łuczycki

Łuczycki h. Nowina, vel Łoczycki, rodzina małopolska pisząca się „z Łuczyc”. Wywodzą się ze wsi Łuczyce, w parafii Luborzyca, dawny pow. proszowicki in. proszowski, później miechowski, a obecnie pow. Kraków. „Znaczna część tej wsi była własnością rodziny Szafrańców, która w XIV wieku z niej się pisała. Cząstki należały do szlachty innych rodów, z których w końcu zostali przy nazwisku Łuczyckich jedni tylko Nowinowie” (Bon.).

Łuczyński

Łuczyński h. Samson, vel Łuczeński, w Wielkopolsce, według Bonieckiego, należeli do herbu Samson. Wywodzili się zapewne z nieznanej już dzisiaj, ale wymienianej jeszcze w aktach w XVIII wieku – wsi Łuczyna, w pow. kaliskim (AGZ Konin). 

Macewicz

Macewicz h. Machwicz (in. Machwic, Machwitz), vel Maciewicz, Mocewicz, rzadko Maczewicz, rodzina pochodząca od bojarów litewsko-ruskich. Odnotowani w dokumentach na początku XVI wieku na Żmudzi, później w innych częściach W. Ks. Litewskiego, a także na ziemiach koronnych. Nazwisko pochodzi zapewne od imienia Maciej (Matwiej).

Machnicki

Machnicki h. Jelita, m. in. w Wielkopolsce, i na Rusi Czerwonej. Wywiedli się 1782 r. ze szlachectwa w sądzie grodzkim bieckim, bez podania używanego herbu. 

Makomaski

Makomaski h. Jastrzębiec (in. Boleścic), vel Makomeski, rzadko Makomawski, rodzina mazowiecka, pisząca się „z Makomaz”, znana już Paprockiemu (1584). Wieś Makomasy in. Makomazy (Mąkomasy), leży w pow. płockim, w parafii Jeżewo. Makomascy są zapewne jednego pochodzenia z Jeżewskimi vel Jeżowskimi z Jeżewa.

Maleczyński

Maleczyński h. Jastrzębiec, vel Małeczyński, Małęczyński, Malen-czyński, Maleciński, Maleczeński, Malaczyński, według herbarzy są na Wołyniu, pisali się „z Maleczyna”. Jednak, zarówno herb, jak i nazwa miejscowości, nie wskazują na ich wołyńskie pochodzenie. 

Maliński

Maliński h. Pietyróg (in. Pietyrog, Pietyroch), vel Jeło-Maliński, przydomku Jeło, rodzina rusko-wołyńska, wywodząca się od tamtejszych ziemian, osiedlona później także na ziemiach koronych dawnej Rzeczypospolitej, m.in. w Wielkopolsce. Pisali się „z Malina”.

Manowski

Manowski h. Prus III, rodzina mazowiecka, wzięła nazwisko od dóbr swych dziedzicznych Many, w ziemi warszawskiej, skąd przesiedlili się dalej m. in. do woj. sandomierskiego i na Podlasie. 

Markiewicz

Markiewicz h. Łabędź, vel Dunin-Markiewicz, na Litwie i Żmudzi, Podlasiu i w Wielkopolsce. Używali przydomków, m. in. Woronicki, Wazgiewicz i Wozgiłowicz.

Mars

Mars h. Noga (oraz h. Pilawa), vel Noga-Mars, Marss, rodzina pochodzenia zapewne śląskiego, osiadła w Małopolsce. Znani są już w XVI wieku Marsowie herbu Pilawa, drobna szlachta w pow. proszowskim. 

Mejer

Mejer h. Lewalt (także h. Lewalt I, Lewald, Lehwaldt Oelsen, Elsen, mylnie h. Wolda), vel Meyer, Meier, Majer, Mayer, na Pomorzu, w Prusach, Wielkopolsce, i na Litwie, używali przydomku „de Wolda”. Mają się wywodzić z Kurlandii (Inflanty). Występują w aktach od XIV wieku.

Mersberg

Mersberg h. własnego (in. herbu Mersberg), vel Mersberg de Moeser, rodzina przybyła do Polski z Saksonii. Niemiecki autor Leopold Ledebur zna Mesebergów w różnych prowincjach niemieckich, m. in. w Brandenburgii.

Męczyński

Męczyński h. Rawicz, vel Męciński, stanowią odgałęzienie rodu rycerskiego Rawitów a wywodzą się zapewne od Męcinów (Męcina, Męczyna) herbu Rawicz, którzy zamieszkiwali na terenie ziemi opoczyńskiej, chęcińskiej i pow. radomskiego. Męcinowie należą m.in. do współdziedziców wsi Skrzyńsko, obecnie pow. Przysucha, w latach 1378–1569.

Mędrzecki

Mędrzecki h. Piórosław (in. Pierosław), vel Mędrzycki, drobna szlachta kujawsko-pomorska, notowana w aktach w XVI-XVII wieku. Wywodzą się ze wsi Mędrzyce, w parafii Łasin, pow. Grudziądz. Jan Mędrzecki, dziedzic części wsi Czarna Dąbrowa, w pow. lęborskim, 1638 r. Michał, chorąży wojsk koronnych 1780.

Micewicz

Micewicz h. Jelita, vel Miciewicz, na Litwie. Rodzina wywodząca się z bojarów litewsko-ruskich. Jak się wydaje, ich gniazdem są dobra Micewicze, dawny pow. Sejny, parafia Lejpuny. W XVIII wieku byli właścicielami rozległego majątku Surdegi (o powierzchni dwudziestu kilku włók), w pow. wiłkomierskim.

Michaelis

Michaelis h. Hening (in. herb własny), vel Michaelis de Henning, de Henning-Michaelis, Michäelis, wywodzą się z północnej Szwecji, skąd na początku XVIII wieku przenieśli się do Kurlandii, a pod koniec owego stulecia do pow. krzemienieckiego na Wołyniu. 

Michalczewski

Michalczewski h. Prus I, vel Michalczowski, rodzina małopolska, w woj. krakowskim. Jej gniazdem jest wieś Michalczowa, w parafii Jakubkowice in. Jakóbkowice, pow. Nowy Sącz. Występują w aktach jako dziedzice tej wsi w latach 1548-1581.

Miciński

Miciński h. Łabędź, vel Dunin-Miciński, Mieciński, Miczyński, Mieczyński, na Mazowszu. Jedna rodzina z Dunin-Mieczyńskimi herbu Łabędź. Od nich bodaj pochodzą Micińscy herbu Pelikan. 

Miernicki

Miernicki h. Jastrzębiec, rodzina małopolska, w woj. sandomierskim. Ich nazwisko powstało najpewniej od Mierników (Miernik), rodu zamieszku-jącego w obecnym woj. świętokrzyskim.

Miklaszewski

Miklaszewski h. Ostoja, vel Mikłaszewski, Miklaszowski, w woj. mazowieckim i w innych województwach. Początkowo nazywali się Miklasz (forma imienia Mikołaj) i dziedziczyli na Miklaszach (Miklasze in. Mikłasze). 

Mikucki

Mikucki h. Ślepowron (in. Bujno), w ziemi wiskiej, pierwotnie nazywali się Mikuta i dziedziczyli we wsi Mikuty nad rzeką Wissą, w parafii Słucz, obecnie pow. Grajewo. Na początku XVI wieku zmienili nazwisko na Mikucki. 

Milberg

Milberg h. Lichtian odm. (in. Lichtyan, herb własny), otrzymali nobilitację w Rzeczypospolitej w 1790 r. Szlachectwo na zasadzie „non praeciso scartabellatu” otrzymał adwokat Teodor Milberg, jak pisze Uruski: „dla znajomości praw krajowych”.

Milżecki

Milżecki h. Odrowąż (odm.), vel Milżycki, Miłżecki, rodzina małopolska, w woj. krakowskim. Pisali się z nieznanej bliżej wsi Milzno (Milżno).

Minkiewicz

Minkiewicz h. Odrowąż, vel Odrowąż-Minkiewicz, w W. Ks. Litewskim, w woj. trockim. Rodzina wywodząca się z bojarów litewsko-ruskich. Niektórzy używali przydomków Druszejko i Rymwid.

Mirecki

Mirecki h. Szeliga, vel Magiera-Mirecki, znani Paprockiemu (1584), pochodzą od Magierów vel Magerów herbu Szeliga. Chociaż w dawnych herbarzach wywodzą ich z Mircza, w ziemi sandomierskiej, to właściwym gniazdem Mireckich jest wieś Mircze, w woj. lubelskim, dawny pow. hrubieszowski, dzisiaj Tomaszów Lubelski. 

Mierosławski

Mierosławski h. Leszczyc (in. Bróg), vel Mirosławski, rodzina kujawska, osiadła także w Wielkopolsce, pisała się „z Mierosławic”. Nazwisko wzięli od wsi Mierosławice, w dawnym pow. inowrocławskim, dzisiaj Mirosławice, pow. Mogilno, gm. Strzelno.