Speyer

Speyer h..., vel de Speyer, Spëyer, Szpëyer, Szpejer, rodzina wywodząca się z Niderlandów. Otrzymali prawo nowego szlachectwa dziedzicznego w Cesarstwie Rosyjskim.

Stackiewicz

Stackiewicz h. Ostoja, na Litwie, występują w aktach od 1700 r.  Ich gniazdem rodzinnym mają być Stackiszki w pow. trockim, 3 okręg polski, parafia i gmina Butrymańce. W 1865 r. wieś ta należała do Chełstowskich.

Stalkowski

Stalkowski h. Głosków, otrzymali szlachectwo w 1830 r. Nobilitacja nadana Franciszkowi Stalkowskiemu, dziedzicowi dóbr Głosków, przez cara Mikołaja I dnia 13 IV 1830 r. za wysiłki w ulepszeniu gospodarstwa rolnego.

Starnawski

Starnawski h. Dębno, występują w aktach od 1600 r. Zamieszkują m. in. w pow. miechowskim. Mikołaj, podsędek grodzki piotrkowski w 1729 r.

Stodolnicki

Stodolnicki h. Korab, na Podlasiu. Nazwali się od dóbr swych Stodolniki w pow. oszmiańskim. Piotr Stodolnicki, burgrabia grodu mielnickiego w 1778 r.

Strzelbicki

Strzelbicki h. Bończa, rodzina małopolska. Czy aby nie stanowią jednej rodziny ze Strzelbickimi herbu Sas, ze Strzelbic, w ziemi przemyskiej, dawny pow. staromiejski (Stary Sambor), woj. ruskie.

Syktowski

Syktowski h. Wąż, vel Sytkowski, w Małopolsce, notowani w aktach od 1600; później w woj. ruskim 1748. Według Encyklopedii Szlacheckiej, mieli wyjść ze wsi Sytkowo koło Poznania (obecnie w granicach miasta).

Szamotuła

Szamotuła h. Nałęcz, vel Szamotułła, na Podlasiu. Rodzina o której milczą herbarze. Jan, burgrabia grodzki drohiczyński w 1739 r.

Szelągowski

Szelągowski h. Jastrzębiec, w woj. wołyńskim, pow. włodzimierskim. Tak pisze o nich Niesiecki: „Są i Szelągowscy na Wołyniu, z których Teodor, miał za sobą Annę Deraszównę 1701”.

Szewłodziński

Szewłodziński h. Powierza, nobilitowani w 1860 r. Jan Kanty Szewłodziński, asesor kolegialny oraz pisarz magazynu solnego w Kamieniu, otrzymał prawo nowego szlachectwa w Królestwie Polskim w 1860 r.

Szyszyłowicz

Szyszyłowicz h. Bończa, na Podlasiu, w ziemi bielskiej i mielnickiej. Wyszli ze wsi Szyszyły, obecnie Szeszyły, pow. Bielsk Podlaski, parafia i gmina Boćki in. Boczki, gdzie są notowani w aktach od 1700 r.

Śledziewski

Śledziewski h. Korczak, vel Śledziowski, na Mazowszu i Podlasiu. Nazwisko wzięli od wsi Śledzie Nowe in. Śledziewo w parafii i powiecie zambrowskim, niegdyś łomżyńskim. Wieś Śledzie wspomniana jest w dokumentach sądowych z 1393 r. (Gloger, Ziemia łomżyńska).

Śliwowski

Śliwowski h. Jasieńczyk, na Podlasiu, Mazowszu, Wołyniu i w Prusach. Notowani w aktach od 1500 r. Są jednego pochodzenia z Jabłońskimi tego herbu. Wyszli ze wsi Jabłoń-Śliwowo, w parafii Jabłoń, obecnie gmina Nowe Piekuty, pow. Wysokie Mazowieckie.

Śnieciński

Śnieciński h. Ślepowron, vel Nosek-Śnieciński, Śniciński, Śnieczyński, Śniczyński, błędnie Śmieciński, na Mazowszu i Podlasiu. Pierwotnie nazywali się Noskami (Nosek) i pisali się z Nosków w ziemi bielskiej.

Tittenbrun

Tittenbrun h. Lew (in. Lewart), rodzina pochodzenia niemieckiego, zamieszkała w Prusach i w Kurlandii, gdzie są notowani w aktach od 1700 r.

Wachowicz

Wachowicz h. Dąbrowa, są zapewne odgałęzieniem Wachowiczów herbu Szeliga. Ich pierwotnym nazwiskiem było Wach. Wywodzą się z Mazowsza, z pow. ostrołęckiego.

Waga

Waga h. Waga (in. herbu własnego), ze wsi Wagi Gnaty i Wagi Nagórki na Podlasiu, w parafii Przytuły, obecnie pow. Łomża, z której to wsi wyszli na pewno także Wagowie innych herbów (Jastrzębiec oraz Prus I).

Wagner

Wagner h. Lew (odm.), otrzymali nobilitację w Niemczech od cesarza Karola V w 1541 r. Notowani w aktach Prus zachodnich już 1589 r., w pow. tczewskim. 

Waleszyński

Waleszyński h. Łabędź, vel Walesiński, rodzina małopolska, notowana w aktach od 1600 r. w woj. krakowskim.

Wanert

Wanert h. Lew (in. Lew II), vel Wahnert, Wannert, Wenert, wcześniej chyba Weinert, rodzina pochodząca zapewne ze Śląska. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862.

Wardyński

Wardyński h. Doliwa, jedna rodzina z Wardeńskimi vel Wardyńskimi herbu Godziemba. Andrzej Godziemba-Wardyński, stolnik latyczowski 1744 (Nies.).

Waręski

Waręski h. Beczka, vel Warenski, Wareński, notowani w aktach od 1700 r. Mają się wywodzić ze wsi Waręż, leżącej nieopodal miasteczka o tej samej nazwie, w pow. sokalskim, parafia Waręż (Enc. Szl.; SGKP).

Wartołowski

Wartołowski h..., vel Wartałowski, na Mazowszu, w Małopolsce i na Wołyniu. Otrzymali przyznanie praw nowego szlachectwa w Królestwie Polskim na mocy prawa z 1836 r.

Weigt

Weigt h..., otrzymali przyznanie praw nowego szlachectwa w Królestwie Polskim na mocy prawa z 1836 r.

Weissflog

Weissflog h. Pogrom, vel Weisflog, Wajsflog, nobilitacja wraz z herbem Pogrom nadana w 1820 r. Karolowi Weissflogowi, podpułkownikowi artylerii lekkiej. Potwierdzenie szlachectwa w Królestwie Polskim 1837 r.

Welinowicz

Welinowicz h. Jastrzębiec (odm.), na Litwie 1700, w pow. nowogródz-kim 1791, na Podlasiu 1800. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862.

Wendorff

herb Wierzba

Wendorff h. Wierzba (in. herb własny), vel Wendorf, Wędorf, rodzina pomorska, prawdopodobnie pochodzenia niemieckiego. Jedno z jej odgałęzień osiadło w Inflantach, później także na Litwie i na Wołyniu, w pow. łuckim.

Wędrychowski

Wędrychowski h. Ślepowron (oraz h. Korwin), vel Wędrychoski, Wendrychowski, Wendrychoski, w woj. krakowskim, sandomierskim, na Podolu. Podobno notowani w aktach od 1500 r. W rzeczywistości nobilitację otrzymali za czasów Stanisława Augusta w XVIII wieku.

Węgrzynowicz

Lew

 

Rawicz

 

Węgrzynowicz h. Lew (oraz h. Rawicz), rodzina mieszczańska, nobilitowana w Krakowie 1600 r. Pochodzą niewątpliwie od Węgrzynów czyli Węgrów. Razem z nobilitacją otrzymali herb Lew. Wymienia ich Kuropatnicki w swoim Herbarzu 1789 r., podając herb ich Rawicz.

Wieniawski

Wieniawski h. Wieniawa, nazywani w średniowieczu Wieniawami. Jak pisze Niesiecki, wyszli z Wielkopolski, z pow. wschowskiego. Nazwali się Wieniawskimi od wsi Wieniawa koło Radomia, „czego dowodem są różne transakcje w grodzie radomskim zapisane” (Nies.).

Wieruski

Wieruski h. Szreniawa (in. Śreniawa), rodzina małopolska, pisali się „z Wieruszyc”. Ich gniazdem są Wieruszyce w pow. bocheńskim, parafia i gmina Łapanów.

Wierzchaczewski

Wierzchaczewski h. Nałęcz (in. Nałęcz zawiązany), vel Wirzchaczewski, Zwierzchaczewski, rodzina wielkopolska, wywodząca się ze wsi Wierzchaczewo, dawniej także Wirzchaczewo, w pow. poznańskim, gdzie dziedziczyli w XV wieku (AGZ Poznań).

Wietrzychowski

Wietrzychowski h. Korab, vel Wietrzykowski, rodzina małopolska, której gniazem ma być wieś parafialna Wietrzychowice, w pow. tarnowskim, nosząca w XV wieku nazwę Dzietrzychowice.

Wilczkowski

Wilczkowski h. Jelita, rodzina małopolska, którą wymienia Paprocki w 1584 r. Stanowią odgałęzienie Łukowskich herbu Jelita. Nazwisko wzięli od wsi Wilczkowice, w pow. miechowskim, parafia Więcławice.

Wilczopolski

Nieczuja

Rawicz

Wilczopolski h. Nieczuja (oraz h. Rawicz), vel Wilczepolski, przydomku Pszczółka, w woj. lubelskim, skąd przenieśli się m. in. na Mazowsze, Wołyń i w Sandomierskie. Wymienia ich Paprocki w 1584 r. pod nazwiskiem Wilczopski. 

Wladich

Wladich h. Radęsław, vel Wladych, Władych, prawa tzw. nowego szlachectwa wraz z herbem Radęsław otrzymał 19 XII 1826 r. Demetry vel Demetriusz Wladich, pochodzący z Chorwacji, prezes sądu kryminalnego województwa lubelskiego i podlaskiego. Razem z potomstwem został zapisany do ksiąg szlachty Królestwa Polskiego.

Kononowicz

Radwan

 

Kononowicz h. Radwan (odm.), vel Kononowicz-Siemionowicz, w W. Ks. Litewskim, używają przydomku Siemionowicz. Niesiecki wymienia dwóch braci Bogusława i Kazimierza Kononowiczów, w zakonie jezuitów. Według Krasickiego zostali nobilitowani w 1768 r. na zasadzie skartabelatu.

Wojsiatycz

Wojsiatycz h. Ślepowron, vel Woysiatycz, pierwotnie nazywali się Wojsiat i stanowią być może jedną rodzinę z Wojsiatami herbu własnego, zamieszkującymi w Wielkim Ks. Litewskim.

Wojszyk

Wojszyk h. Łabędź, vel Woyszyk, Wojsik, Wąsik?, wymienia ich Małachowski w swoim Herbarzu, w II połowie XVIII wieku. Nazwisko to, używane przez kilka rodzin szlacheckich, zamieszkujących głównie w Małopolsce, wywodzi się zapewne od staropolskiego imienia męskiego Wojsław.

Wojucki

Wojucki h. Paparona, przydomku Rakusz, w Sieradzkiem i w Wielkopolsce. Wymienia ich Paprocki w 1584 r. Jedna linia pisała się „z Żelisławia”. Wyszli zapewne z nieistniejącej już wsi Wojuczyno in. Wojucino w pow. wieluńskim.

Wolanowski

Wolanowski h. Korab, dawniej także Wolianowski, rodzina wielkopolska, nazwisko wzięła od nieistniejącej już wsi Wolanowice w pow. gnieźnień-skim. Pisali się także z Wolanki i Bodzaporowic w tymże powiecie.

Wolszleger

Wolszleger h. Bełty (odm.), vel Wolszlegier, Wohlschleger, Wollszlegier, Wallszlegier, rodzina pomorska, pochodzenia niemieckiego. Ich pierwotnym nazwiskiem jest Wollschlaeger.

Wotowski

Wotowski h. Prawita, prawo nowego szlachectwa w Królestwie Polskim, wraz z herbem Prawita, otrzymał Teofil Wotowski, w 1820 r. podchorąży wojsk Królestwa Polskiego, został później majorem. Dyplom potwierdzający szlachectwo otrzymał od cara Mikołaja I-ego w 1847 r.

Woroszyło

Woroszyło h. Wolf (in. Wolff, Lew), vel Woroszyłło, Worszyło, przeważnie drobna szlachta, głównie na Wołyniu i Litwie. Są w pow. żytomierskim 1648, 1661 (Con.), w woj. kijowskim 1648.

Wosiński

Wosiński h. Brodzic, vel Woszyński, Woszczyński, Wośnicki, Wosznicki, w Małopolsce, w woj. sandomierskim i krakowskim. Zdaje się, że ich pierwotnym nazwiskiem jest Woś. Jako gniazdo Wosińskich wskazuje się Wośniki, w ziemi radomskiej (Krzep.), chociaż Wosińscy w XVII wieku pisali się z Wosin (Łuszcz.).

Wroczyński

Wroczyński h. Brodzic, vel Wroczeński, Wrocieński, Wrociński, na Podlasiu, pisali się „z Wrocieni”, w ziemi bielskiej. Notowani w aktach ziemi sanockiej 1441, na Podolu 1648 (Con.), w ziemi wiskiej 1697 (Bon.).

Wronowski

Wronowski h. Topór, rodzina małopolska, pisząca się „z Wronowic”. Wymienia ich Paprocki w Herbarzu w 1584 r. Są jednego pochodzenia z Szalowskimi i Księskimi.