Wilczopolski

Nieczuja

Rawicz

Wilczopolski h. Nieczuja (oraz h. Rawicz), vel Wilczepolski, przydomku Pszczółka, w woj. lubelskim, skąd przenieśli się m. in. na Mazowsze, Wołyń i w Sandomierskie. Wymienia ich Paprocki w 1584 r. pod nazwiskiem Wilczopski. 

Nazwisko wzięli od wsi Wilczopole, dawniej Wilczepole, w parafii Abramowice, gm. Głusk, pow. Lublin – dziedziczonej przez różnoherbową szlachtę. Wieś tę wspomina już Długosz w opisie parafii Abramowice (Lib. Ben. t. 2/540). 

Według regestów poborowych powiatu lubelskiego z r. 1531, wieś Wilczepole miała 14 posiadaczy. W r. 1676 wśród dziedziców wsi (mających poddanych) są Adam Pszczółka Wilczopolski, Stanisław Iżycki, Franciszek Wilczopolski Pawłowicz, Prandota Wilczopolski i Gruszecki. Prócz tego mieszkają tu trzy wdowy i trzech ze szlachty z rodzinami, bez poddanych (Paw. Małop. 354, 364, 2a). 

Niesiecki wymienia m. in. Aleksandra W., chorążego wiskiego, którego synem był nieznany z imienia podczaszy owrucki, w woj. wołyńskim. Tenże Niesiecki pisze o Wilczopolskim, cześniku parnawskim w 1674 r., który miał nosić podwójny przydomek – Prandota Pszczółka (?). Stanisław, kanonik kapituły wileńskiej 1611. Tadeusz, podczaszy łucki 1778 (Kras.). 

Wilczopolscy herbu Nieczuja zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862. Przydomku Prandota używali Wilczopolscy herbu Rawicz. Jeden z nich był uczestnikiem poselstwa do Turcji w 1557 r. 

• MARIANNA Wilczopolska (ok. 1660-po 1690), dziedziczka dóbr Świdno, w pow. lubelskim; wspólnie z mężem Pawłem Godowskim obierają plenipotentów w Lublinie 1686 r. (Bon. t. 6/161; Zap. Lub.); m. (ok. 1680) Paweł Jan Godowski ze Świdna h. Odrowąż (ok. 1660-po 1700), s. Jana i NN., dziedzic dóbr Świdno (Bon.); dzieci: Franciszek Godowski ze Świdna (ok. 1690-po 1719), podczaszy mielnicki, sprzedał Wólkę Wierzbicką Pawłowi ze Świdna i Katarzynie z Jankowskich Godowskim 1719.

• STANISŁAW Łukasz Piotr Kazimierz Roch Wilczopolski-Pszczółka h. Nieczuja (ok. 1780-po 1838), s. Tadeusza i Justyny Głębskiej, urzędnik, kurator szkół; inspektor szkoły obwodowej w Opolu Lubelskim, zatrudniony w instytutach naukowych komisji rządowej spraw wewnętrznych, duchownych i oświecenia publicznego 1834-1835; wylegitymowany ze szlachectwa w Królestwie Polskim 1838 r. z herbem Nieczuja; ur. prawd. Pasieczna, w woj. kijowskim (Szl. Król.; Sęcz.; A. Kulecka, Urzędnicy Królestwa Polskiego).

Źródła: Bork. Sp. 496; Kap.; Nies. t. 9/336; Pap.; Sęcz.; SGKP t. 13/459; Wittyg, Nieznana szlachta; Żern. t. 2/511.