Kochnowski

Kochnowski h. Ślepowron, są w XVII wieku w ziemi chełmskiej. Stanowią, być może, odgałęzienie Korwin-Kochanowskich.

Koczowski

Koczowski h. Lubicz, vel Koczewski, Kocowski, z Koczowa, w ziemi chełmskiej. Wieś Koczów, pod koniec XIX wieku, należała do pow. chełmskiego, gminy Żmudź, parafii Kumów (SGKP). Obecnie należy do gminy Kamień (Wikipedia).

Kodrębski

Kodrębski h. Poraj (in. Róża), vel Kodrembski, Kodrąbski, Kodrąmbski, Kodrombski, Kodrępski, w ziemi sieradzkiej, wymienia ich Paprocki 1584 r. 

Koliński

Koliński h. własnego (in. Koliński), z nich Jan, otrzymał indygenat w 1762 r. w księstwie siewierskim (Sęcz.). 

Koporski

Koporski h. Abdank (in. Habdank), vel Koperski, stanowią niewątpliwie jedną rodzinę z Koperskimi.

Korczakowski

Korczakowski h. Korczak, ze wsi Korczaki, w ziemi łomżyńskiej, w parafii Rzekuń, obecnie pow. Ostrołęka. Pierwotnie nazywali się Korczakami i byli prawdopodobnie herbu Grzymała (Kap.).

Kornaszewski

Kornaszewski h. Kornicz (in. Kornic), vel Kornaszeski, zamieszkiwali głównie na Mazowszu.

Korulski

Korulski h. Prus I, pochodzą być może z terenu dawnego księstwa siewierskiego. 

Korytyński

Korytyński h. Korczak odm. (inaczej Korczak VI), vel Koryteński, Korotyński, Kortyński, Korycieński, Koryciński, na Wołyniu, pisali się ze wsi Korytne i Chocień, w dawnym pow. krzemienieckim (Bon.).

Śnieszek

Śnieszek h. Nieczuja, vel Nieczuja-Śnieszek, Snieszek, Śnieżek, Śnieszko?, rodzina małopolska, z dawnego pow. pilzneńskiego, którą wymienia Herbarz Niesieckiego.

Kotłubaj

Kotłubaj h. Kot, vel Kotłubaj-Iliaszowski, na Wołyniu i na Litwie, rodzina pochodzenia tatarskiego. Używali przydomku Iliaszowski, od wsi Iliaszowo. Dawid Kotłubaj Iliaszowski sprzedał 1575 roku Iliaszowo (Wittyg).

Aresztowicz

Aresztowicz h. Rola, vel Arestowicz, Arestowycz, na Białorusi, zostali zapisani do ksiąg szlachty ówczesnej guberni mińskiej 1824 r. 

Kostecki

Kostecki h. Leszczyc, oraz Kosteccy innych herbów (Dąbrowa, Nałęcz, Ostrzew, Prus, Rogala, Rudnica i Ślepowron), wywodzą się od drobnej szlachty – Kostków (Kostka), którzy od XVI wieku zmieniali nazwisko na Kostecki. 

Grudzielski

Grudzielski h. Korab, vel Grodzielski, Grodelski, ród wielkopolski, piszący się niegdyś „z Grodzielca”. Wywodzą się ze wsi Grudzielec (dawniej Grodzielec), w pow. kaliskim (AGZ Kalisz).

Dobiejewski

Dobiejewski h. Wczele (in. Szachownica), vel Dobiejowski, Dobiejeski, Dubiejowski, Dubiejewski, rodzina wielkopolska, biorąca nazwisko od wsi Dobiejewo, w dawnym pow. gnieźnieńskim, obecnie pow. Wągrowiec. Pisali się „z Ruszcza”, dzisiaj wieś Rusiec, parafia Dziewierzewo, gm. Wapno, pow. Wągrowiec. 

Matłaszyński

Matłaszyński h..., vel Matłaczyński, Małaczyński, otrzymali przyznanie szlachectwa w Królestwie Kongresowym 1838 r. z zasady stopnia oficerskiego. 

Płonczyński

Płonczyński h. Glaubicz, rodzina kujawska, wyszła ze wsi Mały Płonczyn in. Płonczynek, w pow. dobrzyńskim, gdzie siedziała drobna szlachta o różnych imioniskach, takich jak Gliwa (Gliwicz), Śliwa, Zaręba (Zarębicz), zapewne różnoherbowa (Bil.).

Przyrembel

Przyrembel, vel Przerembel, rodzina zamieszkała w XVIII wieku w Warszawie.  

Kowieski

Kowieski h. Kownia, oraz h. Junosza, rzadko Kowiewski, błędnie Kowiecki, nazwisko biorą od wsi Kowiesy, w dawnym pow. sochaczewskim, w parafii Chojnata, obecnie pow. Skierniewice, woj. łódzkie. Nazwa ta została później przeniesiona na Podlasie.

Kozerski

Kozerski h. Prawdzic, vel Kozyrski, Kożyrski, ze wsi Kozery, w dawnym pow. sochaczewskim, w parafii Grodzisk Mazowiecki. Na Kozerach dziedziczyli jeszcze w XIX wieku. Możliwe, że ich pierwotnym nazwiskiem było „Kozera”. Z tejże wsi Kozery wyszli także Kozierscy h. Szeliga.

Kozubski

Kozubski h. Abdank (in. Habdank), vel Kożubski, wzięli nazwisko od wsi Kozuby (Kożuby) Stare i Nowe, w parafii Sędziejowice, pow. łaski, obecnie woj. łódzkie (według dawnych herbarzy – z Kozub, w pow. wiślickim), a pisali się „z Magnusów” (Magnusy), wsi w dawnym woj. sieradzkim (obecnie gmina Wodzierady, pow. Łask), którą posiadali jeszcze w końcu XVIII stulecia. Są jednego pochodzenia z Magnuskimi herbu Abdank. Kozubscy używali przydomków, m. in. Biernacik i Dubiel. 

Krajkowski

Krajkowski h. Świerczek, vel Kraykowski, w Wielkopolsce, później w Sieradzkiem, w Małopolsce i na Śląsku. Paprocki pisze, że wyszli z woj. poznańskiego, musieli więc dziedziczyć na tymże samym Krajkowie, co i Krajkowscy herbu Łodzia (Bon.).

Kramkowski

Kramkowski h. Cholewa, vel Krąmkowski?, błędnie Krankowski, wywodzą się zapewne z ziemi dobrzyńskiej. Nazwisko wzięli od wsi Kramkowo, w ziemi nurskiej, obecnie pow. Łomża, parafia Wizna, którą to wieś posiadali w 1578 r. Adam, Albert, Trojan i inni (Paw.). 

Krasnosielski

Krasnosielski h. Prus I, w dawnym woj. bracławskim. Nazwisko wzięli prawdopodobnie od wsi Krasnosielce, w starostwie chmielnickim, której byli posesorami 1522 r. (Bon.).

Kretowicz

Kretowicz h. Godziemba (oraz h. Dołęga, Leszczyc), w W. Ks. Litewskim, pisali się „z Wagin”. W XVIII i XIX wieku zamieszkiwali także na Wołyniu, w Galicji i w Królestwie. 

Krzęciewski

Krzęciewski h. Rola (używali także herbów Ogończyk, Ramułt), vel Krzęcieski, Krzeciewski, Krzęciowski, Kręciewski, Kręcieski, Krzęciejewski, Kręciejewski, Kręcijewski, Kręciejeski, Krenciejewski etc., błędnie Księciewski, pisali się „z Puśnik”, często zmieniali nazwisko na Kręciejewski.

Kriegstein

Kriegstein h. własnego (inaczej herbu Kriegstein), vel Krygstein, Kriegsstein, Krigsztein, Krigszteyn, Krygstajn, Krygstayn etc., nobilitowani w Polsce w XVIII wieku. Karol Kriegstein, kapitan wojsk koronnych, otrzymał szlachectwo na sejmie 1790 r. (Vol. Leg.). 

Jaczyński

Dąbrowa

Odrowąż

Jaczyński h. Dąbrowa (oraz h. Jastrzębiec odm., h. Odrowąż), vel Jączyński, na Mazowszu, w Wielkopolsce i na Kujawach. 

Jackowski

Jackowski h. Gozdawa, pisali się „z Jackowic”. Gniazdem rodu jest wieś Jackowice, w pow. orłowskim (Bon.). 

Bielicki

Bielicki h. Ogończyk, vel Bielecki, przydomku Kośmider, wyszli z Bielic w pow. łęczyckim. 

Kroczyński

Kroczyński h. Grabie, vel Kroczeński, rodzina wielkopolska, pisali się „ze z Skoroszewic”, a wyszli ze wsi Kroczyno (inaczej Kroczyn), w dawnym pow. kościańskim. 

Królikiewicz

Królikiewicz h. Jasieńczyk (oraz h. Knut), vel Krulikiewicz, na Podlasiu, później także w innych województwach. 

Kryczyński

Kryczyński h. Radwan odm. (inaczej Radwan VI), przydomku Emirza Najman-Beg-Oliszkiewicz, ród kniaziów tatarskich, wywodzący się z Litwy, gdzie (według legendy rodzinnej) ich przodek Najman-beg (krewny chana) przybył na początku XV wieku. Dziadulewicz pisze o nich: „...jest to jeden z najznakomitszych i najstarszych rodów tatarskich na Litwie, gałęź idącego z krwi chanów wielkiego rodu Najmanów”. 

Krynicki

Krynicki h. Korab odm. (in. Krynicki III, Korab i Gryf), vel Korab-Krynicki, albo Korabita-K. (błędnie Korabit-K.), stanowią jedną rodzinę z Kryńskimi herbu Korab, z Krynek na Podlasiu. Boniecki mylnie łączy ich z ruską rodziną Krynickich vel Kiernickich herbu Sas. 

Krzemieński

herb Prus I (Turzyma)

 herb Prus III (Nagody)

 

Krzemieński h. Prus I (oraz h. Prus III), vel Krzemiński, na Rusi Czerwonej, w pow. przemyskim. Pisali się „z Krzemieńca”, jednak nazwa wsi mogła z czasem ulec zmianie. Ich gniazdem mogła być wieś Krzemień, w parafii Parzęczew, niegdyś w pow. łęczyckim, obecnie pow. Zgierz.

Duchiński

Duchiński h. Ślepowron (in. Bujno, Bujny), vel Duchyński, Ducheński, etc. Stanowią jeden dom z Duchnowskimi ze wsi Duchny Stare i Młode, w pow. łomżyńskim, parafia Śniadowo (dawniej Smłodowo), oraz Duchny Wieluny, w pow. zambrowskim, parafia Rutki (Rudki). 

Krzesimowski

Krzesimowski h. Jastrzębiec (także h. Lubicz oraz h. Pobóg), nazwisko wzięli od wsi Krzesimów, w dawnym pow. lubelskim, obecnie pow. Świdnik, parafia i gmina Mełgiew. W XIV i XV wieku używali przydomku Czelustka.

Krzymowski

Krzymowski h. Ślepowron, właściwie Krzymoski, gdyż gniazdem ich jest pewnie wieś Krzymosze in. Krzymosza, w pow. siedleckim, w parafii Pruszyn. Byli m.in. na północnym Mazowszu, na Podlasiu i na Litwie.

Krzyszkowski

Krzyszkowski h. Leszczyc (in. Bróg), w Wielkopolsce, zamieszkujący woj. poznańskie, gdzie Mikołaj Krzyszkowski herbu Bróg, według Wittyga, opłacał 1503 r. pobór z Mielustowa (właściwie Miłostowa, w ówczesnym pow. kościańskim), który należał do nich jeszcze w XVII wieku. Są jednego pochodzenia z Miłostowskimi tegoż herbu.

Kubecki

Kubecki h. nieznanego, vel Kubacki, Kubicki, otrzymali szlachectwo na sejmie 1790 r. (podawane są też daty 1793 i 1795). Kubeccy mogą wywodzić się od Kubackich (którzy czasem pisali się Kubeckimi), albo od Kubickich.

Kubiczek

Kubiczek h. Nabram, vel Kubiczek de Waldorf, przydomku Waldorf, Kubitczek, Kubitschek. Licznie rozrodzeni na Śląsku i w Małopolsce. Etymologicznie nazwisko wywodzi się od imienia męskiego Jakub. Jedna gałąź otrzymała szlachectwo od biskupa Małachowskiego w księstwie siewierskim 1697 r.  

Kuczakiewicz

Kuczakiewicz h. Pędzic, pierwotnie nazywali się Kuczak. Nobilitację wraz z herbem otrzymał w Królestwie Kongresowym w 1838 r. Jan Leopold Kuczakiewicz, komisarz wydziału administracji i oświecenia w rządzie gubernialnym podlaskim. Został zapisany do ksiąg szlachty guberni lubelskiej, oddział podlaski.

Kuczyk

Kuczyk h. Leczysław, czy nie powiązani z Kuczukami herbu Siestrzeniec. Otrzymali nobilitację 1837 r., zaś przyznanie praw nowego szlachectwa w Królestwie Kongresowym 1843 r. Ostrowski nie wymienia herbu Leczysław. 

Kudelski

Kudelski h. Ślepowron, licznie rozrodzeni, pochodzą ze wsi Kudelczyn, niegdyś w ziemi drohickiej, obecnie pow. Sokołów Podlaski, parafia Rozbity Kamień. Możliwe, że pierwotnie nazywali się Kudełko.

Kuleszyński

Kuleszyński h. Ślepowron, prawdopodobnie wyszli także z Kulesz, w ziemi bielskiej i z czasem przemienili swoje nazwisko z Kulesza na Kuleszyński (Bon.). 

Kuliński

Kuliński h. Odrowąż, być może wzięli nazwisko od wsi Kulin w ziemi dobrzyńskiej. Andrzej z Kulina, kanonik płocki 1372. 

Kurakowski

Kurakowski h. Kur (oraz h. Ślepowron), na Podlasiu. Pierwotnie mieli nazwisko Kur (chyba także Kurka), które dopiero w końcu XVII wieku zmienili na Kurakowski. Zdaje się, że niektórzy Kurakowscy przeszli do herbu Ślepowron. 

Kurcjusz

Kurcjusz h. własnego, vel Kurcyusz, z nich Karol Fryderyk (nazywany także Fryderykiem), porucznik w regimencie pieszym wojsk koronnych, otrzymał nobilitację w Polsce na Sejmie Ekstraordynaryjnym z 1775 r.