Grudzielski

Grudzielski h. Korab, vel Grodzielski, Grodelski, ród wielkopolski, piszący się niegdyś „z Grodzielca”. Wywodzą się ze wsi Grudzielec (dawniej Grodzielec), w pow. kaliskim (AGZ Kalisz).

Mieczsław z Grodzielca, komornik sądu ziemskiego kaliskiego 1411 r. Mikołaj i Wawrzyniec, mają sprawy w Kaliszu 1412 r. Maciej Grodzielski, dziedzic części Grodzielca, a Jan, części Korzkwi, w pow. kaliskim, 1579 r. (Paw.). Stefan Grodzielski podpisał obiór Augusta II-go w 1697 r. z woj. poznańskim.

W XVIII i XIX wieku byli właścicielami m.in. dóbr Sady i Swadzim koło Poznania, Łopienno, w pow. gnieźnieńskim, Sołeczna, w pow. wrzesińskim.

Genealogia
(osób: 31)
 

• ESTERA Grudzielska h. Korab (ok. 1739-24 IV 1811), c. Józefa i Agnieszki Radoszewskiej h. Oksza, dożywotniczka dóbr Swadzim, Sady i Przezmierowo; zm. Swadzim, parafia Lussowo, lat 70, wrzody wewnętrzne, poch. Lussowo 29 IV 1811 (MK Lussowo); 1m. (18 VI 1755 Swadzim) Kazimierz Koczorowski h. Rogala (ok. 1720-4 VIII 1782), s. Adama i Zofii Łaszczyńskiej, wojski większy kaliski 1781, komisarz z sejmu 1775 do granic Nieczajny; dziedzic dóbr Gościeszyn k/ Wolsztyna, a po żonie Swadzimia i Sadów; 2m. (30 XI 1782) Szymon Komorowski (ok. 1740-po 1782), posesor dóbr Jankowice; 3m. (ok. 1800) Maciej Kąsinowski h. Nałęcz (1767-1812), s. Franciszka i Franciszki Janiny Niepruszewskiej h. Grzymała, kapitan wojsk polskich, prezes Sądu Apelacyjnego w Poznaniu; jako kapitan odbył insurekcję kościuszkowską 1794, następnie służył do 1804 r. w Legionie Włoskim; prezes Sądu Apelacyjnego w Poznaniu od 1808; dziedzic dóbr Swadzim pod Poznaniem; zm. Berlin, bezpotomnie (Bon.).

gen. Kazimierz Grudzielski
(1856-1921)

 

• KAZIMIERZ Grudzielski h. Korab (9 V 1856-31 III 1921), s. Wojciecha i Alfonsyny Morin, generał dywizji Wojska Polskiego, generał podporucznik w powstaniu wielkopolskim 1919; absolwent gimnazjum w Poznaniu; żołnierz zawodowy w armii niemieckiej 1878, podporucznik 1880; jako podpułkownik piechoty armii ces. niemieckiej otrzymał 1914 r. rozkaz mobilizacji straży granicznej w obwodzie Monschau nad granicą belgijską; 2 IX 1917 przeszedł w stan spoczynku i zamieszkał w majątku Opieszyn k/ Wrześni; po wybuchu powstania wielkopolskiego, komendant Straży Ludowej na powiat wrzesiński, dowódca odcinka północno-wschodniego z nominacji dowództwa generalnego w Poznaniu, dowódca II Okręgu Wojskowego; kierował działaniami powstańców pod Szubinem, po klęsce dowodził zorganizowaną w trybie alarmowym grupą dyspozycyjną; doprowadził do wyzwolenia południowo-wschodniej Wielkopolski w połowie stycznia 1919 oraz zdołał utrzymać te tereny w czasie ofensywy niemieckiej w lutym i marcu 1919; w marcu 1919 zorganizował i objął dowództwo 2 dywizji strzelców wielkopolskich; mianowany generałem podporucznikiem 11 III 1919; inspektor piechoty przy głównodowodzącym wojsk wielkopolskich, dowódca Twierdzy Toruń, zastępca dowódcy Okręgu Generalnego „Poznań”; 3 I 1921 mianowany generałem porucznikiem z dniem przeniesienia w stan spoczynku – 1 IV 1921; kawaler krzyża srebrnego orderu wojennego Virtuti Militari; ur. Turew k/ Kościana, zm. Poznań, bezpotomnie, poch. Gozdowo pod Wrześnią (Bon.; PSB; WSB); ż. (1901) Wanda Dobrogoyska (ok. 1860-po 1890). 

 
Źródła: Bon. t. 7/131-132; Dw. Teki; Nies.; Urus.; PSB; WSB.