Kotłubaj

Kotłubaj h. Kot, vel Kotłubaj-Iliaszowski, na Wołyniu i na Litwie, rodzina pochodzenia tatarskiego. Używali przydomku Iliaszowski, od wsi Iliaszowo. Dawid Kotłubaj Iliaszowski sprzedał 1575 roku Iliaszowo (Wittyg).

W księdze grodzkiej żytomierskiej nr 16, ma się znajdować wywód szlachectwa Jakuba Kotłubaja-Iliaszowskiego z 1643 r. Antoni Kotłubaj-Iliaszowski wziął 1621 r. w zastaw część Wołodyjowiec od Mytków (Mytko herbu Lis). Po Abrahamie Kotłubaju Łazowskim (sic) nadane Berlińce Miaskowskiemu, 1627 r. Jerzy, Stefan, Andrzej, Mikołaj, Jan Aleksander i Anna, dzieci niegdy Abrahama, współdziedzice Berliniec 1639 r.

Sylwester Kotłubaj, ihumen nowogrodzki (unita), obecny z metropolitą w Bełzie 1628 r. Samuel, podczaszy upicki, elektor Jana III-go z pow. kowieńskiego 1674 r., jako Krzysztof Samuel, podpisał sejmik kowieński 1670 r. Edward, wydawca galerii nieświeskiej portretów radziwiłłowskich, w latach 1857-1859.

Genealogia
(osób: 21)

• EDWARD Ignacy Bonifacy Kotłubaj h. Kot (18 VI 1822-II 1879), s. Michała i Teresy Wołodźko, historyk, inżynier; studiował w Petersburgu; od 1844 prowadził studia historyczne w Nieświeżu, gdzie miał dostęp do archiwum i zbiorów malarstwa; w latach 1857-1859 wydał zbiór kopii portretów (w formie drzeworytów) wraz z komentarzem „Galeria Nieświeżska portretów Radziwiłłowskich”; na podstawie nieznanych wcześniej materiałów źródłowych opracował m.in. „Odsiecz Smoleńska” (1858) oraz biografię „Życie Janusza Radziwiłła” (1859), w której podjął próbę rehabilitacji magnata; w rękopisie pozostawił „Dzieje wojskowe Polski”, jedną z pierwszych syntez poświęconych tej tematyce; uważany jest za jednego z twórców polskiej historiografii wojskowej; członek Akademii Heraldycznej w Pizie oraz Tow. Archeologicznego we Lwowie; ur. Wilno, chrz. 1822, zm. Petersburg, Rosja, lat 57, poch. Wilno, cm. Bernardyński, kw. XII (Bon.; PSB t. 14/476; MK Wilno: św. Jan; Wikipedia); ż. (ok. 1850) Teodora Lemieszewska (ok. 1830-po 1860); pisana także błędnie: Leszczewska, Linkszewska; dzieci: Henryk, Zofia, Michał.

 

• STANISŁAWA Kotłubaj h. Kot (ok. 1860-po 1890); zamieszkała Domowick, pow. ihumeński, koło Mińska Białoruskiego; m. (ok. 1880) Jan Frumenty Korzeniowski (ok. 1850-po 1890), dziedzic dóbr Domowick, pow. ihumeński; w aktach także: Jan Frumencjusz Korzeniewski; dobra te należały ok. 1890 r. do Korzeniowskich vel Korzeniewskich, dawniej zaś do Parczewskich (MK Warszawa: św. Jan; SGKP t. 2/119); dzieci: Kazimiera, Konstancja, Stanisława – Korzeniowskie.

 
Źródła: Bon. t. 11/387; Wittyg; Wikipedia: 1.