Kuleszyński

Kuleszyński h. Ślepowron, prawdopodobnie wyszli także z Kulesz, w ziemi bielskiej i z czasem przemienili swoje nazwisko z Kulesza na Kuleszyński (Bon.). 

Kuliński

Kuliński h. Odrowąż, być może wzięli nazwisko od wsi Kulin w ziemi dobrzyńskiej. Andrzej z Kulina, kanonik płocki 1372. 

Kurakowski

Kurakowski h. Kur (oraz h. Ślepowron), na Podlasiu. Pierwotnie mieli nazwisko Kur (chyba także Kurka), które dopiero w końcu XVII wieku zmienili na Kurakowski. Zdaje się, że niektórzy Kurakowscy przeszli do herbu Ślepowron. 

Kurcjusz

Kurcjusz h. własnego, vel Kurcyusz, z nich Karol Fryderyk (nazywany także Fryderykiem), porucznik w regimencie pieszym wojsk koronnych, otrzymał nobilitację w Polsce na Sejmie Ekstraordynaryjnym z 1775 r.

Kuszewski

Kuszewski h. Junosza, vel Koszewski, Kószewski, nazwisko wzięli prawdopodobnie od Koszewa in. Kószewa (Kuszewa), w ziemi zakroczymskiej, na którym dziedziczył w 1570 r. Florian Koszewski (Paw.). Uruski wyprowadza ich błędnie z Kuszewa, w pow. pilzneńskim.

Kużelewski

Kużelewski h. Radwan, vel Kurzelewski, Kurzelowski, Kuszelewski?, Kużelowski, w Lubelskiem i na Podlasiu. 

Kwaskowski

Kwaskowski h. Bogoria, vel Kwaśkowski, z Kwaskowa in. Kwaśkowa w powiecie sieradzkim (Bon.). 

Kwieciński

Kwieciński h. Gryf, wylegitymowali się ze szlachectwa w Królestwie, w pierwszej połowie XIX wieku. 

Laurans

Laurans h. własnego, vel de (du) Laurans, Laurens de Bousquet, rodzina francuska, zapewne jako uchodźcy hugenoccy osiedlili się w Niemczech, a następnie w Polsce. 

Lazarini

Lazarini h..., vel de Lazzarini, rodzina włoskiego pochodzenia, zamieszkująca w XVIII wieku w Wenecji. 

Lebowski

Lebowski h. Gozdawa, stanowią zapewne jedną rodzinę z Chlebowskimi herbu Gozdawa z Chlebowa na Mazowszu. W XVII wieku widzimy ich w Wielkopolsce, później są także m. in. w ziemi stężyckiej, mielnickiej, w Prusach Zachodnich i woj. krakowskim. 

Lechowicz

Lechowicz h. Gryf, vel Lachowicz, na Litwie i Wołyniu. W XVII wieku zamieszkiwali także w woj. lubelskim, sandomierskim i na Podolu. Jerzy Wacław Lechowicz, dziedzic dóbr Butejki na Podolu 1688 r.

Lesisz

Lesisz h. Leszczyc, w Małopolsce i na Mazowszu. Lesiszowie herbu Leszczyc, potomkowie Krzysztofa, subdelegata grodzkiego sandomierskiego w 1789 r., wylegitymowali się ze szlachectwa w Królestwie Kongresowym w latach 1836-1862, zostali zapisani do ksiąg szlachty ówczesnej guberni lubelskiej, oddział podlaski. 

Leśkiewicz

Leśkiewicz h. Leśkiewicz (herb własny), vel Leszkiewicz, Leskiewicz, uzyskali nobilitację wraz herbem w Królestwie Kongresowym 10 VI 1823 r. Otrzymali też prawa nowego szlachectwa 1865 r., wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie 1838 r.

Lewański

Lewański h. Suchekomnaty, w Małopolsce, w XVIII wieku także w Wielkopolsce i ziemi sieradzkiej (Dw. Teki). Gabriel 1728 r. Jan 1735 roku (Wyr. Tryb. Lubel.). Józef, porucznik regimentu pieszego Potockiego starosty szczyrzyckiego 1778 r., sztabskapitan wojsk koronnych 1789 r. (Kancl., Sigil.).

Radke

wg Ostrowskiego

 

wg Gajla

 

Radke h. własnego, vel Radtke, Ratke, Rathke, Radeke, Radka etc., w Wielkopolsce i na ziemiach pruskich, późnej także w innych częściach Rzeczypospolitej.

Gockowski

Gockowski h. Prawdzic, vel Goćkowski, Goczkowski, z Goćkowy (Gozkowy), w pow. człuchowskim. 

Golian

Golian h. Chorąbała, oraz h. Dębno, Nałęcz, Paprzyca, Przerowa, Wczele, vel Goljan, Golyan, Golijan, licznie rozrodzeni, od XVI wieku zaczęli używać także nazwiska Goliański vel Goljański. 

Krzeczunowicz

herb Krzeczunowicz
(Wikipedia)

 

 

herb Krzeczunowicz
(Ostrowski)

 

Krzeczunowicz h. własnego, vel Krzeczonowicz, Kreczunowicz, Kreczonowicz, rodzina pochodzenia ormiańskiego, pisząca się „z Olejowa”. Zamieszkała w II połowie XVIII wieku w mieście Stanisławów oraz jego okolicach, w ówczesnej Galicji austriackiej. 

Brinken

Brinken h. własnego, vel Holte-Brincken (von), Bryncken, Brynken, Brinkien etc., rodzina niemiecka, osiedlona m. in. w Kurlandii przed 1562 r., gdzie posiadali dobra Brinkenhof, w parafii Amboten. Być może ci sami nosili pierwotnie nazwisko Brink (Brinck).

Lingenau

Lingenau h. własnego, rodzina mieszczan warszawskich, przybyła do Warszawy zapewne z terenu ówczesnych ziem pruskich. Otrzymali szlachectwo na sejmie 1775, a w następnym roku przedłużono im termin wyznaczony do nabycia dóbr ziemskich (Vol. Leg.). 

Lipczyński

Lipczyński h. Korwin, vel Lypczyński, Libczyński etc., jeśli nie z którychś Lipek, to być może wyszli ze wsi Lubsin, w pow. radziejowskim, na której dziedziczył ród Duninów herbu Łabędź. Nazwa wsi była rozmaicie pisana stąd i nazwisko od niej powstałe miało różne formy: Lubsiński, Lubszyński, Lubczyński, Lipszyński, Lipczyński, etc. Stamtąd rozeszli się potem po różnych województwach.

Węgorzewski

Węgorzewski h. Leszczyc, vel Węngorzewski, Wengorzewski, Węgorzeski, w Wielkopolsce. Wymienia ich Paprocki w swoim Herbarzu z 1584 r. Wyszli ze wsi Węgorzewo i Węgorzewko, w pow. gnieżnieńskim, gmina Kiszkowo, parafia Sławno.

Wąż

Wąż h. Ślepowron, vel Wąsz, mieli się pierwotnie pisać z Bogatego i Dobrzankowa w pow. przasnyskim. Mikołaj Wąż z Białunina otrzymał 1413 r. w Ciechanowie przywilej od ks. mazowieckiego Jana Starszego. Po osiedleniu się na Podlasiu, pisali się „z Wężów” w ziemi drohickiej.

Lisicki

herb Prus I (Turzyma)

herb Prus II (Wilczekosy)

Lisicki h. Prus I oraz h. Prus II, często mylnie Lisiecki, pisali się „z Lisic”, wsi leżącej pod Pawłowicami, w pow. sochaczowskim (Bon.). Niektórzy używali przydomku Dzierżek.

Marxen

Marxen h. Szeliga, vel Marksen, w Krakowskiem, w XVIII i XIX wieku. 

Lisikiewicz

Lisikiewicz h. Szeliga, vel Lisikowicz, w Małopolsce. Niewątpliwie pierwotnym ich nazwiskiem było Lisik. 

Gagatnicki

Gagatnicki h. Pniejnia, w XVIII wieku zamieszkują w ziemi czerskiej i w woj. sandomierskim. Udowodnili pochodzenie swoje szlacheckie w Królestwie Kongresowym 1859 r. 

Luboński

Luboński h. Leszczyc, czasem błędnie Lubański, pisali się „z Luboni”, a ich wsią gniazdową jest Lubonia, w pow. łęczyckim. 

Luciński

Luciński h. Wczele, vel Lucieński, Luczyński, Lucziński, Lucimski?, rodzina wielkopolska, wywodząca się ze wsi Lucin (Luczyn) in. Luciny, w parafii Zaniemyśl, dawny pow. pyzdrski, obecnie pow. Środa Wielkopolska. Zob. Luteński vel Lutyński herbu Wczele

Lucy

Lucy h..., zostały im przyznane prawa szlachectwa w Królestwie Kongresowym w 1854 i 1859 r. Zapisani zostali do ksiąg szlachty ówczesnej guberni lubelskiej.

Łaniewski

Łaniewski h. Korczak odm. (in. Wręby), vel Łaniewski-Wołk, w Wielkim Księstwie Litewskim, wyszli, zdaje się, z Łaniewicz, w pow. grodzieńskim, może jednak nie wszyscy. (Bon.).

Łapczyński

Łapczyński h. Jelita odm., vel Łapczeński, Łabczyński, otrzymali nobilitację w XVI wieku. Walenty Łapczyński, syn sołtysa ze Strzałkowa pod Radomskiem, drukarz, za zasługi położone w swym fachu i za odznaczenie się jako żołnierz w bitwach pod Gdańskiem, Połockiem, Wielkiemi Łukami i Pskowem, otrzymał 1581 r. w obozie pod Pskowem szlachectwo z herbem Jelita, do którego adoptował go hetman Zamoyski, a król dodał nad hełmem otwartym rękę zbrojną z mieczem podniesionym do cięcia (Pap.).

Łastowiecki

Łastowiecki h. Larysa (in. Laryssa, Larysza), vel Ostowiecki, rodzina podolska, nazwisko wzięła od wsi Łastowce in. Ostowce, w pow. kamienieckim, w parafii Iwaniec. W XVI wieku pisali się często Łastowskimi, ale wydaje się, że nie wszyscy dziedzice Łastowiec należeli do jednego rodu (Bon.). 

Łęski

Łęski h. Janina, rodzina małopolska, pisząca się „z Łęgu” nad Wisłą, niedaleko Zawichostu, w pow. sandomierskim, w parafii Osiek. Wieś Łęg już w XIX wieku stanowiła przedmieście osady Osiek. Są jednego pochodzenia z Janinami Kołaczkowskimi. 

Łochowski

Łochowski h. Belina, vel Łochoski, rodzina mazowiecka, pisała się „z Łochowa”, w ziemi rawskiej. Ich rodowym gniazdem jest wieś Łochów, zwany dawniej Wielkim, w parafii Żelechlin, obecnie pow. Tomaszów Mazowiecki. Komes Mikołaj z Milinewa (?), skarbnik rawski, otrzymał 1350 r. od ks. Ziemowita wieś Łochów na prawie chełmińskim. 

Łuczycki

Łuczycki h. Nowina, vel Łoczycki, rodzina małopolska pisząca się „z Łuczyc”. Wywodzą się ze wsi Łuczyce, w parafii Luborzyca, dawny pow. proszowicki in. proszowski, później miechowski, a obecnie pow. Kraków. „Znaczna część tej wsi była własnością rodziny Szafrańców, która w XIV wieku z niej się pisała. Cząstki należały do szlachty innych rodów, z których w końcu zostali przy nazwisku Łuczyckich jedni tylko Nowinowie” (Bon.).

Łuczyński

Łuczyński h. Samson, vel Łuczeński, w Wielkopolsce, według Bonieckiego, należeli do herbu Samson. Wywodzili się zapewne z nieznanej już dzisiaj, ale wymienianej jeszcze w aktach w XVIII wieku – wsi Łuczyna, w pow. kaliskim (AGZ Konin). 

Macewicz

Macewicz h. Machwicz (in. Machwic, Machwitz), vel Maciewicz, Mocewicz, rzadko Maczewicz, rodzina pochodząca od bojarów litewsko-ruskich. Odnotowani w dokumentach na początku XVI wieku na Żmudzi, później w innych częściach W. Ks. Litewskiego, a także na ziemiach koronnych. Nazwisko pochodzi zapewne od imienia Maciej (Matwiej).

Machnicki

Machnicki h. Jelita, m. in. w Wielkopolsce, i na Rusi Czerwonej. Wywiedli się 1782 r. ze szlachectwa w sądzie grodzkim bieckim, bez podania używanego herbu. 

Makomaski

Makomaski h. Jastrzębiec (in. Boleścic), vel Makomeski, rzadko Makomawski, rodzina mazowiecka, pisząca się „z Makomaz”, znana już Paprockiemu (1584). Wieś Makomasy in. Makomazy (Mąkomasy), leży w pow. płockim, w parafii Jeżewo. Makomascy są zapewne jednego pochodzenia z Jeżewskimi vel Jeżowskimi z Jeżewa.

Maleczyński

Maleczyński h. Jastrzębiec, vel Małeczyński, Małęczyński, Malen-czyński, Maleciński, Maleczeński, Malaczyński, według herbarzy są na Wołyniu, pisali się „z Maleczyna”. Jednak, zarówno herb, jak i nazwa miejscowości, nie wskazują na ich wołyńskie pochodzenie. 

Maliński

Maliński h. Pietyróg (in. Pietyrog, Pietyroch), vel Jeło-Maliński, przydomku Jeło, rodzina rusko-wołyńska, wywodząca się od tamtejszych ziemian, osiedlona później także na ziemiach koronych dawnej Rzeczypospolitej, m.in. w Wielkopolsce. Pisali się „z Malina”.

Manowski

Manowski h. Prus III, rodzina mazowiecka, wzięła nazwisko od dóbr swych dziedzicznych Many, w ziemi warszawskiej, skąd przesiedlili się dalej m. in. do woj. sandomierskiego i na Podlasie. 

Markiewicz

Markiewicz h. Łabędź, vel Dunin-Markiewicz, na Litwie i Żmudzi, Podlasiu i w Wielkopolsce. Używali przydomków, m. in. Woronicki, Wazgiewicz i Wozgiłowicz.

Mars

Mars h. Noga (oraz h. Pilawa), vel Noga-Mars, Marss, rodzina pochodzenia zapewne śląskiego, osiadła w Małopolsce. Znani są już w XVI wieku Marsowie herbu Pilawa, drobna szlachta w pow. proszowskim. 

Mejer

Mejer h. Lewalt (także h. Lewalt I, Lewald, Lehwaldt Oelsen, Elsen, mylnie h. Wolda), vel Meyer, Meier, Majer, Mayer, na Pomorzu, w Prusach, Wielkopolsce, i na Litwie, używali przydomku „de Wolda”. Mają się wywodzić z Kurlandii (Inflanty). Występują w aktach od XIV wieku.