Rotarski

Rotarski h. Gryf, na Podlasiu 1792. Stanowią odgałęzienie Rotariuszów (Rotaryusz) herbu Gryf, którzy osiedli w Polsce w XVII stuleciu.

Rotkiewicz

Rotkiewicz h. Jastrzębiec, vel Rodkiewicz, Rutkiewicz, rodzina prawdopodobnie pochodzenia tatarskiego, wywodząca się z terenów W. Ks. Litewskiego, gdzie mieszkali Rodkiewiczowie (i Rodziewiczowie) używający różnych herbów.

Różyński

Różyński  h. Ogończyk, vel Rożyński, Rożeński, Roszyński, Rożański, stara rodzina kujawska, w pow. inowrocławskim, właściwie chyba Rożyński.

Russjan

Russjan h. Nałęcz, vel Russyan, Rusyan, Russian, Rusian, w dawnym woj. bełskim i sieradzkim, w pow. chełmskim 1673. Pisali się „z Worochty”, wsi w pow. sokalskim.

Ruttié

Ruttié h. Bojomir, vel Rutié, Routier, rodzina pochodzenia zapewne francuskiego, mieszkająca w Warszawie w XVIII wieku.

Rybczyński

Rybczyński h. Ślepowron, vel Rybczeński, Rypczyński, na Mazowszu występują w aktach od XVII wieku. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Galicji 1782 r. a w Cesarstwie Rosyjskim 1834 r., zapisani do ksiąg szlachty gubweni kijowskiej.

Rzączyński

Rzączyński h. Ślepowron, na Podlasiu, Litwie i Podolu. Pochodzą od Rząców vel Rzońców tego herbu, ze wsi Rzące, w parafii Sokoły, pow. Wysokie Mazowieckie, oraz Bujny-Rzońce, w pow. łomżyńskim.

Salecki

Salecki h. Jelita, w Małopolsce. Antoni, Norbert Dominik oraz Tadeusz Ignacy Saleccy otrzymali potwierdzenie szlachectwa w Wydziale Stanów we Lwowie w 1808 r.

Saładykowski

Saładykowski h. Korczak, vel Szaładykowski, Sałdykowski, w Małopolsce. Ich pierwotnym nazwiskiem jest prawdopodobnie „Saładyk”.

Samborski

Ostoja

Kościesza

Samborski h. Ostoja, vel Sambórski, Samburski, Szamborski etc., według Polskiej Encyklopedii Szlacheckiej mieli wyjść ze wsi Samborz w pow. płockim, parafia Święcieniec.

Sanden

Sanden h. własnego, vel de (von) Sanden, rodzina mieszczańska z Królewca, otrzymała szlachectwo pruskie 23 III 1796 r.

Ciołkosz

Ciołkosz, rodzina wywodząca się z terenu obecnego woj. podkarpackiego.

Schmidt

Schmidt h. Schmidt (in. Róża, herb własny), vel Schmid, Schmit, Schmitt, Szmidt, Szmid, Szmit etc., niemiecka rodzina szlachecka, nobilitowana w Niemczech 1757 r., indygenowana w Polsce. Po pierwszym rozbiorze złożyli hołd królowi pruskiemu w 1772 r.

Schnejder

Schnejder h..., vel Schneyder, Schneider, Sznejder, Sznajder etc., pochodzenia niemieckiego.

Schulze

Schulze h. własnego, vel (von) Schultze, Schultz, Schulz, Szulc, na Litwie i Podlasiu. W 1842 r. byli właścicielami dóbr Jakimiszki oraz Marwa, w ówczesnym pow. augustowskim.

Sędek

Sędek h. Gozdawa, vel Sendek, dawniej Sandek, od majątku Osuchów nazywani też Osuchowskimi.

Serwatowicz

Serwatowicz h. Szeliga, na Podlasiu i na Mazowszu.

Serwiński

Serwiński h. Radwan, vel Serwański?, nic o nich nie ma w herbarzach.

Sędzikowski

Sędzikowski h. Jastrzębiec, vel Cędzikowski?, na Mazowszu i na Podlasiu, w pow. zambrowskim.

Siedliski

Siedliski h. Ostoja, vel Siedlicki, Siedliński?, na Rusi, pisali się „z Siedliszcza”. Chodzi tu najpewniej o wieś Siedliszcze, w ziemi chełmskiej, w pow. włodawskim, parafia Uhrusk, gdyż w 1565 r. posiadają swoje działy w niedalekim Wereszczynie. Są i Siedliska w ziemi przemyskiej.

Thullie

Thullie h. Prawdzic, vel Thulie, właściwie Thuille, rodzina pochodzenia francuskiego, zamieszkała początkowo w Warszawie, a potem we Lwowie.

Sierhiejewicz

Sierhiejewicz h. Ślepowron, vel Ścibor-Sierhiejewicz, przydomku Ścibor, na Podlasiu i na Litwie, w woj. wileńskim.

Sierkowski

Sierkowski h. Lubicz, vel Sierchowski, pierwotnie nazywali się Sierka lub Sierko. Sierkowie, wywodzą się z tzw. bojarów putnych, siedzących w XVI wieku we wsi Sierki in. Serki pod Tykocinem, wsi należącej do starostwa tykocińskiego (Jabł.).

Sierpiński

Sierpiński h. Rogala, rodzina nobilitowana na sejmie 1790 r. na zasadzie skartabelatu.

Sierzpiński

Sierzpiński h. Pomian, vel Sierpiński, na Podlasiu i Litwie, w woj. wileńskim. Nieznany z imienia Sierzpiński, wojski wendeński, poseł na sejm 1793, właściciel majątku Haraburdziszki w woj. wileńskim. Dobra te potem przeszły do Hrebnickich.

Skierski

Skierski h. własnego, vel Skirski, wywodzą się zapewne z Mazowsza, gdzie byli najbardziej rozrodzeni. Gałąź wyznania ewangelickiego, występuje na terenie Małopolski już od XVII wieku. 

Skorupski

Skorupski h. Szeliga, vel Smoczek-Skorupski, Skorubski, przydomku Smoczek, w woj. mazowieckim (w ziemi czerskiej), poznańskim, wołyńskim i bełskim.

Skrętowski

Skrętowski h. Gierałt (in. Osmoróg), vel Skrentowski, w Małopolsce. Kazimierz, subdelegat grodzki opoczyński w roku 1746.

Skrzyszowski

Skrzyszowski h. Gryf odm. (in. herb własny), vel Skrzyszewski, Krzyszowski, Krzyszewski, błędnie Skrzyskowski, rodzina włościańska ze wsi Skrzyszów (Skrzyszowo, Krzyszewo), w pow. tarnowskim, której to wsi dziedzicami byli w XVI wieku Mieleccy herbu Gryf.

Skubniewski

Skubniewski h. Jastrzębiec, na Mazowszu i Podlasiu. Wywodzą się ze wsi Skubniew, w parafii Kopcie, pow. Węgrów.

Sławęcki

Sławęcki h. Jastrzębiec, vel Sławencki, Sławecki, Sławęski, dziedziczyli we wsi Sławęcin, w parafii Radzanowo, pow. Płock, ale pierwotnie mogli wyjść ze Sławęcina w pow. łęczyckim, parafia Grabów.

Sławiec

Sławiec h. Grabie, w Wielkopolsce i w woj. rawskim. „Urodzony” Gabriel Sławiec, syn Adama Sławca, zapisuje 1650 r. dług 700 zł uczciwemu Kermerowi, sołtysowi w Sierakowie k/ Rawicza (AGZ Poznań).

Słodkowski

Słodkowski h. Gnieszawa, vel Sładkowski, Śladkowski?, tzw. szlachta siewierska (w księstwie siewierskim) w XVII stuleciu.

Słonczyński

Słonczyński h. Wierzbna, vel Słończyński, Słomczyński, Słączyński, nazwisko wzięli zapewne od wsi Słonczyn in. Słomczyn w pow. grójeckim. W 1576 r. wieś ta wymieniona jest jako Slanczyno.

Smoczyński

Niwa vel Smoczyński

    Stankar

Smoczyński h. Niwa (in. Smoczyński, herb własny), otrzymali szlachectwo w 1768 r. Nobilitacja wraz z herbem została przyznana Janowi Smoczyńskiemu przez króla Stanisława Augusta, czego potwierdzenie 20 V 1780.

Smolikowski

Smolikowski h. Prus I, vel Smólikowski, Smulikowski, Smoligowski?, w pow. zamojskim. Występują w aktach od 1700 r. Wyszli być może ze wsi Smoligów w parafii Kryłów, pow. Hrubieszów.

Smólski

 

Smólski h. Araż, vel Smolski, Smulski, przydomku Zapuszczański, rodzina pochodzenia tatarskiego, na Litwie, w pow. trockim – muzułmanie.

Fraget

Fraget, także w wersji Frażet, rodzina przemysłowców, właścicieli pierwszej w Polsce (założonej w Warszawie w 1824 r. przez braci Alfonsa i Józefa Fragetów) fabryki wyrobów platerowanych znanych w Królestwie Polskim i Rosji.

Soćko

herb Rola

herb Roląsław

 

Soćko h. Rola (oraz h. Roląsław), na Podlasiu. Mają być herbu Rola. Z nich: Jakub Soćko otrzymał nobilitację od cara Aleksandra I.

Sośnicki

Sośnicki h. Trąby, vel Jordan-Sośnicki, w Wielkopolsce. Używali przydomku Jordan i są chyba odgałęzieniem rodziny Jordanów.

Sosnkowski

Sosnkowski h. Godziemba (in. Godzięba), występują w aktach wielkopolskich w XVI wieku. Są zapewne jednego pochodzenia z Rusinowskimi i Oborskimi h. Godziemba.

Sotowski

Sotowski h..., notowani w aktach 1700 r. na Mazowszu, w pow. płockim. Według Encyklopedii Szlacheckiej, Sotowscy mieliby wyjść ze wsi Sotowice, właściwie Sotowica, w dawnym pow. horodeckim.

Sparmann

Sparmann h..., vel Sparman, Szpaarman, Szparman, także Sparmański, na Wołyniu. Otrzymali w Rzeczypospolitej na sejmie w 1790 r. nobilitację non praeciso scartabellatu.

Spensberger

Spensberger h. własnego (in. herbu Spensberger), vel Spensberger de Wiórogórski (Wiorogórski, Wierogórski), Szpensberger, błędnie: Spenoberger, rodzina pochodzenia niemieckiego a pierwotnie zapewne szkockiego, osiadła w W. Ks. Litewskim.

Speyer

Speyer h..., vel de Speyer, Spëyer, Szpëyer, Szpejer, rodzina wywodząca się z Niderlandów. Otrzymali prawo nowego szlachectwa dziedzicznego w Cesarstwie Rosyjskim.

Stackiewicz

Stackiewicz h. Ostoja, na Litwie, występują w aktach od 1700 r.  Ich gniazdem rodzinnym mają być Stackiszki w pow. trockim, 3 okręg polski, parafia i gmina Butrymańce. W 1865 r. wieś ta należała do Chełstowskich.

Stalkowski

Stalkowski h. Głosków, otrzymali szlachectwo w 1830 r. Nobilitacja nadana Franciszkowi Stalkowskiemu, dziedzicowi dóbr Głosków, przez cara Mikołaja I dnia 13 IV 1830 r. za wysiłki w ulepszeniu gospodarstwa rolnego.