Różyński

Różyński  h. Ogończyk, vel Rożyński, Rożeński, Roszyński, Rożański, stara rodzina kujawska, w pow. inowrocławskim, właściwie chyba Rożyński.

Ci Różyńscy vel Rożyńscy otrzymali nadania ma Mazurach, gdzie założyli wsie o nazwie Różyńsk (Rożyńsk, Różyńsko) koło Ełku. Ks. Olbracht nadaje Łukaszowi Rożyńskiemu 4 włóki sołeckie, włókę za 33 grzywien, celem założenia wsi dannickiej na 40 włókach między wsią Rogale a jez. Druglin, oraz wolne rybołóstwo w jez. Druglin. Akt podpisany w Królewcu w 1550 r.

Mikołaj Rożyński (ok. 1530-ok. 1600), poborca inowrocławski 1564, poseł na sejm 1576, podsędek 1577, sędzia ziemski inowrocławski 1580-1595, podpisał uchwały zjazdu jędrzejowskiego, jak pisze Niesiecki: „był jednak w herezyi uwikłany, bo w roku 1595 podpisał Zbór Toruński”. Epitafium Mikołaja Różyńskiego h. Ogończyk, z XVII wieku, znajduje się w kościele parafialnym we wsi Wilczyn, pow. koniński (MK Wilczyn).

Z osiedlonych w woj. krakowskim, Paweł, dziedzic wsi Siesławice w 1651 r. Jego syn Jan Aleksander Różyński, dzielny wojownik przeciw Szwedom. Byli tego herbu Różyńscy na Mazowszu, na Litwie i w woj. kijowskim, pisali się „de Flerze-Rożyńsko”. Mikołaj, wojski kijowski 1591. Wacław, sekretarz królewski, pisarz ziemski łukowski 1658. Fryderyk, radca pow. tykocińskiego 1813.

Różyńscy herbu Ogończyk otrzymali odnowienie szlachectwa w Prusach 30 III 1787 r., z dodaniem do herbu dwóch czarnych orlich skrzydeł i złotej gwiazdy. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862, oraz w guberni kowieńskiej 1820 r.

Podobno z tym herbem nobilitowani w Wielkopolsce 1774 r. Jan, dziedzic dóbr Montwy i Kajetan, dziedzic dóbr Słaboszewko 1845 r. (Urus.). Według Żernickiego, jeden z Mangerów (Manger) uzyskał w 1839 r. pozwolenie na używanie nazwiska Rożyński-Manger.

Razumowski h. własnego, rodzina żyjąca w Rosji, a wywodząca się od szlachty polskiej Rożyńskich, otrzymała w 1744 r. tytuł hrabiowski rosyjski.  

Rożyńscy (Różyński, Rużyński) h. własnego, rodzina książęca na Litwie, wywodząca się od Narymunta, syna wielkiego księcia Gedymina, byli jednego pochodzenia z Golicynami, Chowańskimi itd. Wygaśli w XVII stuleciu (Kos.).

Genealogia
(osób: 44)

• JUSTYNA Rożyńska h. Ogończyk (ok. 1840-po 1862), c. Piotra i Marianny Dobrzańskiej; m. (31 V 1862 Skalbmierz)  Wincenty Kubicki (ok. 1820-po 1862), s. Aleksandra i Franciszki Wysockiej; w aktach także: Kubecki; ślub w parafii Skalbmierz, obecnie pow. Kazimierza Wielka, woj. świętokrzyskie, miejscowość: Sielec, uwagi: on wdowiec (MK Skalbmierz).

• MICHAŁ Stanisław Aleksy Rożyński h. Ogończyk (25 IX 1788-30 XI 1865), s. Aleksego Bonawentury i Tekli Wysockiej, dziedzic dóbr Boszczynek, dawny pow. skalbmierski, parafia Skalbmierz, obecnie pow. Kazimierza Wielka, woj. świętokrzyskie (MK Skalbmierz); jako praprawnuk Aleksandra Rożyńskiego h. Ogończyk, którego ojciec Paweł był dziedzicem wsi Siesławice w woj. krakowskim w 1651 r., został wylegitymowany ze szlachectwa w Królestwie Polskim w 1850 r. z herbem Ogończyk, zapisany do ksiąg szlachty ówczesnej guberni radomskiej, oddział kielecki (Szl. Król.; Sęcz.); zm. Boszczynek, parafia Skalbmierz, lat 77 (MK Skalbmierz); ż. (ok. 1830) Marianna Helena Świejkowska, Szwejkowska h. Trzaska (ok. 1810-po 1843), c. prawd. Franciszka i Apolonii Peszowicz; w aktach także: Helena Szweykowska, Szwejkowska, Szwiejkowska; dzieci: Michał, Edmund, Celestyna, Tekla, Bronisław, Roman.

Źródła: Bork. Sp. 368; Dw. Teki; Nies. t. 8/170; Sęcz.; SGKP t. 9/874-875; Szl. Król.; Urus. t. 15/287; Żern. t. 2/293.