Sparmann

Sparmann h..., vel Sparman, Szpaarman, Szparman, także Sparmański, na Wołyniu. Otrzymali w Rzeczypospolitej na sejmie w 1790 r. nobilitację non praeciso scartabellatu.

Szlachectwo otrzymał zapewne Jan Jerzy Sparmann, wojskowy, późniejszy pułkownik gwardii wojsk polskich. Sparmannowie zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862, bez przedstawienia herbu, zapisani do ksiąg szlachty ówczesnej guberni lubelskiej.

• JERZY Sparmann (23 XII 1801-1861), s. Jana Jerzego i Heleny Rong (Rąg), urzędnik Królestwa Polskiego; w aktach także: Szparmann; poborca komory celnej I rzędu Łuszków, na granicy z Austrią, obecnie gmina Horodło, pow. Hrubieszów, woj. lubelskie 1847; sekretarz gubernialny, rewizor młodszy służby konsumpcyjnej miasta Warszawy 1852; wylegitymowany ze szlachectwa w Królestwie Polskim 1847 r., bez przedstawienia herbu, zapisany do ksiąg szlachty ówczesnej guberni lubelskiej (Szl. Król.; Sęcz.); zamieszkały Warszawa w parafii św. Krzyża; ur. Warszawa (MK Warszawa: św. Krzyż); ż. (5 VI 1852 Warszawa) Honorata Sparmann (ok. 1820-po 1861), c. Ludwika, b. majora b. wojsk polskich, i Anny Waś (Woś?); zamieszkała w Warszawie; ur. Warszawa (MK Warszawa: św. Krzyż); ślub w parafii MB Loretańskiej, uwagi: on kawaler lat 49 (!), ona panna lat 32, przy ojcu, matka już nie żyje, świadkowie: Konstanty Owczarski, urzędnik bankowy, lat 34, Władysław Owczarski, naczelnik w zarządzie komunikacji dróg i mostów, lat 36, obydwaj w Warszawie zamieszkali; małżeństwo poprzedziła dyspensa od pokrewieństwa od I i II stopnia z dn. 4 V 1852 (MK Warszawa-Praga: MB Loretańska); dzieci: Ambrożyna.

• JÓZEFA Sparmann (ok. 1799-1833/62), c. Jana Jerzego i Heleny Rong (Rąg); zamieszkała w Warszawie, ul. Krakowskie Przedmieście 451; w aktach także: Szparmann, Szparman; ur. Warszawa, zm. Radom (MK Warszawa: św. Krzyż); m. (11 XII 1816 Warszawa) Walenty Korzbok-Zawadzki h. Korzbok (ok. 1780-1833/62), s. Jana i 2ż. Katarzyny Drzewieckiej, generał wojsk polskich, uczestnik kampanii napoleońskich; oficer wojsk Ks. Warszawskiego, oraz dywizji polskiej w Hiszpanii, mianowany kapitanem 9 pułku 19 V 1808, ranny 11 VIII 1809 pod Almonacid i 3 VI 1811 pod Ronda, gdzie wzięty do niewoli hiszpańskiej; w 1812 odzyskał wolność, wrócił do pułku, ranny 28 XI 1812 nad Berezyną; mianowany szefem batalionu 17 XII 1812; kawaler krzyża Legii Honorowej 11 VII 1813 (Kirkor, Pod sztandarami...); major 7 pułku piechoty liniowej wojsk Król. Polskiego 1816; w akcie ślubu jego syna Seweryna 1862 r. nazwany generałem byłych wojsk polskich; zamieszkały 1816 r. Warszawa, ul. Krakowskie Przedmieście 437; ur. Miniszewo, W. Ks. Poznańskie, zm. Radom (MK Warszawa: ASC Cyrkuł VII); ślub w Warszawie, uwagi: on kawaler lat 26(!), ojciec nie żyje, matka mieszka w Miniszewie, ona panna lat 17, przy rodzinie zostająca, ojciec nie żyje, matka mieszka w Warszawie, świadkowie: Franciszek Borakowski, kapitan gwardii strzelców, kawaler krzyża Virtuti Militari, lat 29, Jan Wołłowicz (Wołowicz), kapitan 7 pułku piechoty liniowej wojsk polskich, lat 31, Władysław Miniewski, sekretarz przy komisji likwidacyjnej, lat 24, Ignacy Trzciński, porucznik gwardii narodowej pieszej wojsk polskich, lat 24, wszyscy zamieszkali w Warszawie (MK Warszawa: ASC Cyrkuł VII); dzieci: Seweryn, Witold – Zawadzy.

Źródła: Bork. Sp. 413; Sęcz.; Szl. Król.; Żern. t. 2/327.