Śledziewski

Śledziewski h. Korczak, vel Śledziowski, na Mazowszu i Podlasiu. Nazwisko wzięli od wsi Śledzie Nowe in. Śledziewo w parafii i powiecie zambrowskim, niegdyś łomżyńskim. Wieś Śledzie wspomniana jest w dokumentach sądowych z 1393 r. (Gloger, Ziemia łomżyńska).

Śliwowski

Śliwowski h. Jasieńczyk, na Podlasiu, Mazowszu, Wołyniu i w Prusach. Notowani w aktach od 1500 r. Są jednego pochodzenia z Jabłońskimi tego herbu. Wyszli ze wsi Jabłoń-Śliwowo, w parafii Jabłoń, obecnie gmina Nowe Piekuty, pow. Wysokie Mazowieckie.

Śnieciński

Śnieciński h. Ślepowron, vel Nosek-Śnieciński, Śniciński, Śnieczyński, Śniczyński, błędnie Śmieciński, na Mazowszu i Podlasiu. Pierwotnie nazywali się Noskami (Nosek) i pisali się z Nosków w ziemi bielskiej.

Tittenbrun

Tittenbrun h. Lew (in. Lewart), rodzina pochodzenia niemieckiego, zamieszkała w Prusach i w Kurlandii, gdzie są notowani w aktach od 1700 r.

Wachowicz

Wachowicz h. Dąbrowa, są zapewne odgałęzieniem Wachowiczów herbu Szeliga. Ich pierwotnym nazwiskiem było Wach. Wywodzą się z Mazowsza, z pow. ostrołęckiego.

Waga

Waga h. Waga (in. herbu własnego), ze wsi Wagi Gnaty i Wagi Nagórki na Podlasiu, w parafii Przytuły, obecnie pow. Łomża, z której to wsi wyszli na pewno także Wagowie innych herbów (Jastrzębiec oraz Prus I).

Wagner

Wagner h. Lew (odm.), otrzymali nobilitację w Niemczech od cesarza Karola V w 1541 r. Notowani w aktach Prus zachodnich już 1589 r., w pow. tczewskim. 

Waleszyński

Waleszyński h. Łabędź, vel Walesiński, rodzina małopolska, notowana w aktach od 1600 r. w woj. krakowskim.

Wanert

Wanert h. Lew (in. Lew II), vel Wahnert, Wannert, Wenert, wcześniej chyba Weinert, rodzina pochodząca zapewne ze Śląska. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862.

Wardyński

Wardyński h. Doliwa, jedna rodzina z Wardeńskimi vel Wardyńskimi herbu Godziemba. Andrzej Godziemba-Wardyński, stolnik latyczowski 1744 (Nies.).

Waręski

Waręski h. Beczka, vel Warenski, Wareński, notowani w aktach od 1700 r. Mają się wywodzić ze wsi Waręż, leżącej nieopodal miasteczka o tej samej nazwie, w pow. sokalskim, parafia Waręż (Enc. Szl.; SGKP).

Wartołowski

Wartołowski h..., vel Wartałowski, na Mazowszu, w Małopolsce i na Wołyniu. Otrzymali przyznanie praw nowego szlachectwa w Królestwie Polskim na mocy prawa z 1836 r.

Weigt

Weigt h..., otrzymali przyznanie praw nowego szlachectwa w Królestwie Polskim na mocy prawa z 1836 r.

Weissflog

Weissflog h. Pogrom, vel Weisflog, Wajsflog, nobilitacja wraz z herbem Pogrom nadana w 1820 r. Karolowi Weissflogowi, podpułkownikowi artylerii lekkiej. Potwierdzenie szlachectwa w Królestwie Polskim 1837 r.

Welinowicz

Welinowicz h. Jastrzębiec (odm.), na Litwie 1700, w pow. nowogródz-kim 1791, na Podlasiu 1800. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862.

Wendorff

herb Wierzba

Wendorff h. Wierzba (in. herb własny), vel Wendorf, Wędorf, rodzina pomorska, prawdopodobnie pochodzenia niemieckiego. Jedno z jej odgałęzień osiadło w Inflantach, później także na Litwie i na Wołyniu, w pow. łuckim.

Wędrychowski

Wędrychowski h. Ślepowron (oraz h. Korwin), vel Wędrychoski, Wendrychowski, Wendrychoski, w woj. krakowskim, sandomierskim, na Podolu. Podobno notowani w aktach od 1500 r. W rzeczywistości nobilitację otrzymali za czasów Stanisława Augusta w XVIII wieku.

Węgrzynowicz

Lew

 

Rawicz

 

Węgrzynowicz h. Lew (oraz h. Rawicz), rodzina mieszczańska, nobilitowana w Krakowie 1600 r. Pochodzą niewątpliwie od Węgrzynów czyli Węgrów. Razem z nobilitacją otrzymali herb Lew. Wymienia ich Kuropatnicki w swoim Herbarzu 1789 r., podając herb ich Rawicz.

Wieniawski

Wieniawski h. Wieniawa, nazywani w średniowieczu Wieniawami. Jak pisze Niesiecki, wyszli z Wielkopolski, z pow. wschowskiego. Nazwali się Wieniawskimi od wsi Wieniawa koło Radomia, „czego dowodem są różne transakcje w grodzie radomskim zapisane” (Nies.).

Wieruski

Wieruski h. Szreniawa (in. Śreniawa), rodzina małopolska, pisali się „z Wieruszyc”. Ich gniazdem są Wieruszyce w pow. bocheńskim, parafia i gmina Łapanów.

Wierzchaczewski

Wierzchaczewski h. Nałęcz (in. Nałęcz zawiązany), vel Wirzchaczewski, Zwierzchaczewski, rodzina wielkopolska, wywodząca się ze wsi Wierzchaczewo, dawniej także Wirzchaczewo, w pow. poznańskim, gdzie dziedziczyli w XV wieku (AGZ Poznań).

Wietrzychowski

Wietrzychowski h. Korab, vel Wietrzykowski, rodzina małopolska, której gniazem ma być wieś parafialna Wietrzychowice, w pow. tarnowskim, nosząca w XV wieku nazwę Dzietrzychowice.

Wilczkowski

Wilczkowski h. Jelita, rodzina małopolska, którą wymienia Paprocki w 1584 r. Stanowią odgałęzienie Łukowskich herbu Jelita. Nazwisko wzięli od wsi Wilczkowice, w pow. miechowskim, parafia Więcławice.

Wilczopolski

Nieczuja

Rawicz

Wilczopolski h. Nieczuja (oraz h. Rawicz), vel Wilczepolski, przydomku Pszczółka, w woj. lubelskim, skąd przenieśli się m. in. na Mazowsze, Wołyń i w Sandomierskie. Wymienia ich Paprocki w 1584 r. pod nazwiskiem Wilczopski. 

Wladich

Wladich h. Radęsław, vel Wladych, Władych, prawa tzw. nowego szlachectwa wraz z herbem Radęsław otrzymał 19 XII 1826 r. Demetry vel Demetriusz Wladich, pochodzący z Chorwacji, prezes sądu kryminalnego województwa lubelskiego i podlaskiego. Razem z potomstwem został zapisany do ksiąg szlachty Królestwa Polskiego.

Kononowicz

Radwan

 

Kononowicz h. Radwan (odm.), vel Kononowicz-Siemionowicz, w W. Ks. Litewskim, używają przydomku Siemionowicz. Niesiecki wymienia dwóch braci Bogusława i Kazimierza Kononowiczów, w zakonie jezuitów. Według Krasickiego zostali nobilitowani w 1768 r. na zasadzie skartabelatu.

Wojsiatycz

Wojsiatycz h. Ślepowron, vel Woysiatycz, pierwotnie nazywali się Wojsiat i stanowią być może jedną rodzinę z Wojsiatami herbu własnego, zamieszkującymi w Wielkim Ks. Litewskim.

Wojszyk

Wojszyk h. Łabędź, vel Woyszyk, Wojsik, Wąsik?, wymienia ich Małachowski w swoim Herbarzu, w II połowie XVIII wieku. Nazwisko to, używane przez kilka rodzin szlacheckich, zamieszkujących głównie w Małopolsce, wywodzi się zapewne od staropolskiego imienia męskiego Wojsław.

Wojucki

Wojucki h. Paparona, przydomku Rakusz, w Sieradzkiem i w Wielkopolsce. Wymienia ich Paprocki w 1584 r. Jedna linia pisała się „z Żelisławia”. Wyszli zapewne z nieistniejącej już wsi Wojuczyno in. Wojucino w pow. wieluńskim.

Wolanowski

Wolanowski h. Korab, dawniej także Wolianowski, rodzina wielkopolska, nazwisko wzięła od nieistniejącej już wsi Wolanowice w pow. gnieźnień-skim. Pisali się także z Wolanki i Bodzaporowic w tymże powiecie.

Wolszleger

Wolszleger h. Bełty (odm.), vel Wolszlegier, Wohlschleger, Wollszlegier, Wallszlegier, rodzina pomorska, pochodzenia niemieckiego. Ich pierwotnym nazwiskiem jest Wollschlaeger.

Wotowski

Wotowski h. Prawita, prawo nowego szlachectwa w Królestwie Polskim, wraz z herbem Prawita, otrzymał Teofil Wotowski, w 1820 r. podchorąży wojsk Królestwa Polskiego, został później majorem. Dyplom potwierdzający szlachectwo otrzymał od cara Mikołaja I-ego w 1847 r.

Woroszyło

Woroszyło h. Wolf (in. Wolff, Lew), vel Woroszyłło, Worszyło, przeważnie drobna szlachta, głównie na Wołyniu i Litwie. Są w pow. żytomierskim 1648, 1661 (Con.), w woj. kijowskim 1648.

Wosiński

Wosiński h. Brodzic, vel Woszyński, Woszczyński, Wośnicki, Wosznicki, w Małopolsce, w woj. sandomierskim i krakowskim. Zdaje się, że ich pierwotnym nazwiskiem jest Woś. Jako gniazdo Wosińskich wskazuje się Wośniki, w ziemi radomskiej (Krzep.), chociaż Wosińscy w XVII wieku pisali się z Wosin (Łuszcz.).

Wroczyński

Wroczyński h. Brodzic, vel Wroczeński, Wrocieński, Wrociński, na Podlasiu, pisali się „z Wrocieni”, w ziemi bielskiej. Notowani w aktach ziemi sanockiej 1441, na Podolu 1648 (Con.), w ziemi wiskiej 1697 (Bon.).

Wronowski

Wronowski h. Topór, rodzina małopolska, pisząca się „z Wronowic”. Wymienia ich Paprocki w Herbarzu w 1584 r. Są jednego pochodzenia z Szalowskimi i Księskimi.

Wrześniowski

Wrześniowski h. Ines (in. Inez, Trzy gwiazdy, Września?), vel Wrześniewski, rodzina nieznanego pochodzenia. Wśród różnych Wrześniowskich byli niewątpliwie także neofici.

Wydrychiewicz

Wydrychiewicz h. Poraj, vel Wydrychowicz, rodzina małopolska, notowana w XVIII wieku w aktach parafialnych miasteczka Secemin, pow. Włoszczowa. Pierwotnie nosili nazwisko Wydrych.

Wygonowski

Wygonowski h. Paprzyca (in. Kuszaba), vel Wygonoski, często Wyganowski, rodzina podlaska, pisząca się „z Wygonowa”. Wywodzą się zapewne ze wsi Wygonowo, w obecnej gminie Boćki, pow. Bielsk Podlaski. Jest i druga wieś tej nazwy na Polesiu, w gminie Wysokie Litewskie. 

Dorota, wdowa po Szymonie Wygonowskim, podpisarzu ziemskim drohickim, w 1556 r. żona Jakuba Niemiery, i synowie jej, Jakub i Stanisław Wygonowscy procesowali się w 1556 r. z Hornowskim (Metr. Lit.). Wygonowscy byli posłami na sejm i elektorami 1697 r. z woj. sandomierskiego, 1764 r. z woj. brzeskiego litewskiego. Ignacy Wygonowski, podkomorzy brzeski litewski 1778 (Kras.). 

Wygonowscy herbu Paprzyca zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862, w guberni radomskiej i lubelskiej. 
Genealogia 
(osób: 34)

• JAKUB Gabriel Wygonowski, Wyganowski h. Paprzyca (8 V 1795-po 1847), s. Franciszka Karola i Klary Dybowskiej; wylegitymowany ze szlachectwa w Królestwie Polskim 1847 r. z herbem Paprzyca, jako Wyganowski, zapisany do ksiąg szlachty guberni radomskiej, oddział kielecki (Szl. Król.; Sęcz.); ż. (1826 Wawrzyszew) Barbara Gutowska (ok. 1800-po 1827), c. Floriana i Wiktorii NN.; ślub w parafii św. Marii Magdaleny, Wawrzyszew pod Warszawą, miejscowość: Powązki (MK Wawrzyszew: św. Maria Magdalena); dzieci: Julian, Konstanty.

• MARIANNA Wygonowska h. Paprzyca (ok. 1758-po 1791), c. Adama i Eleonory Warpechowskiej; zamieszkała Bagińskie, parafia Topczewo, pow. Bielsk Podlaski; ur. Ignatki, parafia Topczewo, chrz. 1759 (MK Topczewo); m. (1774 Topczewo) Marcin Falkowski h. Godziemba (ok. 1750-po 1791), s. prawd. Macieja i Marianny Zakrzewskiej, których ślub w 1745 r. w parafii Topczewo, miejscowość: Bagińskie (MK Topczewo); ur. prawd. Bagińskie; ślub w parafii Topczewo, miejscowość: Bagińskie (MK Topczewo); dzieci: Józefata (I) (ur. 1776 Łubice), Jan (I) (ur. 1781 Bagińskie), Anna (ur. 1784 Bagińskie), Józefata (II) (ur. 1787 Bagińskie), Jan (II) (ur. 1789 Bagińskie Nowe), Franciszka (ur. 1791 Bagińskie) – Falkowscy. 

Źródła: Bon. Pocz. 390; Bork. Sp. 516; Nies. t.9/454; Sęcz.; Szl. Król.; Żern. t.2/543.

Wyrozębski

Wyrozębski h. Jastrzębiec, vel Kunat-Wyrozębski, Wyrożębski, Wyrożembski, Wyrozęmbski, Wyrozembski, Wyrozępski, Wyrozemski, Wirożepski etc., rodzina drobnoszlachecka na Podlasiu, wymieniona przez Paprockiego 1584 r.

Wyszotrawka

 

Wyszotrawka h. Chomiak (oraz h. Krucyni), vel Wiszotrawka, Wyszatrawka, Wyszetrawka, Wysotrawka, Wyssotrapka, Wyszotrawa etc., rodzina wywodząca się z bojarów ruskich.

Wysiekierski

Wysiekierski h. Zapomian, vel Wisiekierski, Wisikierski, Wisiekirski, otrzymali prawo nowego szlachectwa w Królestwie Polskim w 1840 r. Wystawiony Wysiekierskim dyplom na szlachectwo z herbem Zapomian obejmował Wawrzyńca, jego brata Jerzego i brata stryjecznego Łukasza.

Siewruk

Siewruk h. Gozdawa, vel Gozdawa-Siewruk, Siewrok, Sewruk, rodzina rusko-litewska, licznie rozrodzona.

Zagrobski

Zagrobski h. Zagłoba (in. Zagroba), vel Zagróbski, Zagrubski, stara rodzina mazowiecka. Wyszli z ziemi płockiej, zdaje się, ze wsi Zagrobka (Zagroba Minor), w parafii Zagroba. Parafia ta była gniazdem szlachty herbu Zagłoba vel Zagroba (Zagroba jest właściwą nazwą tego herbu).

Ząbkowski

Ząbkowski h. Odyniec, zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1851, dowodząc swego pochodzenia od Bartłomieja Ząbkowskiego, burgrabiego grodzkiego piotrkowskiego w r. 1760.

Zembrowski

Zembrowski h. Wieniawa, vel Zembroski, Zębrowski, Zęmbrowski, Zambrowski, na Mazowszu, w ziemi łomżyńskiej i ciechanowskiej, skąd byli posłami na sejm i elektorami 1648 i 1697 r.