Ciecholewski h. Paprzyca (in. Kuszaba, Kuczaba), rodzina pomorska, nazwisko wzęli od dóbr Ciecholewy, dawniej także Ciecholew (niem. Czechlau), w parafii Kokoszki, obecnie gmina i powiat Starogard Gdański. Z nich: 1 senator – kasztelan sierpski 1742 r.
Czaki h. Skanderbek (inaczej Aleksander-Pan, herb własny), rodzina węgierska, otrzymała noblitację w Polsce, na sejmie 1768 r. (Vol. Leg.).
Cieśliński h. Junosza, rodzina mazowiecka, której gniazdem jest majątek Cieślin, w parafii Bożewo, obecnie pow. Sierpc. Są jednego pochodzenia z Rościszewskimi.
Ciszewski h. Zadora, vel Zadora-Ciszewski, Ciszowski, Cisowski, pisali się „z Ciszowicy”, wsi w pow. miechowskim, gm. Charsznica, która w czasach współczesnych nosiła nazwę Ciszowice, a od 1965 r. nazywa się Witowice-Dwór (Wikipedia).
Czachowski h. Korab, vel Ciachowski, rodzina mazowiecka, pisząca się „z Czachowa”. Różne gałęzie tej rodziny osiadły m.in. w Wielkopolsce i na Litwie.
Czaczkowski h. Ślepowron, vel Czackowski, Cackowski, z północnego Mazowsza przenieśli się na Podlasie i wzięli nazwisko od wsi Czaczki (Wielkie i Małe), w ziemi bielskiej, niegdyś w parafii Suraż, następnie Seroczyn, obecnie gmina Turośń Kościelna, pow. Białystok.
Czarnołuski h. Ciołek, vel Czarnołoski, Czarnołozki, Czarnołęski etc., stanowią gałąź Ciołków z Żelechowa. Wzięli nazwisko od swego rodowego majątku Czarnołozy, w ziemi chełmskiej, w parafii Wojsławice.
Czempiński h. Lew z laurem, vel Częmpiński, Czępiński, Czenpiński, rodzina pochodzenia mieszczańskiego. Nazwisko wzięli zapewne od gniazda swego rodzinnego, miasteczka Czempiń, w pow. kościańskim.
herb Jelita
herb Sas
Czerkawski h. Jelita (oraz h. Sas), vel Czerkaski, Czyrkawski, Cerkawski etc., Boniecki nazywa ich w Herbarzu starą rodziną czerwonoruską, należącą pierwotnie do herbu Sas. Z czasem, nie wiadomo czemu, mieli przejść do herbu Jelita.
Czerniański h. Rola, pisali się z nieznanej bliżej wsi Czerna. Stefan Czerniański podpisał z woj. wileńskim elekcję króla Michała 1669 r.
Czernik h. Orwat (in. Orwał), vel Orwat-Czernik, Czyrnik, przydomku Orwat (Horwat), rodzina pochodzenia węgierskiego (chorwackiego). Do Polski przybyli w czasach panowania króla Zygmunta Augusta i przez niego zostali uszlachceni. Przenieśli się najpierw na Ruś Czerwoną, a następnie na Litwę.
Czołczyński h. Łodzia, vel Czałczyński, Ciołczyński, Ciałczyński, Całczyński etc., wyszli ze wsi Czołczyn, w parafii Lutomiersk, w dawnym pow. szadkowskim (łaskim), obecnie pow. Pabianice.
Danielecki h. Dangiel (in. Dangiel II), vel Danilecki, pochodzą prawdopodobnie od Danieleckich herbu Półkozic.
Daniłowski h. Sas, jak się wydaje, wyszli ze wsi Daniłowo, w dawnym pow. różańskim, obecnie pow. Ostrołęka, parafia Goworowo, a ich pierwotnym herbem był Powała-Ogończyk.
Daniszewski h. Rudnica odm. (in. herb własny), vel Daniszowski, według Niesieckiego, byli w pow. radomskim.
Daszewski h. Mścigniew, vel Daszeski, stanowią być może odgałęzienie Daszewskich herbu Junosza.
herb Korczak
herb Półkozic
Dąbkowski h. Korczak, vel Dąmbkowski, Dombkowski, etc., według dawnych herbarzy, pochodzą od Boratyńskich, a nazwisko swe wzięli od wsi Dąbkowice, albo Dubkowice, w ziemi przemyskiej, w parafii Rokitnica.
Deboli h. własnego (in. Deboli, Dwa lwy), vel Debuli?, Debeaulieu, właściwie de Beaulieu, rodzina pochodzenia francuskiego, otrzymała indygenat w Rzeczypospolitej 1662 r. (Con.).
Dekański h. Sas, rodzina zamieszkała na Rusi Czerwonej. Niektórzy jej członkowie przenieśli się m.in. do woj. lubelskiego.
Deskur h. własnego (in. Deskur, Góra złotoskalista, Złota skała), vel Descour, właściwe nazwisko Descours, szlachta francuska, pochodząca z regionu Pikardia, w północno-wschodniej Francji. Otrzymali indygenat w Rzeczypospolitej 1764 r. (Vol. Leg.).
Dobrosławski h. Nałęcz, pisali się „z Dobrosławia”, wsi w pow. wieluńskim, parafia Lututów.
Domagalski h. Bończa, w Wielkopolsce, gdzie mieli posiadać dobra Szyszkowo, w woj. poznańskim.
Drabikowski h. Trzy kosy, vel Drobikowski, w Małopolsce, ich pierwotnym nazwiskiem jest zapewne Drabik.
Drake h. Drake (herb własny), rodzina pochodzenia angielskiego, osiedlona początkowo w Wielkopolsce 1796 r. (Urus.).
Do tej samej rodziny miał podobno należeć Franciszek Drake (zm. 1596), słynny pirat, a później korsarz i admirał angielski, nobilitowany 1581 r. Ledebur wymienia dwie rodziny szlacheckie – Drache oraz Drahe, pierwszą pochodzącą z Turyngii, a drugą z Hesji, obie w XVIII wieku zamieszkałe także w Prusach.
Jan Ryszard Drake, urzędnik państwowy, komisarz ekonomiczny przy Komisji rządowej przychodów i skarbu, otrzymał prawo nowego szlachectwa w Królestwie Kongresowym 1837 r. Został zapisany do ksiąg szlachty ówczesnej guberni radomskiej, oddział kielecki, bez przedstawienia herbu.
• GABRIELA Konstancja Aleksandra Drake h. wł. (29 I 1819-po 1862), c. Jana Ryszarda i Józefy Heppen; ur. Krzeszowice, pow. Kraków, chrz. 1819 r. w parafii ewangelickiej (MK Kraków: św. Marcin); m. (1862 Częstochowa) Antoni Michalski (ok. 1810-po 1862), s. Wojciecha i Jadwigi Kowalskiej; ślub w parafii św. Zygmunta, uwagi: on wdowiec (MK Częstochowa: św. Zygmunt).
• JAN Ryszard Drake h. wł. (ok. 1770-1850), s. Rogera i NN., poseł na sejmy krakowskie, urzędnik ekonomiczny w Królestwie Kongresowym od 1816 r.; osiedliwszy się w Wielkopolsce około 1796 r., został zarządzającym majątkami hr. Potockich; jako urzędnik „odznaczył się prawością i gorliwością w służbie”; otrzymał prawo nowego szlachectwa w Królestwie Kongresowym 1837 r., z zasady posiadanego Orderu św. Włodzimierza; nabył też majątek ziemski Blanowice (obecnie część miasta Zawiercie), w ówczesnej guberni kieleckiej; zm. Częstochowa (Urus.; Sęcz.); ż. (ok. 1810) Józefa Ludwika Fryderyka de Heppen h. wł. (5 III 1786-po 1830), c. Adama Augusta (Augustyna) i Antoniny Rottermund; ur. Kraków-Kleparz, chrz. 1786; w aktach pisana także: Józefa Hepen (MK Kraków: św. Florian); dzieci: ponad 20-ścioro, m.in. Ludwik, Jan, Alfons, August, Karolina, Gabriela, Wanda, Izabela, Cecylia, Rozalia.
Źródła: Enc. Szl. t. 5/141; Led. t. 1/179, t. 3/240; Sęcz.; Urus. t. 3/243-244; T. Gajl, Herbarz polski online.
Dwojakowski h. Sas, vel Dwojakoski, na Mazowszu, Podlasiu i w Lubelskiem. Pochodzą zapewne od Dwojaków (Dwojak).
Dziubiński h. Dołęga, vel Dziubieński, Dzióbiński, na Mazowszu i w Sandomierskiem, pisali się „z Dziubina”.
Eminowicz h. Dołęga, rodzina zapewne pochodzenia ormiańskiego. Byli uznawani za szlachtę już przed 1780 r.
Eksner h. Samson, vel Exner, rodzina wywodząca się być może z mieszczan poznańskich. W XIX wieku zamieszkiwali w dawnym woj. sandomierskim.
Finke h. Ostoja odm. (in. Finke, Fincke, Finkenthal), vel Fincke de Finkenthal, nobilitowani w Galicji 1805 r. w osobie Beniamina Finke. Używali przydomku (de) Finkenthal.
herb Rolbiecki II
Rolbiecki herbu Rolbiecki I oraz Rolbiecki II (herb własny, inaczej Rolbeck albo Sas odm.), vel Rolbieski, Rolbicki, rodzina pruska, właściwe jej nazwisko von Rolbeck. Pisali się „z Glisna”.
Fink h. Ostoja odm. (inaczej Ostoja pruska), oraz h. Fink (herb własny), vel Finck, Finek, Finko, z ziem pruskich przenieśli się do innych województw Rzeczypospolitej.
Frank h. Jelita odm. (in. Geometer, Jelita Franka), vel Franck, rodzina pochodzenia włoskiego, osiadła w Rzeczypospolitej.
Frejer h. Jerzysław, vel Freyer, Freier, Frajer, rodzina niemieckiego pochodzenia, wywodzili się najpewniej z Frankfurtu.
Fritsch h. Fritsch (herb własny), vel Frytsch, Frycz, Fritsche, Frytsche, rodzina indygenowana w Polsce, wywodząca się z Saksonii.
Fryderycy h. Lotaryńczyk, vel Friderici, Frederici, mylnie czasem pisani Fryderycky, nobilitowani w Rzeczypospolitej pod koniec XVIII wieku. Sądząc po nazwie herbu, pochodzą z Lotaryngii.
Posty
Komentarze
