Domański

Domański h. Larysa (in. Laryssa, Larysza), vel Dumański, pisali się z Domanina, w powiecie ostrzeszowskim. Źródłosłowem tego nazwiska jest imię własne Doman, które jest z kolei skróconą formą staropolskiego imienia Domasław. 

Domaradzki

Domaradzki h. Jastrzębiec (odm.) vel Domaracki, Domeradzki, Domarecki, Dymaracki, w ziemi łęczyckiej, pisali się z Domaradzina. Nazwisko pochodzi od staropolskiego imienia własnego Domarad

Dąbrowicz

Dąbrowa

Dołęga

 

Dąbrowicz h. Dąbrowa vel Dąmbrowicz, Dombrowicz, w W. Ks. Litewskim, pochodzą od Dąbrowów. Dziedziczyli w powiecie kowieńskim i na początku XVIII wieku posiadali dobra Budy, nabyte od Polanowskich,

Donej

Donej, vel Doney, Donay, rodzina być może pochodzenia francuskiego. 

Doruchowski

Doruchowski h. Niesobia vel Wierzbięta-Doruchowski, jedna z najstarszych rodzin wielkopolskich, pisała się z Doruchowa. Nazwisko wzięła od wsi Doruchów w pow. ostrzeszowskim. Piotr z Doruchowa, miał syna Wierzbiętę, dziedzica na Kępnie 1402 r., od którego pochodzą Kępińscy (pisani też jako Kempińscy). Piotr, Mikołaj i Jakub robili między sobą rozdział majątku Tokarzewo, w pow. ostrzeszowskim 1502. Stanisław Doruchowski, surogator ostrzeszowski 1613, sekretarz królewski, poseł na sejm 1627 r. i deputat na Trybunał radomski (Vol. Leg.). Jakub, scholastyk poznański i łęczycki 1619, referendarz koronny 1635-1640. Antoni, kanonik chełmski 1767-1772, deputat na Trybunał koronny. Doruchowscy podpisali elekcję 1669 r. z ziemią wieluńską. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862.

Drągowski

Drągowski h. Jastrzębiec (odm.), vel Jastrzębiec-Drągowski, Drongowski, stara rodzina mazowiecka, po większej części drobna szlachta. 

Drozdowicz

Drozdowicz h. Jastrzębiec, według informacji zamieszczonych w Herbarzu Uruskiego, niektórzy z Drozdowskich herbu Jastrzębiec, przesiedliwszy się na Litwę, zmienili nazwisko na Drozdowicz. Jan, stolnik

Dulęba

Dulęba h. Alabanda, vel Dulemba, Dulęmba, stara rodzina czerwono- ruska (Urus.). Iwaszko podpisał konfederację szlachty czerwonoruskiej 1564 r. Józef, sekretarz mniejszej pieczęci litewskiej 1747, wielkiej pieczęci litewskiej 1752, horodniczy, pisarz i sędzia grodzki brzesko-litewski 1773-1777. Jan był szambelanem króla Stanisława Augusta, a 1792 r. komisarzem cywilno-wojskowym woj. brzesko-litewskiego. Dulębowie podpisali elekcję Stanisława Augusta 1764 r. z woj. krakowskim. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Galicji, w sądzie grodzkim sądeckim (sandeckim) 1782 r. a w Królestwie Polskim w latach 1836-1862.

Dutkiewicz

Dutkiewicz h. Trzaska (in. Biała), vel Dudkiewicz, notowani w aktach lubelskich 1594 r. (Wyr. Lub.), czerskich i lwowskich. Gabriel, gwardian franciszkanów w Warce 1728 (Perp. Czers.).

Dworakowski

herb Korwin

herb Ślepowron

Dworakowski h. Ślepowron (później też h. Korwin), vel Korwin-Dworakowski, z północnego Mazowsza przenieśli się na Podlasie i założyli w ziemi bielskiej cztery osady z nazwą Dworaki – Pikaty, Staśki (Staszki), Staśkowięta i Orawka.

Diament

Diament h. Dryja (in. Drya), vel Dyament, Djament, Dyjament, rodzina śląska, osiedlona w Wielkopolsce. Florian, burgrabia kcyński 1761. 

Dybek

Dybek, z tej rodziny: Andrzej Franciszek Dybek (zm. 1826), zasłużony lekarz w wojsku Księstwa Warszawskiego, wybitny chirurg: „odznaczył się nie tylko gruntowną znajomością swej sztuki, lecz i gorliwością w niesieniu pomocy potrzebującym, których nawet z narażeniem własnego życia na polu bitwy opatrywał” (Urus.). 

Dygulski

Dygulski h. Bończa, zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862. Z nich: Stanisław, subdelegat grodzki sandomierski 1730. Stanisław (zm. 1866), burmistrz miasta Tarłów, pow. Opatów, woj. świętokrzyskie 1856 (MK Tarłów). Władysław (zm. 1907), porucznik kosynierów w powstaniu styczniowym 1863 r., zm. Kraków, poch. Cm. Rakowicki (Cm. Rak.).

Rycharski

Rycharski h. Dołęga, wzięli nazwisko od wsi Rycharcice, w dawnym woj. płockim, parafia Gozdowo, obecnie pow. Sierpc, woj. mazowieckie

Dzieszuk

Dzieszuk h. Kościesza, dawniej też Deszuk, na Litwie, w powiatach bracławskim i oszmiańskim, i na Wołyniu. Mikołaj Dzieszuk (Deszuk), ożeniony z ks. Rainą Drucką Sokolińską, której siostra Polonia Sapieżyna zapisała 100 talarów 1579 r. (Bon.). Michał Dzieszuk, rotmistrz oszmiański 1790. Antoni, rotmistrz bracławski 1791. Dzieszukowie zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862.

Dziewulski

Dziewulski h. Rawicz, vel Rawicz-Dziewulski, Dziewólski, Dziewolski, Dziwulski, licznie rozrodzeni na Mazowszu i Podlasiu, drobna szlachta. 

Ejchler

Ejchler h. Dębnik, vel Eychler, Eichler, pochodzenia niemieckiego, wyznania ewangelickiego. Mieszczanie tego nazwiska, zwani później też Achlerami, notowani są w aktach krakowskich w XVI wieku. Jan, ławnik krakowski 1536. Stanisław, pisarz miasta Krakowa 1541 (Bon.). Karol Ejchler, właściciel apteki w Międzyrzecu Podlaskim, za zasługi w zwalczaniu epidemii cholery w Międzyrzecu, otrzymał nobilitację z herbem nazwanym Dębnik w 1844 r., na co dyplom wydany 25 III 1845 r. Jego potomstwo zostało wylegitymowane ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1846-1860.
Herb — w polu błękitnym trzy złote gałązki dębowe: dwie i jedna, o dwóch listkach i jednej żołędzi, ułożone gałązkami do góry ukośnie w lewo. Nad hełmem w koronie między dwiema złotymi kopiami, rycerz w zbroi, prawą ręką węża trzymający, lewą oparty o biodro, z gwiazdą sześciopromienną złotą nad szyszakiem (Ostr.).

Emich

Emich h. Krzyżak, vel Emmich, pochodzą z Niemiec, z nad Renu, skąd do Warszawy przybył ok. roku 1780 Jan Chrzciciel Emich. Otrzymali w 1840 r. nobilitację w Królestwie Polskim z herbem nazwanym Krzyżak. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie w latach 1836-1862. Pochodzący z tej samej rodziny: Jan Emich, wiceszef biura w komisji rządowej wojny, kawaler orderu św. Anny 3 klasy, otrzymał w 1841 r. przyznanie szlachectwa w Królestwie z zasady posiadanego urzędu i orderu (Urus.).
Herb Krzyżak — na tarczy ściętej, w polu górnym błękitnym, między dwiema złotymi sześciopromiennymi gwiazdami, krzyż równoramienny czerwony; w dolnym złotym podkowa czarna barkiem do góry. Nad hełmem w koronie pomiędzy dwoma skrzydłami w połowie i na przemian czerwono-złotymi — gwiazda złota. Labry z prawej czerwone podbite złotem, z lewej błękitne podbite srebrem. Herb został nadany Ludwikowi Emich, byłemu sekretarzowi budowli koronnych, 9 stycznia r. 1841. przez Mikołaja I, cesarza rosyjskiego i króla polskiego (Ostr.).

Enoch

Enoch h..., rodzina pochodzenia zapewne starozakonnego, mieszkająca głównie na terenie woj. łódzkiego. 

Erlicki

Erlicki h. Jastrzębiec, na Mazowszu i w obecnym woj. łódzkim. 

Faszcza

Faszcza h. Prus II (in. Wilczekosy) vel Faszcz, licznie rozrodzona, drobnoszlachecka rodzina podlaska, której gniazdem jest wieś Faszcze w ziemi bielskiej, obecnie w woj. podlaskim, pow. Wysokie Mazowieckie, gm. Kulesze Kościelne. Wielu później zmieniło nazwisko na Faszczewski. Po przyłączeniu Podlasia do Korony w 1569 r., liczni Faszczowie wykonali przysięgę wierności w grodzie brańskim. Jedna gałąź tej rodziny w XVI stuleciu osiedliła się na Litwie. Dominik, sędzia ziemski rzeczycki 1766. Karol, marszałek szlachty pow. bielickiego 1849. Adam, marszałek szlachty pow. rohaczewskiego 1851. Faszczowie zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862, w guberni wileńskiej 1839, mohylewskiej 1880.

Foltański

Foltański h. Pelikan, w Małopolsce i w Galicji w XVIII i XIX wieku. 

Frąckiewicz

Frąckiewicz h. Brodzic (in. Brodzicz), vel Frąckiewicz-Radzimiński, Fronckiewicz, stara rodzina mazowiecka, właściwe jej nazwisko Radzimiński. Kacper Radzimiński, długo i dzielnie służąc wojskowo na Litwie, dostał w niej znaczne nadania i był podwojewodzim połockim.

Froelich

herb Fröhlich von Freudenfels I

Froelich h. Frölich, vel Fröeilich, Froeilich, Frelich, Frölich, Freulich, rodzina niemiecka ze Śląska, otrzymała nobilitację w Rzeczypospolitej na sejmie 1773 r. Uzyskali zatwierdzenie szlachectwa w Królestwie Polskim 1852 r. (Teki B. Rummla). Z nich: Franciszek Ksawery, pułkownik wojsk koronnych 1790.

Gardocki

Gardocki h. Jacyna, vel Gardecki, licznie rozrodzeni, pochodzą ze wsi Gardoty w ziemi wiskiej, obecnie w woj. podlaskim, powiat Łomża, gmina Przytuły, parafie Przytuły i Romany. Pierwotnie nazywali się Gardota. Marcin z Gardot, właściciel wsi Gardoty, podsędek wiski 1496. Krzysztof, dziedzic dóbr Gardoty Grzymki 1690. Marcin (zm. 1755), stolnik smoleński. Gardoccy podpisali elekcje 1697 r. z ziemią wiską oraz łomżyńską, 1764 r. z ziemią łomżyńską. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862. Wielu zmieniło pisownię nazwiska na Gardecki, jak np. niektórzy z linii dziedziczącej w XVIII i XIX wieku we wsi Łazarze, parafia Rajgród, pow. Grajewo.

Garlicki

Garlicki h. Strzemię, ród małopolski biorący nazwisko od wsi Garlica (Garlicza, Gardlicza) Górna in. Górna Wieś oraz Garlica Dolna, położonych w parafii Korzkiew, niegdyś pow. Proszowice, obecnie pow.

Garlikowski

Garlikowski h. Pobóg, byli m. in. na Litwie i Rusi Czerwonej, skąd wyszli – nie wiadomo. Poprzednio nazywali się chyba Garlik albo Karlik, może od Garling lub Karling.

Gaszyński

Gaszyński h. Jastrzębiec (odm.), vel Gasiński, pisali się z Gaszyna, wsi nabytej przez nich w drugiej połowie XV stulecia. 

Gawiński

Gawiński h. Rawicz, rodzina podlaska, wywodząca się ze wsi Gawiny w pow. bielskim. W XIX wieku Gawiny-Topczewo stanowiły okolicę szlachecką i należały do powiatu Bielsk Podlaski, gminy Malesze (SGKP), obecnie są w gminie Wyszki.

Gąsowski

Grzymała

Garczyński

Gąsowski h. Grzymała (oraz h. Garczyński in. Sas odm.), vel Gąssowski, Gassowski, Gąsoski, Gonsowski, wg Uruskiego wywodzą się z Mazowsza, skąd przeszli w XV stuleciu na Podlasie i tam założyli kilka osad o nazwie Gąsówka in. Gąssówka, w pow. brańskim i w ziemi bielskiej, m. in. Gąsówka Skwarki i Gąsówka Osse, obecnie leżące w woj. podlaskim, pow. Białystok, gmina Łapy.

Giedymin

Giedymin h. Gryf, Odrowąż, Pomian, Pogoń litewska (in. Pogoń I, Pogonia) i inne, vel Gedymin, Giedmin, Gedmin, Gedminowicz, drobna szlachta żmudzka, osiedlona w różnych stronach W. Ks. Litewskiego, na

Gębski

Gębski h. Gryf, vel Gembski, Gęmbski, Gąmbski, Gambski, Gąbski, Gabski, w północnym Mazowszu (Urus.). 

Gierałtowski

Gierałtowski h. Tępa podkowa (oraz h. Jastrzębiec). vel Gerałtowski, rodzina mazowiecka, wywodząca się ze wsi Gierałty, w woj. płockim. Jedna linia, przesiedliwszy się na Podlasie, założyła wieś Gierałty, z której dostawiała czterech zbrojnych konnych na potrzeby wojenne (Urus.).

Gierowski

Gierowski h. Pniejnia, wywodzą się zapewne z Mazowsza. Potomkowie Seweryna, dziedzica dóbr Wilamów w woj. brzeskim litewskim 1740 r., zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862. 

Gierwatowski

Szeliga

Lubicz

 

Gierwatowski h. Szeliga (oraz h. Lubicz), vel Gierwatoski, Gerwatowski, ale także Giewartowski, Giewartoski, Gewartowski etc., rodzina drobnoszlachecka wywodząca się ze wsi Gierwaty w woj. mazowieckim,

Gluziński

Gluziński h. Korczak, nazwisko wzięli zapewne od wsi Gluzy. 

Głodowski

Głodowski h. Przeginia (in. Przegonia), vel Głodoski, na Mazowszu, drobna szlachta.

Głodziński

Głodziński h. Jastrzębiec vel Głodzieński, w dawnym woj. sieradzkim. Nazwisko wzięli zapewne od wsi Głodno. Obecnie istnieją dwie wsie tej nazwy, jedna w pow. Grodzisk Wielkopolski, parafia Konin, druga w pow.

Głuchowski

herb Prus II

 

herb Prus III

Głuchowski h. Prus II (oraz h. Prus III), stara rodzina mazowiecka, już za czasów krzyżackich dziedzicząca w ziemi chełmińskiej i od swego dziedzictwa Głuchowa, przezwanego Glauchen, pisząca się von Glauch, lub von Glauchen; porzuciła za panowania polskiego to nazwisko i nazwała się Głuchowski (Urus.).

Gniazdowski

Gniazdowski h. Korab, przydomku Niemiera, pochodzą z Gniazdowa w pow. kaliskim. Jan, sędzia ziemski kaliski 1422 roku. Maciej i Mikołaj, dóbr Gniazdowa, Jan, części Lutyni, a Mikołaj, dóbr Czekanowa dziedzice 1579 r. (Ks. poborowe). Chryzostom Niemiera (zm. 1723), pułkownik wojsk królewskich 1716 (Metr. Kor.), ożeniony z Teresą Wyssogota-Zakrzewską, regimentarz konfederacii tarnogrodzkiej, i najdzielniejszy z jej wodzów, szczęśliwie walczył z wojskiem saskiem 1715, a w 1716, zwiększywszy znacznie swój oddział, pobił Sasów pod Ryczywołem, i zdobył Częstochowę i Piotrków (Urus.). Gniazdowscy herbu Korab podpisali elekcję 1697 r. z woj. kaliskim. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862.

Gołębiewski

Gołębiewski h. Gozdawa, vel Gołembiewski, Gołębieski, Gołembieski, Gołębiowski, Gołembiowski, Gołębioski, Gołembioski, pisali się z Gołębi. Rodzina mazowiecka wywodząca się zapewne ze wsi Gołębie Wielkie koło Pułtuska (Bon.). 

Groblewski

Groblewski h. Prus III, vel Grobelski, w północnym Mazowszu. Nazwisko wzięli zapewne od jednej spośród licznych wsi o nazwie Grobla, m. in. w powiecie Radomsko, gminie Przedbórz. 

Löwis

Löwis h. własnego, vel Loewis, von Löwis of Menar, dawniej Lewis of Menar, rodzina kurlandzka pochodzenia szkockiego, osiedlona w Niemczech i w Rosji. Ich pierwotnym dziedzictwem był Castle Manor (Menar) w dawnym hrabstwie Peebleshire. Protoplasta rodu, William Lewis of Menar (ok. 1580-1645), z południa Szkocji przeniósł się około 1605 roku do Szwecji, gdzie został oficerem w służbie króla szwedzkiego, Gustawa Adolfa. Razem z armią szwedzką uczestniczył w wojnie trzydziestoletniej, toczącej się na terytorium Niemiec. 17 VIII 1631 został w obozie Altbrandenburg mianowany pułkownikiem armii szwedzkiej. 
W nagrodę zasług otrzymał od króla dobra Panton i Nurmis w Livonii, będącej częścią Kurlandii (dawne Inflanty, dzisiaj Estonia). Dobra te dziedziczyli później potomkowie Williama, którzy zmienili nazwisko z Lewis na Löwis (Loewis). Do tych potomków należał Fryderyk (Friedrich) von Löwis of Menar, dowódca armii rosyjskiej, podczas oblężenia Gdańska w 1813 roku.

Grochowalski

Grochowalski h. Prus I, wyszli chyba ze wsi Grochowalsk, dawniej Grochowarsko, w ziemi dobrzyńskiej, powiat Lipno, obecnie woj. kujawsko-pomorskie.

Grodzki

Grodzki h. Belina, vel Grocki, Grodzicki, według Bonieckiego, pierwotnie wyszli ze wsi Grodziec, w ziemi ciechanowskiej. Później dziedziczyli także we wsi Grodzkie, w ziemi łomżyńskiej, oraz Grodź in. Grudź, w pow. łukowskim, w parafii Wilczyska (Krzep.).