Głodziński

Głodziński h. Jastrzębiec vel Głodzieński, w dawnym woj. sieradzkim. Nazwisko wzięli zapewne od wsi Głodno. Obecnie istnieją dwie wsie tej nazwy, jedna w pow. Grodzisk Wielkopolski, parafia Konin, druga w pow.
Opole Lubelskie, parafia Piotrowin. Głodzińscy zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862. Z nich: Antoni, subdelegat grodzki piotrkowski 1779.
Józef Cielecki herbu Zaremba, sędzia pokoju pow. szadkowskiego 1856 r., adoptowany przez Józefa i Urszulę z Marianowskch Głodzińskich (Głodzieńskich), przyjął nazwisko Głodziński-Cielecki. Ożenił się z Prowidencją Głodzińską, miał syna Alfonsa Józefa, który podobnie jak ojciec dołączył nazwisko matki do swojego, zachowawszy herb rodzinny.

• EWA Głodzińska (ok. 1800-2 I 1867), c. Antoniego i Józefy Omylińskiej; jej bratanek został wylegitymowany ze szlachectwa w Królestwie Polskim 1852 r. z herbem Jastrzębiec (Urus.; Nejm.); zm. Warszawa, uwagi: wdowa (MK Warszawa: św. Antoni); m. (ok. 1830) Ksawery Dobrowolski h. Doliwa (ok. 1800-p. 1867), s. Józefa i Katarzyny Barańskiej; ur. Korytnica.

• JÓZEF Głodziński (6 XII 1779-14 XII 1849), s. Macieja i Joanny Lipskiej, dziedzic dóbr Drużbin, Rzechta Drużbińska, Charchów Pański, pow. Poddębice, woj. łódzkie; razem z żoną bezdzietni, adoptowali Józefa Teodora Zarembę-Cieleckiego; ur. Charchów Pański, zm. Drużbin (Nejm.); ż. Urszula Marianowska (ok. 1785-po 1810).

Źródła: Nejm.; SGKP t.2/602; Szl. Król.; Urus. t.4/193.