Miernicki

Miernicki h. Jastrzębiec, rodzina małopolska, w woj. sandomierskim. Ich nazwisko powstało najpewniej od Mierników (Miernik), rodu zamieszku-jącego w obecnym woj. świętokrzyskim.

Miklaszewski

Miklaszewski h. Ostoja, vel Mikłaszewski, Miklaszowski, w woj. mazowieckim i w innych województwach. Początkowo nazywali się Miklasz (forma imienia Mikołaj) i dziedziczyli na Miklaszach (Miklasze in. Mikłasze). 

Mikucki

Mikucki h. Ślepowron (in. Bujno), w ziemi wiskiej, pierwotnie nazywali się Mikuta i dziedziczyli we wsi Mikuty nad rzeką Wissą, w parafii Słucz, obecnie pow. Grajewo. Na początku XVI wieku zmienili nazwisko na Mikucki. 

Milberg

Milberg h. Lichtian odm. (in. Lichtyan, herb własny), otrzymali nobilitację w Rzeczypospolitej w 1790 r. Szlachectwo na zasadzie „non praeciso scartabellatu” otrzymał adwokat Teodor Milberg, jak pisze Uruski: „dla znajomości praw krajowych”.

Milżecki

Milżecki h. Odrowąż (odm.), vel Milżycki, Miłżecki, rodzina małopolska, w woj. krakowskim. Pisali się z nieznanej bliżej wsi Milzno (Milżno).

Minkiewicz

Minkiewicz h. Odrowąż, vel Odrowąż-Minkiewicz, w W. Ks. Litewskim, w woj. trockim. Rodzina wywodząca się z bojarów litewsko-ruskich. Niektórzy używali przydomków Druszejko i Rymwid.

Mirecki

Mirecki h. Szeliga, vel Magiera-Mirecki, znani Paprockiemu (1584), pochodzą od Magierów vel Magerów herbu Szeliga. Chociaż w dawnych herbarzach wywodzą ich z Mircza, w ziemi sandomierskiej, to właściwym gniazdem Mireckich jest wieś Mircze, w woj. lubelskim, dawny pow. hrubieszowski, dzisiaj Tomaszów Lubelski. 

Mierosławski

Mierosławski h. Leszczyc (in. Bróg), vel Mirosławski, rodzina kujawska, osiadła także w Wielkopolsce, pisała się „z Mierosławic”. Nazwisko wzięli od wsi Mierosławice, w dawnym pow. inowrocławskim, dzisiaj Mirosławice, pow. Mogilno, gm. Strzelno.

Miszkiel

Miszkiel h. Prus II, vel Miskiel, na Podlasiu i Litwie. Piotr Miszkiel, dziedzic dóbr Goniprów Niszajce (w Uruskim: Gościprów Nieszajce) z wsiami Uszpurwie, Bulinie, Krejze, w pow. szawelskim, które sprzedał 1733 r. Tadeuszowi Litwińskiemu za 6 tys. talarów bitych według donacji podanej w 1785 r. „do akt grodu ks. żmudzkiego repartycji rosieńskiej”.

Młynarski

Młynarski h. Belina, pisali się ze wsi Młynarze w ziemi różańskiej, parafia Sieluń, obecnie pow. Maków Mazowiecki, gdzie mieszkała drobna szlachta. W 1781 r. własność Chełchowskich, Długołęckich, Gierwatowskich, Grzymałowskich, Ogonowskich, Żerańskich, Zaleskich. W 1827 r. we wsi znajduje się  15 gospodarstw, 110 mieszkańców.

Mniński

Mniński h. Jelita, vel Saryusz-Mniński, przydomku Saryusz in. Sariusz, rodzina małopolska, biorąca nazwisko od wsi parafialnej Mnin, dawniej w pow. chęcińskim, obecnie pow. Końskie, woj. świętokrzyskie. Występują jako dziedzice tej wsi od czasów Długosza do 1573 r. Niektórzy z nich przenieśli się do W. Ks. Litewskiego.

Moczyński

Moczyński h..., być może pochodzą od Mączyńskich. Otrzymali zatwierdzenie szlachectwa na sejmie grodzieńskim w 1793 r. Z nich: Jakub, kapitan wojsk polskich 1783. Wiktor, geometra królewski 1785.

Modliński

Modliński h. Tępa podkowa, dawniej Modleński, pisali się „z Modlnej” a ich gniazdem rodowym jest wieś Modlna k/ Ozorkowa, w ziemi łęczyckiej, obecnie pow. Zgierz.

Mogilnicki

Mogilnicki h. Lubicz, vel Mogielnicki, wywodzą się zapewne ze wsi Mogielnica, w parafii Łęg, gminie Drobin, w pow. płockim, z której pisali się też Ubyszowie herbu Cholewa.

Mojkowski

Mojkowski h. Jastrzębiec (in. Boleścic), vel Moykowski, rodzina mazowiecka, pisząca się „z Mojkowa” w ziemi płockiej. Jedna ich linia, osiadłszy na Podlasiu w XV stuleciu, założyła także osady Mojków i Mojki, z których się pisała. 

Morchonowicz

Morchonowicz h. Jastrzębiec, na Podlasiu, rodzina podobno pochodzenia tatarskiego (Pam. Tatarkiewiczowie), nie wymienia jej jednak Dziadulewicz w swoim herbarzu rodzin tatarskich w Rzeczypospolitej.

Morozewicz

Morozewicz h. Jelita (odm.), vel Moroziewicz, Morozowicz, otrzymali nobilitację i herb od króla Stanisława Augusta w 1782 roku.

Mrokowski

Mrokowski h. Ślepowron, jak pisze Uruski, była to „stara i w początkach XVI stulecia można, mazowiecka rodzina”. Pisała się z Mrokowa lub Mrokowic, a poprzednio w XV wieku z Mniszewa.

Mrożek

Mrożek h. Ostoja, rodzina małopolska, w woj. sandomierskim i krakowskim. Od swej wsi dziedzicznej Krzelczyce (Skrzelczyce), parafia Lisów, pow. Kielce – wzięli przydomek Krzelczycki, który niekiedy używali jako nazwisko. 

Mszanecki

Mszanecki h. Mściszewski (in. Sas odm.), właściwie Mszaniecki, w Małopolsce. Według niektórych badaczy mieliby wyjść ze wsi Mszana Dolna i Górna, parafia Mszana Dolna, obecnie pow. Limanowa. W rzeczywistości jednak pochodzą z miejscowości Mszaniec, wsi królewskiej, w pow. Staremiasto, obecnie Stary Sambor, gdzie przez jakiś czas byli posesorami wójtostwa.

Mścichowski

Mścichowski h. Prus I, vel Prus-Mścichowski, na Mazowszu i Podlasiu. Wzięli nazwisko od wsi Mścichy, w ziemi wiskiej, ale jeszcze w końcu XVI stulecia pisali się Mścich. 

Wilusz

Wilusz, vel Willusz, Wilus, Wiluś, błędnie Wilurz, w Małopolsce, głównie na Podkarpaciu. W XVI wieku nazwisko to pojawia się w aktach jako Willusch, Według prof. K. Rymuta, odnotowano je w Polsce po raz pierwszy w 1345 r. Pochodzi od imienia Wilusz, a ono od imienia Wilhelm.

Mściwujewski

Mściwujewski h. Nowina, vel Mściwojewski, Mszczywojewski, w ziemi łomżyńskiej. Nazwisko wzięli od wsi Mściwuje, parafia i gmina Mały Płock, pow. Kolno.

Mucha

Mucha h. Kienia (in. Kiena), książęca rodzina tatarska, w W. Ks. Litewskim, gałąź rodu Jałoirów-Ałczynów. Używali przydomków Murza i Kierdej-Emirza. 

Muczyński

Muczyński h. Kotwicz, vel Muczeński, Moczyński, na Podlasiu i Litwie. Licznie rozrodzeni w powiatach grajewskim i augustowskim. Ich pierwotnym nazwiskiem było Muć lub Mućko (Muczko).

Musiałowicz

Musiałowicz h. Pielesz, na Podlasiu. Są zapewne pochodzenia mieszczańskiego. Ich pierwotnym nazwiskiem jest Musiał. Bernard Musiałowicz, burgrabia grodu drohiczyńskiego w 1740 r. 

Nalepiński

Nalepiński h. Dołęga, na Podlasiu, pierwotnie zapewne – Nalepa. Jakub Nalepiński, dziedzic wsi Kruhłe in. Kruhle, parafia Kleszczele, pow. Bielsk Podlaski, 1768 r.

Nemitz

Nemitz h. Bibersztein (in. Biberstein, Biberstejn), vel Nejmitz, Neymitz, Neimitz, Nejmic, Niemitz etc., rodzina pochodzenia śląskiego, notowana w aktach od 1450 r. Michał Nemitz, wiceregent wschowski 1764. 

Nestorowicz

Nestorowicz h. własnego (in. Pobóg odm., Dołęga), vel Nesterowicz, w Wielkim Ks. Litewskim, później także na Podlasiu, Rusi Czerwonej, w Wielkopolsce i w Prusach. 

Niedabylski

Niedabylski h. Bończa, vel Niedobylski, wzięli nazwisko od wsi Niedabyl in. Niedobyl, w ziemi czerskiej, obecnie pow. Białobrzegi, gmina i parafia Stromiec. Pisali się też często Niedobylski. W XVII wieku są w woj. lubelskim i w ziemi nurskiej.

Niemirowskl

Niemirowskl h. Trzaska, vel Niemierowski, Nimirowski, Niemiroski etc., na Mazowszu i na Rusi Czerwonej. Wymienia ich Paprocki w 1584 r. Ich gniazdem rodzinnym są Niemirowice, w parafii Biała Rawska, pow. Rawa Mazowiecka.

Niepokojczycki

Niepokojczycki h. Waga (odm.), vel Niepokoyczycki, Niepokójczycki, na Litwie, w woj. brzeskim litewskim, pisali się „z Niepokojczyc”. Używali przydomku Abramowicz, a niekiedy Pociej, uważając że są jednego pochodzenia z tą rodziną. Inna gałąź używała przydomku Lewkowicz. Nazwisko wzięli od wsi Niepokojczyce nad Muchawcem, pow. Kobryń. Istniała tu w 1857 r. parafia ewangelicko-reformowana, która „miała 45 dusz” (SGKP).

Nieprzecki

Nieprzecki h. Paprzyca, vel Nieprzeski, stara rodzina małopolska, z ziemi krakowskiej. Jej gniazdem jest wieś Nieprześnia, dawniej Nieprzesna, w pow. bocheńskim, parafia Sobolów. Według dokumentów są dziedzicami tej wsi w latach 1494-1581. W roku 1581 mają tu dzłały: Neprzescy, Stradomski i Piaskowski.

Niklewicz

Niklewicz h. Gryf (in. Świeboda, Swoboda), vel Nyklewicz, pierwotnie nazywali się Nikiel. Rodzina zapewne mieszczańska. Nadanie szlachectwa otrzymała 1768 r. Byli także Nikielowie herbu Półkozic i Niklowiczowie h. Hołobok zamieszkujący w XV wieku w Małopolsce.

Nitowski

Nitowski h. Lubicz (oraz h. Dołęga), czasem Mitowski, Nitawski, na Mazowszu, skąd niektórzy przenieśli się na kresy Rzeczypospolitej, do woj. kijowskiego. Rafał, łowczy kijowski 1615. Michał, dziedzic dób Zołotyjewo, w woj. kijowskim 1693 r. 

Nizowski

Nizowski h. Nizowski-Siła, vel Niżowski, mieli używać przydomku Wizgierd. Byli Wizgierdowie na Żmudzi pieczętujący się herbami Odrowąż i Lubicz. Bazyli Nizowski 1658 r. Jan, instygator grodzki owrucki 1791 (Wyr. Tryb. Lubel.).

Nosarzewski

Nosarzewski h. Dołęga, vel Nosarzeski, Nosarzowski, Nasarzewski etc., rodzina mazowiecka, licznie rozrodzona, wywodząca się ze wsi Nosarzewo, w pow. mławskim, parafii Szydłowo. Dobra te uległy podziałowi na Nosarzewo Wielkie (Major) i Małe (Minor). Obecnie są to dwie osady: Nosarzewo Polne i Nosarzewo Borowe.

Nurzyński

Nurzyński h. Rawicz, vel Nużyński, Nóżyński, Nożyński, Nuryński, rodzina podlaska, licznie rozrodzona. Nazwisko wzięli od wsi Nurzyna, parafia, gmina i powiat Łuków, obecnie woj. lubelskie, gdzie są notowani w aktach już 1475 r. 

Obniski

Obniski h. Jastrzębiec, zapewne także Obniński, drobna szlachta podlaska, pisali się „z Obniża”. Ich rodzinnym gniazdem jest wieś Obniże in. Obniż, w ziemi drohickiej, w parafii Śledzianów, obecnie gmina Drohiczyn, pow. Siemiatycze. W 1528 r. dziedzice wsi winni byli dostarczać na wojnę jednego zbrojnego jeźdźca. W XIX wieku była to okolica szlachecka w której było 201 działów drobnoszlacheckich i 19 włościańskich.

Obrąpalski

Obrąpalski h. Lubicz, vel Obrępalski, Obrompalski, Obrempalski, wymienia ich Paprocki w 1584 r. Według Dworzaczka wyszli z Mazowsza, z ziemi gostyńskiej. Przenieśli się na Podlasie, gdzie założyli wieś Obrąpałki in. Obrępałki (Czaple-Obrępałki), w pow. sokołowskim, parafia Skrzeszew. W XIX wieku Czaple stanowiły tzw. okolcę szlachecką, w której skład wchodziły ponadto Czaple Andrzejowice, Cz. Jarki oraz Cz. Ruskie. 

Ochenkowski

Ochenkowski h. Grzymała, vel Ochenkoski, Ochętkowski, rodzina drobnoszlachecka na Mazowszu i Podlasiu. Mieli używać przydomku Rutka. Ich gniazdem rodowym jest wieś Ochenki in. Ocheńki Stare i Nowe, w ziemi różańskiej, obecnie pow. Maków Mazowiecki, parafia Sieluń. 

Odolski

Odolski h. Korwin, vel Korwin-Odolski, na Mazowszu, w ziemi czerskiej. Wyszli może ze wsi Odolany w pow. warszawskim, parafia Wola. 

Okmiński

Okmiński h. własnego (in. Syrokomla odm., także h. Radwan), vel Bogusz-Okmiński, Bohusz-O., Okmieński, Okmiański, Ochmiński, błędnie Okniński, rodzina pochodzenia tatarskiego, w W. Ks. Litewskim, w pow. orszańskim i witebskim, w większej części przyjęli religię chrześcijańską już w XVI wieku.

Olechowski

Nowina

 

Ratułd

Olechowski h. Ratułd (oraz h. Nowina), są w Wielkopolsce przed 1687 r. (Dw. Teki). Według Małachowskiego byli na Rusi 1767 r. Otrzymali nobilitację na sejmie 1775 r. Inne źródła podają, iż było to przywrócenie szlachectwa (Sęcz.). 

Ordęga

Ordęga h. Łodzia, vel Ordenga, czasem Ordynka, pisali się „z Bliżniewa”, wsi w pow. sieradzkim, parafii Wągłczew, która należała do nich w XVII i XVIII wieku. Nazwisko być może pochodzi od norweskiej rodziny Ordingów (Ording). Początkowo osiedleni w Wielkopolsce i ziemi sieradzkiej, przenieśli się później także w inne rejony Rzeczypospolitej.

Orlewski

Orlewski h. Cielątkowa, w woj. pomorskim, pisali się „z Orlewa na Kątach” (M.S. o fam. Prusk.). Orlewo jest wsią nieznaną, może identyczną ze wsią Orle, w pow. kościerzyńskim.

Orzeł

Orzeł h. Prus I, vel Orzoł, według herbarzy, używali także przydomku Wrzosek, dziedziczyli na Podlasiu, w ziemi łukowskiej. Za czasów Paprockiego (1584) są także w woj. krakowskim, a w XVII i XVIII wieku w W. Ks. Litewskim, w woj. smoleńskim. Od nich wywodzą się Orzełowscy vel Orzyłowscy, zamieszkujący również w ziemi łukowskiej.

Ostojski

Ostojski h. Ostoja, dawniej także Ostoyski, Ostoiski, rodzina podlaska, według Uruskiego w Wielkopolsce i ziemi chełmskiej.

Ośniałowski

Ośniałowski h. Trąby, vel Wojna-O., Woyna-O., Ośmiałowski, rodzina kujawska, o której tak pisze Bobrowicz w uzupełnieniach do Herbarza Kacpra Niesieckiego: „Dom Ośniałowskich dawny i starożytny, mający swoje siedlisko w ziemi dobrzyńskiej, dziedzictwo wsi Ośniałowa”. Osiedlili się m. in. w Małopolsce i na ziemiach pruskich.