Wilusz

Wilusz, vel Willusz, Wilus, Wiluś, błędnie Wilurz, w Małopolsce, głównie na Podkarpaciu. W XVI wieku nazwisko to pojawia się w aktach jako Willusch, Według prof. K. Rymuta, odnotowano je w Polsce po raz pierwszy w 1345 r. Pochodzi od imienia Wilusz, a ono od imienia Wilhelm.

Rodzina, która go używała, pochodzi zapewne ze Śląska, albo też od niemieckich osadników osiedlonych na Rusi Czerwonej przez Kazimierza Wielkiego w XIV wieku. Ich potomków zwano później Głuchoniemcami. Wiluszowie należeli do rodzin mieszczańskich Podkarpacia, m. in. w miastach Krosno i Jasło. Niektórzy z nich weszli do warstwy ziemiańskiej w pow. jasielskim w XVIII i XIX wieku.

Z Księgi przyjęć do prawa miejskiego w Krakowie z lat 1392–1506, w zapisce nr 649 z 1392 roku występuje Petrus Willusch, a w zapisce 661 z 1392 r. Johannes Willusch de Sator. Z zapiski tej wynika, że Jan Wilusz pochodził z miasta Zator, w ks. oświęcimskim. Łukasz Wilusz, długoletni rajca w Krośnie, żyjący w II połowie XVI w., znany kupiec wysyłający z Polski sukno na Węgry, skąd sprowadzał do Polski wino. 

W nowszych czasach – Jan Kazimierz Wilusz, doktor praw, adwokat, działacz społeczny, samorządowy i niepodległościowy, burmistrz miasta Jasło ok. 1920. Członek „Sokoła”, w 1914 r. zajmował się organizowaniem Legionów Polskich w Jaśle. Bronisław Wilusz, doktor praw, adwokat w Rzeszowie od 1930, działacz społeczny i niepodległościowy.

Źródła: St. Łoza, Czy wiesz kto to jest, s. 802; K. Rymut, Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny, Kraków, 2001; Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich nazw osobowych. Nazwy osobowe pochodzenia niemieckiego. Część 5. Kraków. 1997; Wikipedia.