Kojałowicz pisze, że na Litwę przybyli z ziemi siewierskiej. Trochę więcej na ten temat w Niesieckim: „Dom to dawny, i kiedyś w Księstwie Siewierskiem kwitnący, ale gdy to i Smoleńsk od Księstwa Litewskiego odpadł, Bogusz dobra swoje zostawiwszy w ręku moskiewskich, udał się do Zygmunta I Króla, od którego w nagrodę swej życzliwości, wziął wieś Okmina nazwaną, od której imienia nabył. Okmiński zawołany, luboć ich insi piszą Ochmiński Bogusz. Z tych Jan w województwie witebskiem, syn jego jeden Stefan koniuszy witebski 1648. Florian Bogusz Okmiński, poborca w Żmudzi 1601.”
Dziadulewicz twierdzi jednak, że nazwisko wzięli od wsi Okmińszczyzna, w ziemi grodzieńskiej, którą w połowie XVII wieku posiadał ich przodek, bliżej nieznany Dzianaj. Na pamiątkę pochodzenia od tego Dzianaja Okmińscy używali przydomku Dzianajewicz, podczas gdy gałąź chrześcijańska używała przydomku Bogusz.
Okmińscy vel Oknińscy herbu Okmiński zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862, zapisani do ksiąg szlachty ówczesnej guberni lubelskiej, oddział podlaski.
Przedstawiony tutaj wizerunek herbu Okmińskich pochodzi z herbarza Niesieckiego. Herb — według Dziadulewicza — w polu błękitnym klamra srebrna, w niej strzała o dwóch końcach, na strzale kółko, strzała i klamra srebrne; na hełmie trzy pióra strusie w koronie. Ostrowski przedstawia pięć odmian herbu Okmiński.
• MACIEJ Okmiński h. wł. (ok. 1780-po 1817), s. Aleksandra i NN., prawd. dziedzic dóbr Okmińszczyzna, w ziemi grodzieńskiej; w aktach także: Okniński; jego syn został wylegitymowany ze szlachectwa w Królestwie Polskim 1849 r. z herbem Okmiński (Urus.; Dziad.; Szl. Król.; Sęcz.); ż. (ok. 1810) Rozalia Aldiukiewicz (ok. 1790-po 1817); dzieci: Aleksander.
Źródła: Bork. Sp. 287; Dziad. 241-242; Kojał. 280-281; Nies. t. 7/61; Ostr. t. 1/404 nr 2353, 2/238; Sęcz.; Szl. Król.; Urus. t. 12/278; Żern. t. 2/151.
Posty
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz