Kopff, vel Kopf, Köpf, rodzina mieszczańska krakowska, pochodzenia niemieckiego, zamieszkała w Krakowie w XVIII i XIX wieku. Do Polski przybyli z miejscowości Igława (Iglau) na Morawach.
Kopff, vel Kopf, Köpf, rodzina mieszczańska krakowska, pochodzenia niemieckiego, zamieszkała w Krakowie w XVIII i XIX wieku. Do Polski przybyli z miejscowości Igława (Iglau) na Morawach.
Like, rodzina mieszczańska krakowska, obcego pochodzenia, zamieszkała w Krakowie w XVIII i XIX wieku.
Biront h. Denhof, w W. Ks. Litewskim. Z nich: Józef Biront, dziedzic dóbr Batyszki (Biatyszki), na Litwie, w 1713 r.
Rzyśko h. Bończa, vel Rzyszko, Rzysko, Rżyszko, Rżysko, Rzeszko, Reszka, w ziemi czerskiej 1624 r. (Akta ziemskie wareckie).
Błuś h. Kościesza odm. (in. Kościesza III), vel Blus, w W. Ks. Litewskim. Na Litwie pisano ich także Blus, a niektórzy mieli przydomek Zalecha (Urus.).
Ciundziewicki h. Następ (in. Rudnica), w W. Ks. Litewskim. Wyszli ze wsi Ciundzie, alias Ciundziewice, alias Porudominie, w dawnym woj. wileńskim.
Świerzbiński h. Rawicz, vel Świerzbieński, Świerbieński, Świerbiński, Świrbiński etc., na Podlasiu, w ziemi bielskiej. Są jednego pochodzenia Ołdakowskimi i Woźnieńskimi z Świerzbienia (Świerzbieni), w ziemi bielskiej, a wywodzą się od Wolskich herbu Rawicz.
Boelke h. Blankensztein (in. Blanckenstein), vel Belke, Boelcke, Bölcke, Böhlke, Boehlke etc., otrzymali szlachectwo na sejmie 1775 r. oraz herb Blanckenstein.
Bogdaszewski h. Jastrzębiec, vel Bohdaszewski, na Mazowszu, w ziemi czerskiej, skąd niektórzy przenieśli się na Wołyń i na Litwę, gdzie często używali nazwiska w wersji Bohdaszewski.
Bogołomski h. Pelikan, byli na Kujawach i w Wielkopolsce. Są jednego pochodzenia z Łakińskimi z Łakna Czarnego.
Trypolski h. Gozdawa, vel Dedowicz-Trypolski, Tripolski, w woj. kijowskim i wołyńskim; używali przydomku Dedowicz (od Dedko, Dziedko).
Bogorajski h. Ostoja odm. (in. Bogorajski, herb własny), vel Bogurajski, Bogurayski, rodzina prawdopodobnie neoficka, otrzymała sekretną nobilitację od króla Stanisława Augusta 1764 i 1775 r.
Boguniewski h. Abdank (in. Habdank), vel Bogunieski, rodzina wielkopolska, pisali się „z Boguniewa”.
Bokszański h. Topór, oraz h. Zdan, vel Bokrzański, Bukrzański, w W. Ks. Litewskim, w pow. orszańskim i oszmiańskim.
Bokszczanin h. Kos, vel Bakszczanin, Bogszczanin, Bokszanin, w W. Ks. Litewskim, w woj. wileńskim, używali przydomku „Rab”.
Ostrouch h. Szeliga, z okolicy szlacheckiej Ostrouchy, w pow. lidzkim, gm. Gonczary. Pisano ich niekiedy Ostrouchowicz.
Bołtuć h. Bokiej (in. Bokij), vel Bołtucz, ale byli także h. Dołęga oraz h. Juńczyk, w W. Ks. Litewskim, ze wsi Bołtucie koło miasta Lida, która to wieś w XIX wieku stanowiła tzw. okolicę szlachecką.
Pęperski h. Radwan, albo Pemperski, Peperski, Pęperzyński, rodzina kujawsko-pomorska, jednego pochodzenia z Pęperzyńskimi herbu Radwan, wywodząca się od Zebrzydowskich, którzy pisali się z Więcborka – obecnie gm. Więcbork, pow. Sępolno.
Berdo, vel Berda, notowani w aktach metrykalnych już w I połowie XVII wieku (Kraków, Daleszyce, Płock, Kozienice).
Bobakowski h. Lubicz, na Mazowszu i Podlasiu; w XVIII i XIX wieku są na Wileńszczyznie. Ich pierwotnym nazwiskiem jest pewnie Bobak.
Malina h. Poraj, vel Poraj-Malina, pisali się „z Gorzkowa”. W XVIII wieku zamieszkiwali w ówczesnej Galicji, gdzie posiadali część dóbr Rokitno, w pow. lwowskim.
Bogowolski, vel Boguwolski, rodzina zapewne neoficka. Niektórzy z nich otrzymali 1838 r. przyznanie praw szlachectwa w Królestwie Kongresowym na zasadzie sprawowanego urzędu.
Bontani h. własnego, rodzina pochodzenia włoskiego, w Krakowskiem. Otrzymali szlachectwo w Polsce 1785 r.
Borycki h. Tarnawa, także Barycki, Barzycki, Borucki, rodzina małopolska, w woj. sandomierskim, pisze o nich już Paprocki w 1584 r.
Braun h. Bratkowski, vel Braun-Sienicki, według herbarzy, szlachta inflancka. Używali przydomku Sienicki (Sinicki).
Brun h. Zgoda (in. Lebrun, herb własny), vel Le Brun (le Brun), Lebrun, rodzina pochodzenia francuskiego.
Bukowiński h. Drogosław, vel Bukowieński, nazwisko wzięli pewnie od dóbr Bukowina, w pow. sieradzkim, w parafii Błaszki.
Burghard h. własnego, vel Burghardt, Burchard etc., w Wielkopolsce. Jan Burghard, w 1763 r. podsędek kcyński.
Chałgasiewicz, vel Chołgasiewicz, Chałdasiewicz, rodzina zapewne pochodzenia ormiańskiego, wywodząca się ze Lwowa i okolic. Jedna ich gałąź osiadła w woj. mazowieckim.
"Non omnis moriar"Horacy, Pieśni III, 30, 6
„Ci, których kochamy, nie umierają nigdy, bo miłość to nieśmiertelność"Emily Dickinson