Karpowicz

Karpowicz h. Korab, na Litwie. Wielki książę Zygmunt nadał Żyriatyń Iwanowi Wasilewiczowi, które to nadanie potwierdził Aleksander Jagiellończyk 1494 r. bratankowi jego, Eni Karpowiczowi, bojarowi brańskiemu (Metr. Lit.). Byli właścicielami w 1667 r. dóbr Szukieliszki i Podubicie w księstwie żmudzkim, Mieszkuciszki w pow. rosieńskim. Podpisali elekcję 1764 r. z pow. brasławskim, oszmiańskim i rosieńskim. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa przed deputacją wywodową wileńską 1803, 1817, w Królestwie Polskim w latach 1836-1862, w guberni wileńskiej 1834, kowieńskiej 1835, wołyńskiej 1847. 

Kasjanowicz

 herb Oracz

Kasjanowicz, vel Kassjanowicz, Kassyanowicz, Kassianowicz, Kasyanowicz, Kasianowicz, na Litwie, w pow. brasławskim.

Kaulbersz

Kaulbersz h. Jazgarek vel Kaulbersch, otrzymali szlachectwo na sejmie 1790 r., dyplom wydany 1791 roku (Metr. Lit.).

Kawałowski

Kawałowski h. Nałęcz, mylnie Kawatowski, na Mazowszu. Stanisław, podstoli bracławski, z żoną Teofilą Cielecką kupili dobra Klukowicze, na Kujawach, od Narajewskich 1714. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa

Kęstowicz

Kęstowicz h. Kotwica, w W. Ks. Litewskim, rodzina żmudzka. 

Kierglewicz

Kierglewicz h. Topór vel Kirglewicz, Kiergielewicz, Kiergelewicz, Giergielewicz, Giergelewicz, Gierglewicz, według dokumentów, złożonych w Heroldii Królestwa Polskiego, właściwym nazwiskiem tej rodziny jest Giergielewicz, które już w XVIII stuleciu zmienili na Kierglewicz. 

Kieszczyński

Kieszczyński h. Niesobia vel Kierzczyński, Kiestrzyński, są być może odgałęzieniem Kierzyńskich z Kierzyna w pow. ostrzeszowskim, którzy wywodzą się od Krzywosądów. N. Kieszczyński, był 1684 r. podstarościm w Uniejowie w woj. sieradzkim, obecnie woj. łódzkie. Kieszczyńscy zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862. 

Kirkor

 

(wg Ostrowskiego)

 

(wg Bonieckiego)

Kirkor h. własnego (in. Dwie ławy), na Litwie. Ich gniazdem jest Kirkorowszczyzna w dawnym powiecie lidzkim (Bon.). Jan Kirkor, bojar królewski 1549. Elżbieta, księżniczka Gedroicka, żona Kirkora 1550 (Metr. Lit.). Kirkorowie podpisali 1700 r. laudum woj. mścisławskiego, a 1764 elekcję Stanisława Augusta z tymże woj. mścisławskim. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862, w guberni wileńskiej 1817. Z nich: Michał, podpułkownik wojsk koronnych i fligiel adiutant królewski 1784, następnie pułkownik i generał adiutant królewski 1790.

Koboska

Koboska h. Gissa, vel Koboszka, Kobosko, pisali się z Kobosek w powiecie bielskim (Bon.). Obecnie wieś Koboski leży w gminie Nowe Piekuty, pow. Wysokie Mazowieckie, woj. podlaskie. 

Kochowicz

 
Kochowicz h. Ślepowron, otrzymali szlachectwo na sejmie 1676 r. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862. Z nich: Stanisław Kochowicz, chorąży gwardii królowej Marii Kazimiery, żony Jana III Sobieskiego 1676. 

Koćmierowski

Koćmierowski h. Kmita (in. Szreniawa odm.) vel Koćmirowski, Koczmierowski, Koczmirowski, rodzina podlaska, pisząca się z Koćmier w ziemi bielskiej (Bon.). W XIX wieku ich gniazdo stanowi tzw. okolicę szlachecką, złożoną ze wsi Koćmiery Stare i Koćmiery Wypychy. Obecnie Koćmiery leżą w gminie Wyszki, pow. Biała Podlaska, woj. podlaskie. Pierwotnie Koćmierowscy nazywali się Koczmier albo Koćmier. Florian Koczmier, syn Macieja, Maciej Koczmier, syn Piotra i Jan, syn Jakuba, dziedziczyli na tej wsi 1596 r. (Wyr. Lub.). Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862. 

Koczalski

Koczalski h. Wąż, vel Kuczalski, rodzina pomorska. Nazwisko wzięli zapewne od wsi Koczała, powiat Człuchów. Jedna gałąź osiedliła się na Litwie.

Koehler

Koehler h. Węgłowiec, vel Köhler, Kohler, Kochler, Köchler, Keller, rodzina kupiecka w Warszawie. Przodkowie ich mieszkali w połowie XVIII wieku w Pradze czeskiej. 

Kokoszka

 

Kokoszka h. Łada vel Kokoszko, w XV i XVI wieku na Mazowszu zamieszkiwała licznie reprezentowana rodzina o nazwisku Kokoszka. 

Kolitowski

Kolitowski h. Rogala, w Wielkopolsce. Byli właścicielami dóbr Lipnica w pow. kaliskim.

Kołomyjski

Kołomyjski h. Prus I, vel Kołomijski, Kołomyski, na Mazowszu i Podlasiu. Nazwisko wzięli pewnie od wsi Kołomyja (w dawnych aktach często nazywanej Kołomia) oraz Kołomyjka, w ziemi łomżyńskiej, w parafii Kołaki (obecnie Kołaki Kościelne). 

Komar

Komar h. własnego (in. Komar) vel Komar-Zabożyński, Zaborzyński, rodzina bojarska w Wielkim Księstwie Litewskim, pieczętująca się herbem własnym. Pisali się Zabożyńskimi. Jedna linia pisała się z Bejsagoły. Ich gniazdem były dobra Komary w pow. orszańskim. Komar wziął 1481 r. „starczenie” rzeczyckie, za co dał królowi ośmiu „Karabielników” (Metr. Lit. 4). Maciej Semenowicz Komar, pewnie wnuk Komara, zastawił 1538 roku dwór swój w Sirmiczy Roskiemu (Arch. Dubr.). Komarowie byli elektorami 1648, 1669 i 1674 r. z pow. orszańskiego, 1674 r. z pow. oszmiańskiego i brasławskiego, 1697 r. z ks. żmudzkiego, 1733 r. w woj. mińskiego, 1764 r. z woj. mścisławskiego. Podpisali manifest szlachty litewskiej 1763 r. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862, a także w guberniach kowieńskiej 1805 i 1832 r. i wileńskiej 1853 r. Z nich: Władysław (1940-1998), lekkoatleta, jeden z najlepszych polskich miotaczy kulą w historii tej konkurencji, mistrz olimpijski z Monachium 1972.
Herb — w polu czerwonym krzyż kawalerski srebrny, pod którym przewrócona heraldyczna lilia; w koronie trzy pióra strusie.

Konarzewski

Konarzewski h. Pobóg, vel Konarzeski, czasem Konaszewski, stara rodzina mazowiecka, w ziemi ciechanowskiej i różańskiej. 

Konkowski

herb Odrowąż

herb Trąby

Konkowski h. Trąby vel Konkoski, Kąkowski, Kunkowski, wywodzą się zapewne z Kujaw, może ze wsi Kąkowa in. Konkowa Wola, parafia Dąbie, obecnie gmina Brześć Kujawski, pow. Włocławek. Konkowscy zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862. Inni wylegitymowali się z herbem Odrowąż. 

Konwicki

Konwicki h. Kownia (odm.), w ziemi warszawskiej 1496, w woj. sandomierskim. Jedna gałąź osiadła na Litwie. 

Koprowski

Koprowski h. Alabanda vel Koproski, Koperski, w ziemi chełmińskiej 1699, rawskiej, w Małopolsce i na Rusi Czerwonej w XVII i XVIII wieku.

Koskowski

Koskowski h. Dołęga vel Koskoski, Koszkowski, Kośkowski, Kuskowski, Kuskoski, Kuszkowski, Kuśkowski, na Mazowszu, dom licznie rozrodzony.

Kotarbiński

Kotarbiński h. Leliwa, nie wiadomo skąd pochodzą, być może ze wsi Kotarby w pow. kaliskim, obecnie pow. Pleszew. 

Kowański

Kowański h. własnego (in. Ryś), w ziemi przemyskiej (Bon.). Jarosz Kowański, komornik ziemski przemyski 1637. 

Kozierski

Kozierski h. Szeliga, vel Kozerski, Kozyrski, Kozarski, Koziarski, nazwisko wzięli zapewne od wsi Kozery i Kozery Małe albo Kozerki, w gminie i parafii Grodzisk Mazowiecki, dawny powiat sochaczewski, później błoński, a obecnie pow. Grodzisk Mazowiecki, woj. mazowieckie. 

Krygier

Krygier h. własnego vel Kryger, Kriger, Krigier, Krüger, Krueger, Krigar, Krygar, Kryjer, stara rodzina pruska, przydomku Wahl. Byli w woj. chełmińskim, gdzie Łukasz i Mikołaj, posiadali 1658 roku majątek Sławkowo (Nies.). 

Kujawski

Kujawski h. Rawicz (odm.), rodzina małopolska, wywodząca się ze wsi Kujawy, parafia Iwaniska, pow. Opatów, obecnie woj. świętokrzyskie. 

Kunstetter

Kunstetter h. Rogala vel Kunszteter, w ziemi drohickiej i woj. lubelskim, pisali się z Podiebradu (de Podiebrad). 

Lebisz

herb Własnosił

 

Lebisz h. Własnosił II, z nich: Jan Karol, syn Antoniego, naczelnik biura policji w Warszawie, otrzymał 1839 r. przyznanie praw nowego szlachectwa w Królestwie Polskim z zasady urzędu.

Lechowski

Lechowski h. Pilawa, w Małopolsce i na Mazowszu. Wywodzą się ze wsi Lechów, położonej w dawnym pow. rawskim, obecnie gmina Czerniewice, pow. Tomaszów Mazowiecki, woj. łódzkie. 

Lekczyński

herb Nałęcz

herb Warnia

 

Lekczyński h. Nałęcz, vel Lekszczyński?, nazwisko zdawałoby się wskazywać, iż gniazdem tej rodziny jest wieś Lekczyn, nie wiadomo gdzie położona, dziś już na pewno nie istniejąca (albo też nie istniejąca pod tą właśnie nazwą). 

Lenk

Lenk h. Potęga, pisali się z Ryzenbergu in. Ryzenburga. Otrzymali szlachectwo na sejmie 1775 roku (Vol. Leg.). Dyplom wydano im 11 IV 1776 r. z herbem nazwanym Potęga, a przedstawiającym w polu czerwonym lwa złotego, wspiętego w lewo, trzymającego w łapach miecz końcem na dół, nad hełmem w koronie trzy pióra strusie (Ostr.). Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862. 

Linda

Linda h. własnego vel (de) Linde, von der Linde, Lindau, sądząc po herbie, należą do starego pruskiego rodu Stangonów. Nie wszyscy jednak noszący to nazwisko, choć nawet w herbie gałązkę lipową mają, stanowią jedną rodzinę, z braku źródeł trudno dojść tego i rozdzielić ich na odrębne rodziny (Bon.). Już przez cały XIV wiek wymieniani są Lindowie wśród dygnitarzy krzyżackich. Jan i Jerzy, synowie Piotra von der Linde, otrzymali 1357 r. od w. mistrza 30 włók w polu, zwanym Jugowo i jezioro zwane Radzimin, w pow. tucholskim (SGKP). Klawko von der Linde, właściciel domów Toruniu 1390 r., ławnik ziemi chełmińskiej 1405 r. Gierko von der Linde z Torunia, 1440 r. dziedzic części Ostaszewa, na której po nim dziedziczył Tomasz Linde (Kętrz.). Adrian von der Linda, rajca gdański, burgrabia gdański 1672. Walenty Linda, rajca gdański 1666, sekretarz królewski, łowczy w ekonomii malborskiej 1670. Lindowie byli elektorami 1697 r. z woj. pomorskiego. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862.
Herb — w polu czerwonym złota gałązka lipowa, z trzema listkami od góry a dwoma u spodu, w prawo ukośnie leżąca. Nad hełmem w koronie dwie gałązki złote, prawa z dwoma listkami na zewnątrz, lewa z trzema (Ostr.). 

Lineburg

Lineburg h. Palmy, vel Lüneburg, Lueneburg, otrzymali przyznanie praw nowego szlachectwa w Królestwie Kongresowym 1841 r. 

Lipka

Lipka h. Nałęcz vel Lipko, z Lipek w ziemi drohickiej, na Podlasiu. Wieś Lipki w parafii Stoczek (Węgrowski), niegdyś pow. sokołowski, obecnie znajduje się w gminie Stoczek, pow. Węgrów, woj. mazowieckie. Jan Lipka, dworzanin pokojowy królewski 1512-1513 (Wierzb. IV 1866). Ziemianie drohiccy Lipkowie stawili 1528 r. na popis trzy konie. Andrzej Lipka, syn niegdy Walentego i współdziedzice Lipek opłacili 1580 r. pobór z 12 włók ziemi (Źr. Dziej. XVII). Lipkowie podpisali elekcję 1733 r. z woj. podlaskim i brzeskim litewskim. Licznie rozrodzeni, dla rozróżnienia używali rozmaitych  przydomków, m. in. Auguścik, Bartosik, Chudzik, Dukalik, Kozanka, Michalik, Wszołczyk, Zanosik (Zanozik), Zansik (Zanszyk, Zamsik). Zostali wylegitymowani ze szlachectwa 1804 r. w Galicji zachodniej, a także w Królestwie Polskim w latach 1836-1862. 

Lipnicki

Lipnicki h. Hołobok, stary ród małopolski, piszący się z Lipnika, w dawnym woj. sandomierskim. Ich gniazdem są wsie Lipnik w parafii Goźlice oraz Lipniczek w parafii Malice, niegdyś pow. Sandomierz, obecnie gmina Lipnik, pow. Opatów, woj. świętokrzyskie. 

Lipowski

Lipowski h. Ciołek vel Lipowiecki, na Mazowszu, pisali się z Lipowca. 

Listopad

Listopad h. Mora, w Wielkopolsce. Stanisław, burgrabia grodzki gnieź-nieński 1780. Jego potomkowie zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862.

Loga

Loga h. własnego (in. Rogala odm.) vel Loka, Locka, Locke, Luka, w Wielkopolsce, pisali się z Igieł w pow. malborskim, a także z Grochowca (de Grochowiec). Wedle Uruskiego pochodzą od starej niemieckiej i osiedlonej w Prusach już za Krzyżaków, rodziny Cigel vel von Ziegel. Z nich jedna gałąź wzięła nazwisko Loga vel Loka, przy czym to drugie było częściej używane. Podpisali elekcje 1648 r. z woj. malborskim, 1697 r. z poznańskim, kaliskim i z ziemią warszawską. Józef Michał Loka, profes lędzki, opat w Obrze, a następnie w Bledzewie, umarł 1762 r. Brat jego Paweł, jezuita, rektor w Grudziądzu 1751 r. Jakuba, jezuitę, wymienia Niesiecki za swoich czasów. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862. 

Lubiejewski

Lubiejewski h. Trzaska vel Lubiewski, pisali się z Zakrzewa, będąc jednej dzielnicy z Zakrzewskimi herbu Trzaska. Wywodzą się ze wsi Lubiejewo in. Lubiewo w ziemi nurskiej, oraz Lubiejewo in. Lubiewo-Kąty w pow. gostyńskim. Adam z Lubiewa otrzymał 1509 r. przywilej na młyn w Kamionce w pow. lwowskim (Wierzb. III. 592). Jan Lubiewski, Ruskowicze, Kąccy, Chrapek, dziedzice Kątów-Lubiewa pod Sochaczewem 1578 roku. Stanisław, współdziedzic Lubiewa w pow. nurskim 1578 r. (Paw.). Podpisali elekcje 1632 r. z ziemią czerską, 1648 r. z woj. brzeskim litewskim, 1697 r. z ziemią nurską, 1733 r. z ziemią rawską. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862.

Ludwig

Ludwig h. własnego, w Wielkopolsce. Rodzina wywodząca się z Brandenburgii. Juliusz, superintendent kościołów wyznania ewangelickiego, wiceprezes konsystorza ewangelicko-augsburskiego w Królestwie Polskim, otrzymał przyznanie praw nowego szlachectwa z zasady posiadanej posady 1833 r. 

Lutostański

Lutostański h. Ślepowron, vel Korwin-Lutostański, na Mazowszu, pisali się z Lutostania w ziemi łomżyńskiej, w parafii Puchały.

Łabęcki

Łabęcki h. Korab, vel Łabędzki, Łabencki, Łabendzki, nazwisko wzięli od wsi Łabędzie w pow. sieradzkim, pod Wartą. Pisali się także z Łabęcina.

Łada

Łada h. Łada, na Mazowszu i Podlasiu, ze wsi Łady Borowe i Polne, pow. Zambrów, woj. podlaskie, oraz Łady Mancze, pow. Ostrołęka, Łady Krajczyn, pow. Zakroczym (Bon.). Ładowie byli elektorami 1669 r. z woj. brzeskiego kujawskiego, 1674 r. z woj. wołyńskiego, 1697 r. z ziemi nurskiej, zakroczymskiej i łomżyńskiej, 1764 r. z woj. mazowieckiego i z ziemi łomżyńskiej. Pawła, jezuitę, i brata jego Andrzeja, towarzysza pancernego, wymienia Niesiecki ze swoich czasów. Franciszek, dwo- rzanin 1725, komisarz 1734 r. królewiczowej Konstantowej Sobieskiej, tytułowany stolnikiem nowogrodzkim 1728. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Wydziale Stanów galicyjskich 1806 r., w Królestwie Polskim w latach 1836-1862. 

Łazicki

Łazicki h. Jastrzębiec vel Łaziski, rodzina małopolska, wywodząca się ze wsi Łaziska Grocholickie, parafia Bogoria, dawniej pow. Sandomierz, obecnie gmina i powiat Staszów, woj. świętokrzyskie. Pietrasz z Łazisk świadczył 1405 r. w Opatowie (Kod. Młp.). Jan Łazicki, student Uniwersytetu w Bazylei 1558. Jan, Krzysztof i Mikołaj Łaziccy, dziedzice Łazisk 1578 r. (Paw.). Łaziccy byli elektorami 1669 i 1697 r. z woj.  sandomierskiego, 1733 r. z woj. bełskiego. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862. Inni wylegity- mowali się w Ces. Rosyjskim, w guberni kijowskiej 1854 r., wpisani do ksiąg szlachty tejże guberni 1896 roku. 

Łaźniewski

Łaźniewski h. Prawdzic (in. Prawda), vel Łaźnieski, Łaźniowski, pisali się z Łaźniewa in. Łaźniowa Wielkiego w ziemi warszawskiej. Obecnie wieś Łaźniew położona jest w gminie Błonie, pow. Warszawa Zachodnia, woj.

Łojewski

Łojewski h. Jasieńczyk, vel Łojowski, rodzina mazowiecka, pisząca się niegdyś z Łojów w ziemi ciechanowskiej. Wieś Łoje znajduje się w parafii Krzynowłoga Mała, obecnie pow. Przasnysz, woj. mazowieckie.