Łabęcki

Łabęcki h. Korab, vel Łabędzki, Łabencki, Łabendzki, nazwisko wzięli od wsi Łabędzie w pow. sieradzkim, pod Wartą. Pisali się także z Łabęcina.
Pierwotnie nazywali się chyba Orzeł. Mikołaj Orzeł 1405, Stanisław 1411-1413, Świąszek i Bieniasz z Łabędzi 1428 r., mają drobne sprawy w Sieradzu. Orzeł, Klemens i Wojciech, i Orłowicz i Jan Nieradzki, dziedziczyli na Łabędziach 1535 r. (Paw.). Niektórzy osiedlili się na Rusi Czerwonej, gdzie za zasługi wojskowe otrzymali różne dobra w dzierżawach królewskich. W XVII i XVIII wieku posiadali tam starostwa kiszyńskie, rohatyńskie, markuszowskie, olszańskie i kotlewskie. Z ziemią halicką podpisali elekcje 1669 i 1697, z ziemią czerską 1697, z woj. krakowskim i brzeskim kujawskim obiór Stanisława Leszczyńskiego 1733. Łabęccy zostali wylegitymowani ze szlachectwa 1782 r. w sądach ziemskich halickim, bełskim i lwowskim, lecz niektórzy z herbem Łabędź. Inni wylegitymowali się w Królestwie Polskim w latach 1836-1862. 
Genealogia
(osób: 32)

• ANTONI Łabęcki (ok. 1700-po 1736), s. Jana i Eufrozyny Polanowskiej, tytułowany stolnikiem sanockim; nabył 1728 r. od Kucharskich dobra Dalechowy, parafia Imielno, ówczesny pow. Książ, obecnie gmina Imielno, pow. Jędrzejów, woj. świętokrzyskie; procesował 1736 r. Benoego i innych (Bon.; Kos.; AGZ Kraków); ż. (ok. 1730) Izabela Gołuchowska h. Leliwa (ok. 1710-po 1730), kasztelanka zawichojska; dzieci: Jan, Magdalena.

• MAGDALENA Łabęcka (ok. 1730-po 1802), c. Antoniego i Izabeli Gołuchowskiej; już jako wdowa z synami trzema: Ignacym, Wincentym i Aleksandrem Gołuchowskimi, sprzedała Skorocice w 1802 Franciszkowi Borowskiemu; ur. prawd. Dalechowy, parafia Imielno, ówczesny pow. Książ, obecnie gmina Imielno, pow. Jędrzejów, woj. świętokrzyskie (Bon.); m. (ok. 1760) Stefan Gołuchowski h. Leliwa (ok. 1720-ok. 1800), s. Samuela i Ludwiki Dębickiej, chorąży wiślicki, pułkownik wojsk koronnych, poseł na sejm, kalwin; towarzysz roty pancernej wojewody bracławskiego Świdzińskiego 1743, cześnik wiślicki 1754, pułkownik wojsk koronnych ok. 1760, stolnik wiślicki 1765, chorąży wiślicki 1785 (po śmierci Konstantego Skotnickiego); będąc cześnikiem i pułkownikiem wojsk koronnych, podpisał z woj. sandomierskim elekcję Stanisława Augusta w 1764; był w 1786 kandydatem do kasztelanii małogoskiej; dziedzic dóbr Skorocice oraz Zrzyce (Zrecze) w powiecie wiślickim; 1743 zastawił Zrecze szwagrowi swemu Chełmskiemu; 22 V 1749 powrócił na łono kościoła rzymskiego, w związku z czym matka jego wniosła do grodu nowokorczyńskiego manifest w 1750 (AGZ Nowy Korczyn, Wiślica; Akta legitym. pogalicyjskie; Gaz. Warsz. 2/1786); 1v. żonaty z NI. Zdzieńską (ok. 1730-ok. 1760); dzieci: Ignacy, Wincenty, Aleksander – Gołuchowscy. 

Źródła: Bon. t.15/134-137; Dw. Teki; Nies.; Szl. Król.