Wnorowski

Wnorowski h. Kościesza (in. Strzegomia, Strzegonia) vel Gniewosz-Wnorowski, odgałęzienie rodu Gniewoszów herbu Kościesza, piszących się z Dalowic (Dalewic) i Wnorowa. Bardzo wcześnie musieli się podzielić na dwie gałęzie.
Gałąź małopolska, dziedziczyła we wsi Wnorów w pow. sandomierskim i nazywała swój herb Kościeszą. Gałąź kujawska pisała się ze wsi Wnory (de Wnory), a zawołaniem herbowym było Strzegonia in. Strzegomia. Wnorowscy zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim ok. 1840 r. Były inne rodziny tego nazwiska h. Rola, Szeliga i Trąby.
Genealogia
(osób: 34)

• GRZEGORZ Wojciech Wnorowski (ok. 1795-23 I 1847), s. Józefa i Wiktorii Mleczko; ur. Wnory Pażochy, pow. tykociński, zm. Warszawa (MK Warszawa: św. Jan); ż. (1827 Warszawa) Marianna Barbara Humięcka h. Junosza (1805-1856), c. Adama i Barbary Melerskiej; zm. Łęka par. Pustelnik, obecnie woj. mazowieckie; ślub w par. św. Andrzeja (MK Warszawa: św. Andrzej; MK Pustelnik); dzieci: Feliks, Anna, Antoni, Stefan, Julia.

• JÓZEFA Wanda Wnorowska (1873-1906), s. Stefana i Elżbiety Zagórowskiej; ur. Warszawa, chrz. 1873, zm. Boży Las, par. Jeruzal, obecnie woj. mazowieckie, lat 32, ofiara zabójstwa, zezwolenie na pochówek wójta gminy Łukówiec (MK Warszawa: Przemienienie Pańskie; MK Jeruzal); m. (1894 Mińsk Mazowiecki) Wincenty Szeląg (ok. 1870-po 1906?); ślub w par. Mińsk Mazowiecki, obecnie woj. mazowieckie, uwagi: kawaler, panna (MK Mińsk Mazowiecki).

Źródła: Bork. Sp. 503; Lustracje woj. sandomierskiego 1660-1664; Nies. t.9/377; Sęcz; Szl. Król.; Żern. t.2/523.