Wolanowski

Wolanowski h. Korab, dawniej także Wolianowski, rodzina wielkopolska, nazwisko wzięła od nieistniejącej już wsi Wolanowice w pow. gnieźnień-skim. Pisali się także z Wolanki i Bodzaporowic w tymże powiecie.

Wolszleger

Wolszleger h. Bełty (odm.), vel Wolszlegier, Wohlschleger, Wollszlegier, Wallszlegier, rodzina pomorska, pochodzenia niemieckiego. Ich pierwotnym nazwiskiem jest Wollschlaeger.

Wotowski

Wotowski h. Prawita, prawo nowego szlachectwa w Królestwie Polskim, wraz z herbem Prawita, otrzymał Teofil Wotowski, w 1820 r. podchorąży wojsk Królestwa Polskiego, został później majorem. Dyplom potwierdzający szlachectwo otrzymał od cara Mikołaja I-ego w 1847 r.

Woroszyło

Woroszyło h. Wolf (in. Wolff, Lew), vel Woroszyłło, Worszyło, przeważnie drobna szlachta, głównie na Wołyniu i Litwie. Są w pow. żytomierskim 1648, 1661 (Con.), w woj. kijowskim 1648.

Wosiński

Wosiński h. Brodzic, vel Woszyński, Woszczyński, Wośnicki, Wosznicki, w Małopolsce, w woj. sandomierskim i krakowskim. Zdaje się, że ich pierwotnym nazwiskiem jest Woś. Jako gniazdo Wosińskich wskazuje się Wośniki, w ziemi radomskiej (Krzep.), chociaż Wosińscy w XVII wieku pisali się z Wosin (Łuszcz.).

Wroczyński

Wroczyński h. Brodzic, vel Wroczeński, Wrocieński, Wrociński, na Podlasiu, pisali się „z Wrocieni”, w ziemi bielskiej. Notowani w aktach ziemi sanockiej 1441, na Podolu 1648 (Con.), w ziemi wiskiej 1697 (Bon.).

Wronowski

Wronowski h. Topór, rodzina małopolska, pisząca się „z Wronowic”. Wymienia ich Paprocki w Herbarzu w 1584 r. Są jednego pochodzenia z Szalowskimi i Księskimi.

Wrześniowski

Wrześniowski h. Ines (in. Inez, Trzy gwiazdy, Września?), vel Wrześniewski, rodzina nieznanego pochodzenia. Wśród różnych Wrześniowskich byli niewątpliwie także neofici.

Wydrychiewicz

Wydrychiewicz h. Poraj, vel Wydrychowicz, rodzina małopolska, notowana w XVIII wieku w aktach parafialnych miasteczka Secemin, pow. Włoszczowa. Pierwotnie nosili nazwisko Wydrych.

Wygonowski

Wygonowski h. Paprzyca (in. Kuszaba), vel Wygonoski, często Wyganowski, rodzina podlaska, pisząca się „z Wygonowa”. Wywodzą się zapewne ze wsi Wygonowo, w obecnej gminie Boćki, pow. Bielsk Podlaski. Jest i druga wieś tej nazwy na Polesiu, w gminie Wysokie Litewskie. 

Dorota, wdowa po Szymonie Wygonowskim, podpisarzu ziemskim drohickim, w 1556 r. żona Jakuba Niemiery, i synowie jej, Jakub i Stanisław Wygonowscy procesowali się w 1556 r. z Hornowskim (Metr. Lit.). Wygonowscy byli posłami na sejm i elektorami 1697 r. z woj. sandomierskiego, 1764 r. z woj. brzeskiego litewskiego. Ignacy Wygonowski, podkomorzy brzeski litewski 1778 (Kras.). 

Wygonowscy herbu Paprzyca zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862, w guberni radomskiej i lubelskiej. 
Genealogia 
(osób: 34)

• JAKUB Gabriel Wygonowski, Wyganowski h. Paprzyca (8 V 1795-po 1847), s. Franciszka Karola i Klary Dybowskiej; wylegitymowany ze szlachectwa w Królestwie Polskim 1847 r. z herbem Paprzyca, jako Wyganowski, zapisany do ksiąg szlachty guberni radomskiej, oddział kielecki (Szl. Król.; Sęcz.); ż. (1826 Wawrzyszew) Barbara Gutowska (ok. 1800-po 1827), c. Floriana i Wiktorii NN.; ślub w parafii św. Marii Magdaleny, Wawrzyszew pod Warszawą, miejscowość: Powązki (MK Wawrzyszew: św. Maria Magdalena); dzieci: Julian, Konstanty.

• MARIANNA Wygonowska h. Paprzyca (ok. 1758-po 1791), c. Adama i Eleonory Warpechowskiej; zamieszkała Bagińskie, parafia Topczewo, pow. Bielsk Podlaski; ur. Ignatki, parafia Topczewo, chrz. 1759 (MK Topczewo); m. (1774 Topczewo) Marcin Falkowski h. Godziemba (ok. 1750-po 1791), s. prawd. Macieja i Marianny Zakrzewskiej, których ślub w 1745 r. w parafii Topczewo, miejscowość: Bagińskie (MK Topczewo); ur. prawd. Bagińskie; ślub w parafii Topczewo, miejscowość: Bagińskie (MK Topczewo); dzieci: Józefata (I) (ur. 1776 Łubice), Jan (I) (ur. 1781 Bagińskie), Anna (ur. 1784 Bagińskie), Józefata (II) (ur. 1787 Bagińskie), Jan (II) (ur. 1789 Bagińskie Nowe), Franciszka (ur. 1791 Bagińskie) – Falkowscy. 

Źródła: Bon. Pocz. 390; Bork. Sp. 516; Nies. t.9/454; Sęcz.; Szl. Król.; Żern. t.2/543.

Wyrozębski

Wyrozębski h. Jastrzębiec, vel Kunat-Wyrozębski, Wyrożębski, Wyrożembski, Wyrozęmbski, Wyrozembski, Wyrozępski, Wyrozemski, Wirożepski etc., rodzina drobnoszlachecka na Podlasiu, wymieniona przez Paprockiego 1584 r.

Wyszotrawka

 

Wyszotrawka h. Chomiak (oraz h. Krucyni), vel Wiszotrawka, Wyszatrawka, Wyszetrawka, Wysotrawka, Wyssotrapka, Wyszotrawa etc., rodzina wywodząca się z bojarów ruskich.

Wysiekierski

Wysiekierski h. Zapomian, vel Wisiekierski, Wisikierski, Wisiekirski, otrzymali prawo nowego szlachectwa w Królestwie Polskim w 1840 r. Wystawiony Wysiekierskim dyplom na szlachectwo z herbem Zapomian obejmował Wawrzyńca, jego brata Jerzego i brata stryjecznego Łukasza.

Siewruk

Siewruk h. Gozdawa, vel Gozdawa-Siewruk, Siewrok, Sewruk, rodzina rusko-litewska, licznie rozrodzona.

Zagrobski

Zagrobski h. Zagłoba (in. Zagroba), vel Zagróbski, Zagrubski, stara rodzina mazowiecka. Wyszli z ziemi płockiej, zdaje się, ze wsi Zagrobka (Zagroba Minor), w parafii Zagroba. Parafia ta była gniazdem szlachty herbu Zagłoba vel Zagroba (Zagroba jest właściwą nazwą tego herbu).

Ząbkowski

Ząbkowski h. Odyniec, zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1851, dowodząc swego pochodzenia od Bartłomieja Ząbkowskiego, burgrabiego grodzkiego piotrkowskiego w r. 1760.

Zembrowski

Zembrowski h. Wieniawa, vel Zembroski, Zębrowski, Zęmbrowski, Zambrowski, na Mazowszu, w ziemi łomżyńskiej i ciechanowskiej, skąd byli posłami na sejm i elektorami 1648 i 1697 r.

Zemła

Zemła h. Topór, vel Zemłła, Żemła, Zemło, rodzina podlaska, licznie rozrodzona. Wywodzą się ze wsi Zemły, w parafii Mokobody, pow. Siedlce, skąd rozeszli się w różne strony kraju.

Ziemborowski

Ziemborowski h. Szaszor (in. Orla), vel Siemborowski, rodzina małopolska, osiedlona także na Mazowszu i Podlasiu. Wyszli zapewne ze wsi Sieborowice (Siemborowice) w parafii Więcławice, w dawnym pow. miechowskim, obecnie pow. Kraków.

Żebracki

Żebracki h. Lubicz, w woj. brzeskim litewskim 1697 (Con). Kazimierz Żebracki, cześnik owrucki 1787. Jego potomkowie zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim 1851 r., bez przedstawienia herbu.

Żegliński

Żegliński h. Szeliga, vel Żegleński, Rzegliński, Zegliński, Żagliński etc., rodzina pomorska, osiedlona także na Litwie, w pow. pińskim 1764 (Con.). Wyszli ze wsi Żeglno, parafia Dźwierzno, gmina Chełmża, pow. Toruń (Krzep.).

Jaszczołd

Jaszczołd h. Trąby odm. (in. herbu Jaszczołd I), vel Jaszczołt, Jaszczółt, Jaszczułt, nazwisko obcego pochodzenia, powiązane chyba z imieniem Jaskold. Nie jest chyba przypadkiem, że herbu Trąby (z różami) używała także rodzina Jaskołdów vel Jaskoldów na Litwie.

Przetocki

Przetocki h. Nałęcz, vel Przytocki, w ziemi kaliskiej. Piszą się z Przeto-czna (Przetoczyna) w pow. poznańskim. Są jednego pochodzenia z Żydowskimi i Herstopskimi.

Wścieklica

Wścieklica h. Topór (in. Wścieklica, Pałuka), rodzina mazowiecka i podlaska, ze wsi Wścieklice w ziemi łomżyńskiej, pow. Kolno, parafia Poryte.

Zgleczewski

Zgleczewski h. Rola, vel Zgliczewski, Zgleszewski, Zglejszewski, Gleczewski, w woj. podlaskim 1674, i w ziemi nurskiej 1697 (Con.). Nazwisko wzięli od wsi Zgleczewo in. Zgliczewo Szlacheckie, parafia Zuzela, pow. Ostrów Mazowiecka.

Żabowski

Żabowski h. Jastrzębiec (in. Boleścic), na Mazowszu, w dawnym woj. płockim. Są jednego pochodzenia z Zawidzkimi, ale także ze Święcickimi, Opatkowskimi i Strzeszkowskimi z Małopolski (Krzep.).

Staniewski

Staniewski h. Starykoń, w Wielkopolsce w XVI wieku, później w Sieradzkiem i na Litwie, w pow. grodzieńskim 1764 (Con.). Wyszli zapewne ze wsi Staniewo, dzisiaj Staniew, niegdyś w pow. pyzdrskim, obecnie pow. Krotoszyn.

Stanilewicz

Stanilewicz h. Leliwa, w Wielkim Ks. Litewskim, w pow. starodubowskim 1788, kowieńskim 1799. Niektórzy byli wyznania kalwińskiego.

Stanowski

Stanowski h. Rawicz, vel Rawicz-Stanowski, Stanoski, rodzina mało-polska, wywodząca się ze wsi parafialnej Stanowiska, która niegdyś należała administracyjnie do pow. chęcińskiego, później koneckiego a

Stanżewski

Stanżewski h..., vel Stążewski, Stanszewski, Stanczewski, Stenżewski, Stenszewski, Stęszewski, Stonżewski, Stanga, stanowią być może odgałęzienie Stęszewskich. Otrzymali prawo nowego szlachectwa w

Staszewski

Staszewski h. Ostoja, vel Stasiewski, Staszowski, wyszli zapewne z Wielkopolski i stanowią odgałęzienie Mościszów. Pisząc o tej rodzinie, Niesiecki wymienia Mościca ze Staszowa, kasztelana poznańskiego 1413

Staszyński

Staszyński h..., otrzymali prawo nowego szlachectwa w Królestwie Polskim w 1837 roku. Z nich: Jan Staszyński (zm. 1857), sztabskapitan inwalidów i weteranów wojsk polskich. Istniała wieś Staszyn w

Stawiarski

Stawiarski h. Nałęcz, vel Stawarski, zapewne od nazwiska Stawiarz. Stawiarzowie mogli wyjść ze wsi Stawiarze, która jest wymieniona w Słowniku Geograficznym Królestwa Polskiego (1890), jako osada lub wieś

Stefanowicz

Stefanowicz h. Pogoń odm. (in. Pogonia IV), rodzina ormiańska, w Wielkim Księstwie Litewskim, w pow. kowieńskim i mińskim.

Stekert

Stekert h..., vel Sztekert, Sztekiert, Sztekjert, Sztekier, Stekkert, zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Kongresowym w latach 1836-1862, bez przedstawienia herbu. 

Stępiński

Stępiński h. Bończa odm. (in. Bończa II), vel Stempiński, Stępieński, w ziemi bielskiej oraz w woj. brzeskim litewskim. Wyszli może z miejsco-wości Stępna Stara i Stępna Michałki, w parafii i powiecie Ostrołęka, wsi

Stobiecki

Stobiecki h. Ostoja, vel Stobecki, w ziemi sieradzkiej i sandomierskiej. Jedna gałąź pisała się „z Kłomnic”, wsi leżącej k/ Częstochowy. Wywodzą się ze wsi Stobiecko, parafia i powiat Radomsko. Już w XVI wieku istniały

Stodólski

Ogończyk

Plon

 

Stodólski h. Ogończyk oraz h. Plon, vel Stodolski, Stodulski, w dawnym woj. łęczyckim, z którego byli elektorami 1697 r. (Con.). Ich gniazdem są Stodółki, w XIX wieku folwark w parafii Łąkoszyn, pow. Kutno. Wspomina

Stoss

Stoss h. własnego (in. Stosch, czyli Łękno), vel Stosz, Stosch, Stos, rodzina śląska pochodzenia polskiego, pisali się „z Kunic i Albrechcic”. Jedna linia otrzymała od Kazimierza Jagiellończyka, króla polskiego w

Straszak

Straszak h..., vel Strasz, otrzymali prawa nowego szlachectwa w tzw. Królestwie Kongresowym z racji pełnionych funkcji lub otrzymanych orderów. Nazwisko pochodzi od staropolskiego imienia Strachota vel

Straszewski

Komoniaka

 

Radwan

 

Jelita

 

Straszewski h. Komoniaka (in. Komuniaka, Strzała rozdarta) oraz h. Radwan, vel Straszeski, Straszowski, według Krzepeli rodzina pomorska, ze wsi Straszewo in. Straszew, obecnie nosi nazwę Straszewy, parafia

Strażyński

Strażyński h..., vel Strażeński, Strążyński, Straszyński, w dawnym woj. sieradzkim 1764 (Con.). Strażyńscy zostali wylegitymowani ze szlache-ctwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862, bez przedstawienia

Stremler

Stremler h. Miłodar, rodzina miejska poznańska. Szlachectwo wraz z herbem Miłodar otrzymał 13 VII 1811 r. od Fryderyka Augusta, księcia warszawskiego, Piotr Godfryd Stremler, obywatel i kupiec poznański

Strękowski

Strękowski h. Świerczek (oraz h. Godziemba, Grzymała i Prus III), vel Strenkowski, Strąkowski, Strankowski, Strynkowski, na Podlasiu, w ziemi łomżyńskiej i bielskiej. Możliwe, że pierwotnie nazywali się Stręk vel Strąk. 

Stroński

Stroński h. Doliwa, ze Strońska w ziemi sieradzkiej. Według herbarzy, Strońscy pisali się niegdyś „z Silnicy” i są odgałęzieniem Silnickich. Pisze o nich Paprocki w 1584 r. Gniazdo rodzinne Strońskich, wieś parafialna

Strupczewski

Strupczewski h. Jastrzębiec, vel Strupczeski, Strubczewski, drobna szlachta zagrodowa, ze Strupczewa Wielkiego i Strupczewa Małego, w ziemi dobrzyńskiej, parafia Sobowo, dawny pow. Lipno.