Gromadzki

Gromadzki h. Dąbrowa, vel Gromacki, Gromadziński, na Mazowszu i Podlasiu, pisali się z Gromadzina in. Gromadzyna. 

Gryżewski

Gryżewski h. Sulima, vel Gryziewski, na Mazowszu, w woj. łęczyckim. Byli posłami na sejm i elektorami z ziemi liwskiej 1733 r. W XIX wieku należały do nich dobra Wolskie, parafia Żbików, obecnie gmina Ożarów Mazowiecki, pow. Warszawa Zachodnia. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862.

Grzejewski

Grzejewski h. Nałęcz, vel Grzejeski, Grzyjewski, na Mazowszu. Byli właścicielami m. in. wsi Telatycze w ziemi mielnickiej 1783. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862.

Grędzica

Grędzica h. Korab, vel Grzędzica, szlachta mazowiecka, po większej części zagrodowa (Urus.). 

Grzymski

Grzymski h. Cholewa, w woj. łęczyckim, pisali się z Grzymków. Według Bonieckiego, wyszli ze wsi Grzymki w dawnym powiecie orłowskim. Sąd in. Sand z Grzymków w Łęczycy 1394 (Akta Łęczyckie). Dorota z Wąglczewskich Grzymska, w powiecie przedeckim 1606 (AGZ Przedecz). Wojciech, cześnik halicki 1735. Grzymscy zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862.

Grzywiński

Grzywiński h. Jastrzębiec vel Grzywieński, Grzewiński, błędnie Krzywiński, na Mazowszu, w Małopolsce i woj. łęczyckim, licznie rozodzeni. Nazwisko wzięli być może od wsi Grzywno koło Brodnicy, na

Gumowski

Gumowski h. Rola, ich gniazdem ma być województwo łęczyckie, skąd w XV wieku jedna gałąź osiedliła się w północnym Mazowszu, gdzie mieli nabyć bądź założyć wieś Gumowo, w pow. łomżyńskim (Urus.). 

Gustowski

Gustowski h. Machwicz (in. Murzyn) vel Gustoski, Gustawski, Gustaski, osiedli w Wielkopolsce i ziemi sieradzkiej, a przywędrowali tam zapewne z Pomorza. Wywodzą się być może od pomorskiej rodziny Machwiczów (Machwitz). Niektórzy używali przydomku Szczerba. 

Gutt

Gutt h. Ślepowron vel Gut, rodzina pochodzenia bawarskiego, osiadła w Wilnie. 

Guzowski

Guzowski h. Jastrzębiec vel Guzewski, stara rodzina mazowiecka wywodząca się z Guzowa w powiecie sierpskim. Współwłaścicielem tej wsi był w 1578 r. Jan Guzowski (Paw.). Jerzy, podstarości opoczyński

Habich

Habich h. własnego, rodzina pochodzenia niemieckiego, zamieszkała w W. Ks. Litewskim. Według niektórych źródel pochodzą spod Osnabrück w Dolnej Saksonii. Z nich: Fryderyk, dziedzic dóbr Misicze w powiecie lidzkim 1719. Jan, komornik ziemski starodubowski 1778 (Bon.). Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862, w guberni wileńskiej 1800.
Herb — na tarczy dwudzielnej, w prawej połowie błękitnej, pół srebrnego koła od wozu, a w lewej czerwonej pół jastrzębia w lewo. W szczycie hełmu trzy pióra strusie.

Hackebeyl

Hackebeyl h. Wieruszowa vel Hackebeil, Hakebeil, Hakebejl, Hackbeil, w woj. chełmskim. Byli właścicielami dóbr dóbr Świerczyno 1735. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862.

Hałaczkiewicz

Hałaczkiewicz h. Grzymała, vel Chałaczkiewicz, Halaczkiewicz, Hałatkiewicz?, w Wielkopolsce, w Łęczyckiem i Sieradzkiem. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862.

Heinrich

Heinrich h. Praca vel Hejnrich, Heinrych, rodzina mieszczańska pruska. Znana na terenie dzisiejszej Warmii już 1566 r.

Hełczyński

Hełczyński h. Ostoja vel Helczyński, Chełczyński, właściwym nazwiskiem tej rodziny było Halczyński, które pierwszy Teodor Tomasz, cześnik bracławski 1762 roku, zmienił na Hałczyński, a następnie na Hełczyński.

Hincz

Hincz h. Czara, vel Hintz, dziedziczne szlachectwo, wraz z herbem nazwanym Czara, otrzymał 1837 r. Karol Hincz, asesorowi farmacji, właścicielowi apteki w Lublinie.

Horoszewicz

Horoszewicz h. Łabędź vel Horosiewicz, na Rusi Czerwonej i w woj. lubelskim. 

Hryszkiewicz

Hryszkiewicz h. Chorągwie Kmitów, rzadko Chryszkiewicz, na Litwie, w woj. trockim ok. 1650, następnie w mińskim. Jan Kazimierz Hryszkiewicz, strażnik miński 1703. Onufry, na sejmiku brasławskim 1764. Jan Tomasz, mostowniczy żmudzki 1780. Byli właścicielami dóbr Nowosiółki (Akta Bracławskie). Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Galicji, w sądzie grodzkim halickim 1782. Potomkowie Stanisława, dziedzica dóbr Majskie 1697 r., wylegitymowali się w Królestwie Polskim w latach 1836-1862, z herbem Nowina. 

Hube

Hube h. Przeginia (in. Przegonia), mają pochodzić od rodziny Huba herbu Przegonia. Karol Hube, porucznik korpusu litewskiego inżynierów, a następnie kapitan, otrzymał szlachectwo na sejmie 1790 r. (Vol. Leg.).

Idźkowski

Idźkowski h. Jastrzębiec, czasem Ićkowski, Idzikowski, w ziemi bielskiej, dziedziczyli na Idźkach-Wyknie, Idźkach-Młynowiętach (dziś Idźki-Młynowskie) i Truskolasach, leżących obecnie w gminie Sokoły, pow. Wysokie Mazowieckie, woj. podlaskie. 

Ilnicki

Ilnicki h. Pietyróg, osiedleni na Podolu, pisali się z Ilnika. Są to zapewne Ilniccy herbu Sas, którzy przez nieświadomość przeszli do herbu Pietyróg. Mikołaj, komornik grodzki przemyski 1756. Jego potomkowie wylegity- mowali się ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862, właśnie z herbem Pietyróg.

Iskrzycki

Iskrzycki h. Pobóg, z nich: Bazyli i Kiryło otrzymali nobilitację 1659 r. (Vol. Leg.; Sigil.). Według Bonieckiego mają być herbu własnego, a herb ich ma przedstawiać w polu błękitnym srebrną strzałę utkwioną w ziemi.

Izdebski

Izdebski h. Pomian, rodzina podlaska, wzięła nazwisko od wsi Izdebki w dawnym pow. łukowskim, obecnie pow. Siedlce, parafia Zbuczyn, gdzie są notowani w aktach w latach 1531-1580. Majątek ten uległ z czasem

Jabłoński

Jabłoński h. Bończa, ze wsi Jabłonna w powiecie lubelskim, obecnie siedziba gminy. Stanisław z Jabłonny, burgrabia lubelski 1508. Michał Jabłoński, właściciel Piotrowic 1589 (Wyr. Lub.).

Jachowicz

Jachowicz h. Dąb odm. (in. Dąb IV), pisali się z Wolfowic lub von Wolfik, a niektórzy zmieniali nazwisko na Jachewicz. Michał Jachowicz wziął w zastaw od Worony połowę Tuliczowa, wspomina o tym wyrok z 1626 roku, wydany w sprawie Worony z Pruszyńskimi (Akta Kijow.). Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w sądzie ziemskim lwowskim 1782, w Wydziale Stanów we Lwowie 1852, a także w Królestwie Polskim w latach 1836-1862.
Herb — tarcza przedzielona w poprzek, górne pole czerwone, dolne czarne, w środku tarczy na obu polach obrączka złota, do niej przyczepione trzy żołędzie złote, na szypułkach złotych, prostych, dwie i jedna; na hełmie w koronie gałązka dębowa z żołędzią i dwoma listkami, między dwoma trąbami, których górne połowy czerwone, a dolne czarne (Urus.).

Jaczewski

Jaczewski h. Leliwa vel Jaczeski, na Mazowszu, pochodzą ze wsi Jaczewo w dawnej ziemi liwskiej, w parafii Korytnica. Obecnie wieś nazywa się Jaczew i leży w gminie Korytnica, powiat Węgrów, woj. mazowieckie. Wydaje się, że pierwotnym herbem Jaczewskich był Jastrzębiec, z którym legitymowali się w XVIII i XIX wieku. Marcin i Michał, dziedzice Jaczewa 1453 r. Sięgniew, Bartłomiej, Jan, syn Dersława, Jan Wyrzyk i brat jego Mikołaj, dziedzice Jaczewa, otrzymali 1476 r. wraz z innymi ziemianami liwskimi, różne wolności dla Jaczewa, od ks. Konrada (K. Maz.). Jaczewscy podpisali elekcję 1764 r. z ziemią liwską. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa 1804 r. w Galicji zachodniej, a w Królestwie Polskim w latach 1836-1862. Gałąź tej rodziny osiadła z dawna na Wołyniu, gdzie Adam, zastawny posiadacz części Perespy i Kozina od ks. Lubeckiego, spisał testament i umarł 1623 roku. Jedna linia (zapewne potomkowie przedstawiciela rodu zajmującego funkcję podpisarza) używała przydomku Podpisek, inne miały przydomki Adamik in. Jadamik i Grobla. Z tej rodziny: Antoni, wiceregent i burgrabia grodzki liwski 1755, poseł ziemi liwskiej i elektor 1764, podpisarz ziemski i grodzki liwski 1765, regent grodzki i ziemski oraz żupnik liwski 1768, pisarz ziemski i grodzki liwski 1777, poseł na sejm 1784. Franciszek (1832-1914), biskup diecezji lubelskiej. 

Jagniątkowski

Jagniątkowski h. Lubicz vel Jagniątkoski, Jagniętkowski, pisali się z Jagniątek w dawnym powiecie orłowskim, parafia Łęki Kościelne, zwali się czasem w XIV wieku Jagniątkami (Bon.). Jan Luba z Jagniątek,

Jakacki

Jakacki h. Radwan, ze wsi Jakać in. Jakacz w ziemi łomżyńskiej, parafii Śniadowo. Stanowią jeden dom z Magnuszewskimi. 

Abraham Magnuszewski z Jakacza, podsędek łomżyński 1539, a sędzia ziemski 1554 roku, zwał się następnie Jakackim. W 1564 r. był poborcą wiskim (Vol. Leg.). Wojciech Jakacki, dziedzic dóbr Jakacz-Borki 1679 r. (Wyr. Tryb. Piotrk.). 

Wieś Jakać, gniazdo rodu Jakackich, jest obecnie położona w gminie Śniadowo, powiat Łomża, woj. podlaskie. Wspominana w aktach 1552 r., była niegdyś królewszczyzną, dziedzictwem Jana Mleczki (Gloger). W 1827 r. dzieliła się na Jakać Starą, Jakać Młodą i Jakać Borki, mające ogółem nieco ponad 200 mieszkańców (SGKP).

Jakaccy podpisali 1569 r. unię Litwy z Koroną. Byli elektorami 1669 i 1697 r. z ziemii łomżyńskiej. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Kongresowym w latach 1836-1862. 

Genealogia

(osób: 51)

• JÓZEFA Maria Jakacka h. Radwan (1847-po 1870), c. Wincentego i Balbiny Podczaskiej; m. (1866 Goworowo) Jan Zambrzycki h. Kościesza (1829-1890), s. Gabriela i Ewy Zambrzyckiej; ślub w parafii Goworowo, obecnie gmina Goworowo, pow. Ostrołęka, woj. mazowieckie, miejscowość: Góry (MK Goworowo); dzieci: 1/ Helena Jadwiga (ur. ok. 1868), voto: Wilhelm Engelbrecht; 2/ Zenon Józef (1869-1909), 3/ Jadwiga (1870-1897) – Zambrzyccy.

 

• WINCENTY Epifaniusz Jakacki h. Radwan (ok. 1800-po 1855), s. Walentego i Kunegundy Górskiej, patron przy Trybunale Cywilnym guberni płockiej w latach 1830-1855; absolwent wydziału prawa i administracji Uniw. Warszawskiego 1826; podpisał adres woj. płockiego do sejmu 21 I 1831; wylegitymowany ze szlachectwa w Królestwie Polskim 1837 r. z herbem Radwan (Bon.; Urus.; Szl. Król.; Gerb.); ż. (22 IX 1838 Lipowiec) Balbina Alfonsa Józefa Podczaska (ok. 1815-po 1847), c. Kacpra i Tekli Bromirskiej; ślub w parafii Lipowiec Kościelny, obecnie gmina Lipowiec Kościelny, pow. Mława, woj. mazowieckie, miejscowość: Niegocin, uwagi: kawaler, panna; błędnie zapisano nazwiska: Jakucki, Podczuska (MK Lipowiec); dzieci: Wanda, Józefa, Władysław.

Źródła: Bon. t. 8/151; Nies.; SGKP t. 3/374; Sęcz.; Szl. Król.; Urus. t. 5/324-325.

Jałbrzykowski

herb Grabie odm.

herb Kościesza

Jałbrzykowski h. Grabie (odm.) vel Grabia-Jałbrzykowski, ze wsi Jałbrzyki w ziemi łomżyńskiej, stanowią gałąź rodu Jałbrzyków herbu Grabie. Wojciech i Gosław, nabywszy 1415 r. majątek Jałbrzyków-Stok w ziemi łomżyńskiej, pisali się od niego Jałbrzyk, a ich potomkowie to nazwisko zmienili na Jałbrzykowski. Gocław Jałbrzykowski, współdziedzic wsi Wierciszewo i Szymbory (Senbori) pod Wizną 1577 r. (Paw.). Jałbrzykowscy podpisali elekcje 1669 i 1697 r. z ziemią łomżyńską, 1764 r. z woj. poznańskim. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862, niektórzy z herbem Kościesza.
Są jednego pochodzenia z Wądołowskimi z Wądołowa, Wyszyńskimi z Wyszonki, a zapewne również z Rakowskimi, Czarnowskimi, Mazowskimi i Kozikowskimi.

Jamiołkowski

Jamiołkowski h. Doliwa vel Jemiołkowski, Jamiałkowski, rodzina podlaska, z Jamiołek w ziemi bielskiej, zwali się pierwotnie Jamiołkami.

Janasz

Janasz, vel Janasch, Jannasz, Jannasch, Jannosch, na Mazowszu i Podlasiu.

Janczewski

Janczewski h. Dołęga, na Litwie, w księstwie żmudzkim w XVII i XVIII wieku. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa przed deputacją wywodową wileńską 1798 i 1826, a kowieńską 1846.

Jaroszewicz

Jaroszewicz h. Prus I, przydomku Kwaczyński, w woj. witebskim. Jerzy Piotr Jaroszewicz-Kwaczyński, namiestnik 1713, regent grodzki witebski 1716, sekretarz królewski 1722, żonaty z Eufrozyną Kownacką, wziętą w niewolę turecką. Zapewnili go, że umarła i zaślubił Kopakowską. Gdy pierwsza żona z niewoli wróciła, porzucił drugą i żył z pierwszą, aż do jej śmierci i następnie poślubił Judytę Rachelę Rymaczewską. Konsystorz wileński uznał drugie jego małżeństwo za nieważne, lecz, że je zawarł nie przekonawszy się dokładnie, o śmierci pierwszej żony, skazany został 1708 r. na zapłacenie 15 fl. na szpitale, i na pokutę kościelną, leżenie krzyżem w ciągu siedmiu Mszy (Ist. Jur. Mat.).

Jarzyński

Jarzyński h. Trzaska, licznie rozrodzeni na Mazowszu. Pochodzą niewątpliwie od Jarzynów tego herbu. Podpisali elekcję 1764 r. z województwem płockim. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862. 

Jasieński

Jasieński h. Dołęga, vel Jasiński, rodzina kujawska, wyszli ze wsi Jasień (inaczej Jasienie), w ziemi dobrzyńskiej, parafia Tłuchowo, obecnie pow. Lipno. Pisali się także „z Wielkiej Jasionny”. 

Jastrzębski

Jastrzębski h. Jastrzębiec, vel Jastrzęmbski, Jastrzembski, z Jastrzębi w powiecie łęczyckim. 

Jastrzębscy tego herbu podpisali manifest szlachty litewskiej 1763 r. (Vol. Leg.). Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862, a w guberni wileńskiej 1800-1832. 

Z herbem Jastrzębiec wylegitymowali się też niektórzy spośród Jastrzębskich Ślepowrończyków.

Genealogia

(osób: 55)

• JOANNA Marianna Jastrzębska h. Jastrzębiec (ok. 1800-po 1830), c. Dydaka i Eufrozyny Wielogłowskiej (Bon.); m. (ok. 1820) Antoni Jan Paszyc (ok. 1790-po 1830); dzieci: Antoni Mścisław Paszyc (ur. 1824), ur. Ilkowice, parafia i gmina Słaboszów, pow. Miechów, obecnie woj. małopolskie, chrz. 1824 (MK Słaboszów).

• KAJETAN Jastrzębski h. Jastrzębiec (1795-1869), s. Dydaka i Eufrozyny Wielogłowskiej, właściciel dóbr Ilkowice, parafia i gmina Słaboszów, pow. Miechów, obecnie woj. małopolskie; wylegitymowany ze szlachectwa w Królestwie Polskim 1839 r. z herbem Jastrzębiec; zm. Ilkowice, parafia Słaboszów, lat 73 (Bon.; Urus.; Szl. Król.; MK Słaboszów); 1ż. (30 V 1829 Proszowice) Marianna Maria Wielogłowska (ok. 1810-ok. 1840), c. Andrzeja i Józefy Piegłowskiej; ślub w parafii Proszowice, miejscowość: Szczytniki (MK Proszowice); dzieci: Czesław; 2ż. (ok. 1840) Józefa Cybulska (ok. 1820-po 1850), odziedziczyła po Janie i Teresie Rudnickich Piekary i Ciborowice; matka naturalnej córki Jana Rudnickiego Teresy Tetmajerówny; w latach 1847-1848 o rękę jej zabiegał Julian Dorau; wyszła ostatecznie za Kajetana Jastrzębskiego (Girt. Pam.); dzieci: Ignacy.

Źródła: Bon. t. 8/314-315; Nies.; Sęcz.; Szl. Król.; Urus. t. 6/19-20.
 

Jastrzębski h. Ślepowron (in. Bujny), vel Korwin-Jastrzębski, Jastrzęmbski, Jastrzembski, wyszli z Jastrzębek, w ziemi łomżyńskiej, skąd następnie przeszli na Podlasie, gdzie założyli sześć wsi noszących nazwy: Jastrzębie-Łupiny, J.-Daćbogi, J.-Mroczki, J.-Pluty, J.-Śmiary i J.-Tworki. 

Wszystkie te wsie należą do parafii Domanice, w której znajdują się akta urodzeń tychże Jastrzębskich. Z czasem, licznie rozrodzeni, osiedlili się i w pow. łukowskim, gdzie także spotykamy wsie nazywające się Jastrzębie, i powoli rozeszli się po całym kraju (Bon.). Dla rozróżnienia nosili przydomki, jak np. Boruta, Gołąb, Jakubowicz, Leśkowicz, Marcinowicz, Michoń, Niedźwiedź, Pisarczyk, Puszcz, Sikora. 

Jastrzębscy podpisali elekcje 1669 r. z woj. lubelskim, 1674 r. z woj. czerniechowskim, 1697 r. z ziemią halicką. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Galicji, w sądzie ziemskim lwowskim, grodzkim przemyskim i halickim 1782 r., w Wydziale Stanów we Lwowie 1808 r., w Królestwie Polskim w latach 1836-1862, gdzie niektórzy podali Jastrzębca, jako ich herb rodowy, a także na Litwie, przed deputacją wywodową wileńską w 1819.

Genealogia
(osób: 78)

• AMELIA Jastrzębska h. Ślepowron (1871-1941), c. Stanisława i Marii Dembińskiej (Bon.); m. (6 VII 1894 Kraków) Mieczysław Eustachy Adolf hr. Poniński (16 VI 1869-1942), s. Władysława i Olgi Ewy ks. Czetwertyńskiej; zamordowany przez Niemców w obozie koncentracyjnym Dachau; dzieci: Michalina, Julia, Maria – hr. Ponińscy.

• WOJCIECH vel Albert Józef Jastrzębski h. Ślepowron (ok. 1800-po 1840), s. Józefata i 1ż. Barbary Gajewskiej, właściciel dóbr Dziekanowice, parafia i gmina Działoszyce, obecnie pow. Pińczów, woj. świętokrzyskie (Bon.; MK Działoszyce); ż. Teresa Tetmajer (ok. 1810-po 1840); nieślubna córka Józefy Cybulskiej (późniejszej żony Kajetana Jastrzębskiego h. Jastrzębiec) i Jana Rudnickiego, wychowanka jego żony Teresy Rudnickiej, odziedziczyła po Rudnickich Działoszyce; adoptowana przez Karola Tetmajera, adwokata tarnowskiego (Girt. Pam.); dzieci: Edmund, Stanisław.

Źródła: Bon. t. 8/319-324; Nies.; Szl. Gal. 95; Szl. Król.; Urus. t. 6/21-23.

Jaszewski

Jaszewski h. Ślepowron, vel Jaszowski, w ziemi czerskiej i na Litwie. Wyszli zapewne ze wsi Jaszewo w ziemi czerskiej. Wieś ta dzisiaj nosi nazwę Jesówka, leży w parafii Jazgarzew, gminie i powiecie Piaseczno, w woj. mazowieckim.

Jaworowski

Jaworowski h. Lubicz, na Podlasiu, dom licznie rozrodzony. Początkowo zamieszkiwali w północnym Mazowszu, ale już w początkach XV stulecia przenieśli się na Podlasie i założyli w ziemi bielskiej osadę o nazwie Jaworówka.

Jelnicki

Jelnicki h. Nowina, na Wołyniu. W aktach wołyńskich wystęoują już od 1627 r. (Akta Woł.). 

Jemielity

Bożawola

  Pielesz

 

Jemielity h. Bożawola, h. Pobóg i h. Pielesz, vel Jamielity, Jemielita, ze wsi Jemielite Stare w ziemi łomżyńskiej, obecnie gmina Śniadowo, pow. Łomża, woj. podlaskie.

Juszyński

Juszyński h. Garczyński odm. (in. Sas odm.), rodzina pochodzenia tatarskiego, na Żmudzi. Używali zaszczytnego przydomku Daniar-beg.

Kostrakiewicz

Kostrakiewicz, w Galicji. W XIX wieku zamieszkiwali w parafiach Touste i Grzymałów, dawny powiat Skałat, obecnie Ukraina.

Kamionowski

herb Korwin

herb Ślepowron

Kamionowski h. Ślepowron, vel Korwin-Kamionowski, z Kamionowa w dawnym powiecie łomżyńskim, parafii Kleczkowo, gdzie dziedziczyli już 1476 r.

Kapica

Kapica h. Jastrzębiec (odm.), na Podlasiu. Mają być gałęzią Milewskich herbu Jastrzębiec. Gniazdem tego domu jest wieś Kapice w parafii i gminie Kobylin Borzymy, pow. Wysokie Mazowieckie. 

Karasiński

Karasiński h. Dąbrowa, na Mazowszu i Podlasiu. Pochodzą zapewne od Karasiów tegoż herbu. Franciszek, subdelegat grodzki radomski 1747. Paweł, sprzedał w 1769 r. Zaszczyńskim swój majątek Wólka Jasionowska, w ziemi drohickiej. Karasińscy zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862. 

Karnecki

Karnecki h. Ślepowron, vel Korwin-Karnecki, w XVII wieku zamieszkiwali w ówczesnym pow. przedeckim. Krzysztof Karnecki kwitował 1642 r. Kadzidłowskiego (AGZ Przedecz).