Nitowski h. Lubicz (oraz h. Dołęga), czasem Mitowski, Nitawski, na Mazowszu, skąd niektórzy przenieśli się na kresy Rzeczypospolitej, do woj. kijowskiego. Rafał, łowczy kijowski 1615. Michał, dziedzic dób Zołotyjewo, w woj. kijowskim 1693 r.
Nizowski h. Nizowski-Siła, vel Niżowski, mieli używać przydomku Wizgierd. Byli Wizgierdowie na Żmudzi pieczętujący się herbami Odrowąż i Lubicz. Bazyli Nizowski 1658 r. Jan, instygator grodzki owrucki 1791 (Wyr. Tryb. Lubel.).
Nosarzewski h. Dołęga, vel Nosarzeski, Nosarzowski, Nasarzewski etc., rodzina mazowiecka, licznie rozrodzona, wywodząca się ze wsi Nosarzewo, w pow. mławskim, parafii Szydłowo. Dobra te uległy podziałowi na Nosarzewo Wielkie (Major) i Małe (Minor). Obecnie są to dwie osady: Nosarzewo Polne i Nosarzewo Borowe.
Obniski h. Jastrzębiec, zapewne także Obniński, drobna szlachta podlaska, pisali się „z Obniża”. Ich rodzinnym gniazdem jest wieś Obniże in. Obniż, w ziemi drohickiej, w parafii Śledzianów, obecnie gmina Drohiczyn, pow. Siemiatycze. W 1528 r. dziedzice wsi winni byli dostarczać na wojnę jednego zbrojnego jeźdźca. W XIX wieku była to okolica szlachecka w której było 201 działów drobnoszlacheckich i 19 włościańskich.
Obrąpalski h. Lubicz, vel Obrępalski, Obrompalski, Obrempalski, wymienia ich Paprocki w 1584 r. Według Dworzaczka wyszli z Mazowsza, z ziemi gostyńskiej. Przenieśli się na Podlasie, gdzie założyli wieś Obrąpałki in. Obrępałki (Czaple-Obrępałki), w pow. sokołowskim, parafia Skrzeszew. W XIX wieku Czaple stanowiły tzw. okolcę szlachecką, w której skład wchodziły ponadto Czaple Andrzejowice, Cz. Jarki oraz Cz. Ruskie.
Okmiński h. własnego (in. Syrokomla odm., także h. Radwan), vel Bogusz-Okmiński, Bohusz-O., Okmieński, Okmiański, Ochmiński, błędnie Okniński, rodzina pochodzenia tatarskiego, w W. Ks. Litewskim, w pow. orszańskim i witebskim, w większej części przyjęli religię chrześcijańską już w XVI wieku.
Olechowski h. Ratułd (oraz h. Nowina), są w Wielkopolsce przed 1687 r. (Dw. Teki). Według Małachowskiego byli na Rusi 1767 r. Otrzymali nobilitację na sejmie 1775 r. Inne źródła podają, iż było to przywrócenie szlachectwa (Sęcz.).
"Non omnis moriar"Horacy, Pieśni III, 30, 6
„Ci, których kochamy, nie umierają nigdy, bo miłość to nieśmiertelność"Emily Dickinson