Orliński

Orliński h. Cielątkowa, pisali się z Orlińczy. Notowani w Wielkopolsce w XVII wieku, w pow. barskim, na Podolu, 1615. Nazwisko mogli wziąć od wsi Orlina in. Orlina Mała k/ Słupcy, gmina Grodziec, parafia Królików. 

Orzeszkowski

Orzeszkowski h. Korab, głównie na Mazowszu. Z nich: Adam, patron Trybunału lubelskiego 1663 r. Byli posłami na sejm i elektorami 1697 r. z ziemi czerskiej, 1733 r. z woj. bełskiego (Con.).

Orzyłowski

Orzyłowski h. Prus I, vel Orzełowski, na Podlasiu i w Lubelskiem. Wywodzą się od rodziny Orłów (Orzeł herbu Prus I). Stefan, chorąży makowski 1662 r. (Zap. Tryb. Lubel.). Antoni, wiceregent grodzki łukowski 1703 r. 

Osmolski

Osmolski h. Bończa, vel Osmólski, Osmulski, stara rodzina w woj. lubelskim, piszą o nich Długosz i Paprocki. Nazwisko wzięli od wsi Osmolice w powiecie lubelskim, gminie Strzyżewice, parafii Krężnica.

Ostromęcki

Ostromęcki h. Pomian, vel Ostromięcki, Ostromiecki, Ostromecki, błędnie Ostromęski, rodzina kujawska, wymieniana przez Paprockiego i Bielskiego w XVI wieku.

Oszczepalski

Oszczepalski h. Abdank (in. Habdank), na Podlasiu, pochodzą ze wsi Oszczepalin w powiecie łukowskim, obecnie w woj. lubelskim, gminie i parafii Wojcieszków.

Paciorkowski

Paciorkowski h. Gryf odm. (in. Gryf II, Paciorkowski), w woj. sieradzkim. Otrzymali nobilitację od króla Stanisława Augusta 19 V 1768 r. wraz z herbem. Byli właścicielami m. in. dóbr Przystajń, Stany, Kuźnica Stara, Podłęże, Górki, Węzina w pow. lelowskim, Borowno w wieluńskim, Grabowo w opoczyńskim, Gadawa pod Pińczowem. Zostali wylegitymo- wani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862.
Herb — gryf złoty w czerwonym polu, trzymający w przednich łapach trąbę myśliwską złotą; nad hełmem w koronie pół gryfa złotego w prawo, przed nim trąba myśliwska. 

Palm

Palm, rodzina wylegitymowana ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862, bez podania herbu (Sp. Szl.). Z nich: Jakub, uczestnik kampanii napoleońskich, porucznik wojsk polskich 1812 r., major w powstaniu listopadowym 1831 r.; na zasadzie stopnia oficerskiego otrzymał przyznanie szlachectwa w Królestwie.

Paszewski

Paszewski h. Godziemba, vel Paszeski, Paszowski, rodzina wielkopolska, jednego pochodzenia ze Sławoszewskimi. Obie rodziny wzięły nazwiska od blisko siebie położonych wsi Sławoszewo i Paszewo w powiecie kaliskim.

Paszkowicz

Paszkowicz h. Groty, rodzina żmudzka, wymieniona w aktach powiatu wołkowyskiego 1495, w Metrykach litewskich 1528 r. (Metr. Litew.). Byli posłami na sejm i elektorami 1697 r. z ziemi warszawskiej (Con.). Są notowani m. in. na Podlasiu, w pow. mielnickim 1769. Zostali wylegity- mowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862.
Herb — w polu złotym trzy groty od kopii rzędem ostrzami w górę; w koronie trzy pióra strusie. 

Patek

Patek h. Prawdzic, w Lubelskiem i na Mazowszu. Jan, był w 1589 r. dziedzicem Igłomi (Wyr. Tryb. Lubel.). Karol, starosta łagowski, subde- legat grodzki piotrkowski 1761.

Patocki

herb Prus I

 

herb Prus III

Patocki h. Prus I, mylnie Potocki, na Mazowszu, pisali się z Patoki. Według Żernickiego byli herbu Prus III. Nazwisko wzięli od wsi Patoki w ziemi liwskiej. Jakub z Kałuszyna-Patok, podsędek liwski 1409 roku. Obecnie wieś nosi nazwę Patok i znajduje się w woj. mazowieckim, pow. mińskim, gminie Kałuszyn. Patoccy byli posłami na sejm i elektorami 1674 roku z ziemi liwskiej. Należały do nich m. in. część dóbr Olszewice w pow. stanisławowskim. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862.

Petrulewicz

Petrulewicz h. Prus III, rodzina wymieniona w Herbarzu Kuropatnickiego 1789 r. Wzięli nazwisko od osady Petrule na Żmudzi. Tomasz, dziedzic wsi Petrule-Kuki i Uhryny na Żmudzi 1773 r. Karol, dziedzic dóbr Bukońce 1882 r., w guberni kowieńskiej.

Pęski

Pęski h. Ramułt vel Penski, Peski, Peński, rodzina mazowiecka, wywodząca się z ziemi łomżyńskiej, zapewne ze wsi Pęsy in. Pęsie (Pęse) Lipno w parafii Rutki, gminie Kossaki. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862. 

Wodecki

Wodecki h. Nałęcz, rodzina wielkopolska, pisała się z Wódek in. Wodek (de Wodki). Jej gniazdem jest wieś Wódki w powiecie gnieźnieńskim. Wodeccy zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w XIX wieku.

Piechowski

Piechowski h. Leliwa odm. (in. Monsztern, Monstern) vel Piechoski, Pichowski, niegdyś w Prusach Królewskich, pisali się z Piechowic i Kosobud in. Kosabut, Kosbut. 

Pietrasiewicz

Pietrasiewicz h. Leliwa (odm.) vel Pietraszewicz, Pietrasewicz, na Podlasiu – przybysze z Litwy, gdzie są notowani w aktach od 1536 roku. Byli właścicielami wsi Kapuśniaki w ziemi drohickiej, parafia Mokobody, obecnie pow. siedlecki, Płudwiny w pow. łęczyckim, Nowe w pow. wągrowieckim. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862.

Piędzicki

Piędzicki h. Topacz vel Pieńdzicki, Pińdzicki, Piedzicki, w województwie łęczyckim. Byli właścicielami dóbr Mroga Dolna, Błażejowice, Śliwniki w woj. łęczyckim. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862. Z nich: Kazimierz (zm. 1795), susceptant łęczycki 1791-1794. Jan Nepomucen, burgrabia łęczycki 1792 (Wyr. i Zap. Tryb. Piotrk.). 

Piętka

Piętka h. Pomian, rodzina drobnoszlachecka na Podlasiu, licznie rozrodzona. Osiedliła się później również na Litwie, w powiatach pińskim i rzeczyckim.

Pilitowski

Pilitowski h. Brodzic vel Piltowski, błędnie Politowski, w północnym Mazowszu, w woj. płockim 1584 (Pap.), w ziemi zakroczymskiej 1754, w dawnym powiecie sąchockim. Pisali się z Postruża a nazwisko wzięli od wsi Pilitowo in. Piltowo w pow. płońskim, dawniej w gminie Wójty Zamoście, obecnie w gminie i parafii Płońsk (SGKP). Posłowali na sejm i byli elektorami z woj. płockiego i ziemi wyszogrodzkiej 1669 r., z ziemi ciechanowskiej 1697. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862. 

Płodowski

Płodowski h. Lubicz (odm.) vel Płódowski, Płudowski, Płotowski, rodzina podlaska, nazwisko wzięła od wsi Płody, obecnie Płudy, w ziemi łukowskiej, gminie i parafii Trzebieszów. Jedna gałąź jest 1600 r.

Płoński

Płoński h. Prus I, licznie rozrodzona rodzina podlaska, w dużej części szlachta zagrodowa, pisząca się z Płonki w ziemi bielskiej.

Podbielski

Podbielski h. Trzaska (in. Biała), szlachta zagrodowa mazowiecka, pisząca się Podbiela. Podobnie jak Zabielscy, są chyba gałęzią rodziny Bielskich. Wyszli ze wsi Podbiele Wielkie w ziemi nurskiej 1584 (Pap.). Trojan z Podbiela jest tam dziedzicem 1441 r. Obecnie wieś Podbiele Wielkie należy do powiatu łomżyńskiego, gminy i parafii Lubotyń. W 1827 r. była wsią szlachecką i liczyła 66 mieszkańców (SGKP). Podbielscy byli posłami na sejm i elektorami 1632 i 1697 r. z ziemi nurskiej, 1733 r. z woj. mazowieckiego, 1764 r. z ziemi łomżyńskiej i mielnickiej. Niektórzy przenieśli się na Ruś Czerwoną. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862. Z nich: Tomasz, komornik ziemski nurski 1761, burgrabia nurski 1788. Adam, burgrabia grodzki zambrowski, poseł ziemi łomżyńskiej 1764.

Podgórski

Podgórski h. Odrowąż, vel Podgorski, Podgurski, w Małopolsce i na Mazowszu. Według Uruskiego stanowią jedną rodzinę ze Straszami herbu Odrowąż i dlatego jeszcze w XVI stuleciu używali przydomku Strasz.

Pohl

Pohl h. własnego (in. Pohl, Pol II, Pola) vel Pol, w Prusach. Z nich Zygmunt, lekarz królewski, otrzymał nobilitację 1775 r. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1861.
Herb — w polu złotym czarna głowa żubrza. Nad hełmem w koronie trzy pióra strusie, boczne złote, środkowe czarne. Labry czarne podbite złotem. Herb ten, nadany jakoby Janowi Pola w r. 1662, tymczasem jak widać z Metryki Koronnej Jan Pola, rotmistrz wojsk polskich, inny herb otrzymał (Ostr.).

Pohorecki

Pohorecki h. Kierdeja (in. Kierdej) vel Czaplic-Pohorecki, gałąź rodu Czapliców z Wołynia. Wywodzą się ze wsi Pohorce, nazywanej też Pohorcami Czaplicami na Rusi Czerwonej, w dawnym powiecie rudeckim.

Pomorski

Pomorski h. Abdank (in. Habdank), w Wielkopolsce 1570, w woj. łęczyckim 1603, pisali się z Pomorzan. 

Poraziński

Poraziński h. Rawicz, vel Poradziński, Porażyński, na Podlasiu. Nazwisko wzięli od nieistniejącej już wsi Poraziny in. Porażyny, Poradziny, w ziemi drohickiej. 

Pręgowski

 

Pręgowski h..., vel Prengowski, nazwisko wzięli może od wsi Prągowo in. Pręgowo, dawniej Pręgnowo, na Pomorzu, w powiecie malborskim, na Wielkich Żuławach, w parafii Nowa Cerkiew (SGKP). Zostali wylegitymo- wani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1861, bez przedstawienia herbu. Augustyn, urzędnik w biurze namiestnika Króle- stwa, otrzymał prawa nowego szlachectwa w Królestwie 1851 r. Z nich: Piotr (1874-1945), lekarz neuropsychiatrii, działacz społeczny, publicysta (PSB t. 28). 

Pronaszko

Pronaszko h..., rodzina wywodząca się prawdopodobnie z Podlasia. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1861 bez podania herbu. Z nich: Wincenty, naczelnik komory celnej, otrzymał prawa nowego szlachectwa w Królestwie 1852 r. Andrzej (1888-1961), scenograf, malarz, dyrektor teatru. Zbigniew (1885-1958), malarz, rzeźbiarz, scenograf, współtwórca teatru awangardowego Cricot.

Przedpełski

Przedpełski h. Jastrzębiec (in. Boleścic), liczna rodzina mazowiecka, pisząca się z Przedpełcza w ziemi płockiej. W XIX wieku wieś Przedpełcz nosiła już nazwę Przedpełce i leżała w pow. płockim, gminie Staroźreby, parafii Woźniki. Składała się z kilku części, m. in. Przedpełce Kiełbasy, P. Kościołki, P. Witkowice i P. Włosty. Akt rozgraniczenia ziemi wyszogrodzkiej od płockiej z 1349 r. zalicza Przedpełcz do ziemi płockiej (Kod. Maz. 59). Dziedzice Przedpełcza cytowani są 1408 r. w przywileju nadanym Boleścicom przez Ziemowita ks. mazowieckiego. Byli posłami na sejm i elektorami 1669 r. z ziemi wyszogrodzkiej, 1674 r. z ks. żmudzkiego i woj. płockiego, 1697 r. z ziemii dobrzyńskiej, 1733 r. z woj. wołyńskiego, podlaskiego. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1861. Z nich: Sebastian, burgrabia grodzki rawski 1788. Jacek, komornik ziemski płocki, komisarz do zbierania ofiar 1789. 

Przedrzymirski

Przedrzymirski h. Łuk napięty, vel Przedrzemirski, Przedżemirski, rodzina czerwonoruska, z przydomkami Krukowicz i Tur.

Przesmycki

Przesmycki h. Paprzyca (in. Kuczaba, Kuszaba), rozrodzona rodzina podlaska w ziemi drohickiej. Nazwisko wzięła od wsi Przesmyki, będącej obecnie siedzibą gminy w pow. siedleckim, woj. mazowieckim, w odległości ok. 24 km od granic miasta Siedlce.

Przybylski

Przybylski h. Nowina, według dawnych herbarzy wyszli z województwa sandomierskiego a w XVII wieku osiedlili się pod Warszawą, gdzie byli właścicielami części wsi Reguły.

Przygodzki

Przygodzki h. Radwan, vel Przygocki, Przygódzki, Przygucki, rodzina drobnoszlachecka na Podlasiu, pisząca się z Przygody.

Pszczółkowski

Jastrzębiec

 

Szeliga

 

Pszczółkowski h. Jastrzębiec (oraz h. Szeliga), vel Pszczołkowski, Pszczułkowski, Pszczółkoski etc., rodzina mazowiecka licznie rozrodzona, drobna szlachta pisząca się z Pszczółek i Purzyc.

Ptaszyński

Ptaszyński h. Leliwa, vel Ptasiński, Ptaszeński, w województwie krakowskim i ziemi sanockiej, pisali się z Wielkiej Ptaszyny.

Puciatycki

Puciatycki h..., pochodzą zapewne od Puciatów. Byli właścicielami m. in. dóbr Sielce w Galicji 1786. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1861 bez przedstawienia herbu. Otrzymali prawa nowego szlachectwa w Królestwie Polskim 1837 r.

Radgowski

Radgowski h. Ostoja vel Radgoski, Radogowski, Radogoski, stara rodzina w ziemi łomżyńskiej, wzięła nazwisko od wsi Radgoszcz. Paprocki pisze ich Radogoski, a pisano ich także lecz mylnie Radgłowski.

Ramotowski

Drogomir

Trzywdar

 

Ramotowski h. Drogomir, vel Ramatowski, Romotowski, według Uruskiego biorą nazwisko od wsi Ramoty w ziemi wiskiej. W XIX wieku wieś o tej nazwie była w powiecie kolneńskim, gminie Stawiski, parafii Romany (SGKP). Stąd wyszli zapewne Romoccy herbu Ślepowron. 

Rasinowski

Rasinowski h..., otrzymali prawa nowego szlachectwa w Królestwie Polskim 1842 r. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie 1853 r. bez przedstawienia herbu.

Ratyński

Ratyński h. Łabędź, vel Rateński, pochodzą z ziemi drohickiej. Nazwisko wzięli od wsi Ratyniec, gniazda rodu Krzywdziców i wielu z Ratyńskich pozostało przy tym herbie.

Rawa

Rawa h. Pilawa, zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1861. Według Uruskiego pochodzą od Jerzego Rawy, rotmistrza rajtarskiego, który uzyskał nobilitację 1662 r. w nagrodę zasług wojennych (Sigil.). Herbarze wymieniają jeszcze inne rodziny Rawów, jedną herbu Rawicz oraz drugą, mieszkającą na Śląsku i w Prusach – herbu Rawa. Rawowie wywodzą się zapewne ze wsi o nazwie Rawy. Jedna z nich, nazywana również Gackowo in. Gaczkowo, leży w pow. ostrowskim, gminie i parafii Zaręby Kościelne, druga w pow. makowskim, gm. Sypniewo, par. Gąsewo, i w XIX wieku dzieliła się na Rawy Kurzątki i Rawy Stasie. W obu mieszkała drobna szlachta, około 1827 r. pierwsza z nich liczyła 158 mieszkańców, Rawy Kurzątki – 156, Rawy Stasie – 67 mieszkańców (SGKP). 

Rawski

Rawski h. Pilawa (według Żychlińskiego h. Prus III), drobna szlachta w województwie rawskim, później również w lubelskim. Byli posłami na sejm i elektorami królewskimi 1697 r. z woj. lubelskiego. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1861. Dawniejszym ich nazwiskiem było zapewne Rawa i niektórzy je zachowali. Spośród Rawskich: Jacek, podstoli bracławski, fundował Ojców Dominikanów w Lublinie 1607. Stanisław, dziedzic dóbr Dysy w Rawskiem, oraz Marcin, dziedzic wsi Kozia Góra w Lubelskiem, obaj elektorowie 1697 r. z woj. lubelskiego. 

Rembiewski

Rembiewski h. Jastrzębiec vel Kruszyna-Rembiewski, Ręmbiewski, Rębiewski, Rębieski, Rębiecki, Rembiecki, Rambiewski, Rambieski, rodzina sieradzka, z przydomkiem Kruszyna. 

Rodziszewski

Rodziszewski h. Odrowąż, na Mazowszu. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1861. 

Roesler

Roesler h. Pacyna vel Röesler, Roësler, Rosler, Rezler, otrzymali nobilitację 1846 r., potwierdzenie z dnia 28 VII 1848 dla Jana Daniela Roesler, zamożnego obywatela i sędziego pokoju powiatu warszaw- skiego, dziedzica dóbr Pacyna. Wieś Pacyna, siedziba gminy i parafii, ok. 1870 r. administracyjnie należała do pow. gostyńskiego (SGKP). Synowie Jana Daniela zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim 1851 r. z herbem Pacyna, którego opisu nie przedstawiono (Her. Król. Pol.). Inna rodzina tego nazwiska otrzymała szlachectwo 1791 r. wraz herbem Lwy-różyczki.