Przygodzki

Przygodzki h. Radwan, vel Przygocki, Przygódzki, Przygucki, rodzina drobnoszlachecka na Podlasiu, pisząca się z Przygody.
Ich gniazdem jest wieś Przygody położona obecnie w woj. mazowieckim, powiecie Siedlce, gminie Suchożebry. W 1528 r. ziemianie z Przygód stawili się konno na przegląd wojsk podlaskich do Drohiczna. W 1580 r. podatek z dóbr Przygody płacili m. in. Jan Przygodzki zwany Klepacz z 13 włók ziemskich i Bartosz, syn Mikołaja z 7 włók ziemskich, obaj reprezentowali pozostałych, drobniejszych właścicieli, stąd dopisek obok „z cześnikami swoimi”. W 1827 r. wieś Przygody, wraz z folwarkiem należącym do dóbr Krześlin, liczyły 186 mieszkańców (SGKP). Z powodu dużego rozrodzenia Przygodzcy używali różnych przydomków ułatwiających identyfikację, wśród nich Ambroziak, Brodczak, Figlus, Klepacz, Wisłowiak, etc. 
Niektórzy przenieśli się na Litwę i Ruś Czerwoną. Jako posłowie na sejm i elektorzy, podpisali elekcje z ziemią liwską 1632, z ziemią drohicką 1669, mielnicką 1697, z woj. wileńskim 1632, 1669, 1697, 1733, brzeskim litewskim 1733, z woj. inowrocławskim 1697. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w ziemi lwowskiej i trembowelskej 1782 r. a w Królestwie Polskim i Ces. Rosyjskim w latach 1836-1861.
Genealogia 
(osób: 25)

• EUGENIUSZ Teofil Przygodzki (ok. 1820-po 1862), s. Antoniego i NN., urzędnik Komisji Sprawiedliwości w Warszawie 1853; wylegitymowany ze szlachectwa w Królestwie Polskim 1853 r. z herbem Radwan (Urus.; Sp. Szl.); ż. (1862 Warszawa) Bogumiła Brygida Garbowska (ok. 1840-po 1862); ślub w parafii św. Jana (MK Warszawa: św. Jan).

• SEWERYNA Przygodzka h. Radwan (ok. 1815-1856), c. Stanisława i Baltazary Kaczkowskiej; m. (ok. 1835 Lwów) Jan z Krechowiec Krechowiecki h. Sas (1805-1885), s. Franciszka Ksawerego i Pauliny Wielobyckiej, oficer wojsk polskich, właściciel po ojcu dóbr Leszczynówka i Czajkówka w pow. humań- skim, do których został wprowadzony 1826; gorący patriota i pisarz, organizował w 1831 powstanie w Humańszczyźnie: „ (...) pod Daszowem padł na pobojo- wisku, gdzie pozostał jako domniemanie zabity. Uratowany przez Hermana Potockiego, wyleczywszy się z ran, przedostał się do Galicji i zaciągnąwszy się do szeregów Różyckiego, dalej walczył, zdobywszy stopień kapitana i krzyż Virtuti Militari” (Bon.); w 1838 skazany na wygnanie do Rosji i konfiskatę majątku, wrócił do kraju 1843; zagrożony ponownym wygnaniem w 1863, wyjechał do Lwowa, gdzie pracował w zakładzie narodowym im. Ossolińskich; ur. w Turzysku, zm. we Lwowie; dzieci: Karol, Antoni, Adam, Anna, Stanisław – Krechowieccy.

Źródła: Bork. Sp. 341; Nies.; SGKP t.9/209; Szl. Król.; Szl. Gal.; Urus. t.15/44; Żern. t.2/245.