Prendowski

Prendowski h. Korwin, vel Korwin-Prendowski, Prędowski, w Małopolsce, w woj. krakowskim i sandomierskim.

Sebastian, w 1667 r. dziedzic dóbr Miechowice Wielkie, obecnie gmina Wietrzychowice, pow. Tarnów. Adam, Wojciech i Ludwik, dziedzice dóbr Kiełczyn i Przyborowice, w pow. sandomierskim.

Potomkowie wymienionego wyżej Sebastiana zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862, zapisani do ksiąg szlachty ówczesnej guberni radomskiej, oddział sandomierski.

Genealogia 
(osób: 30)

• BRONISŁAWA Bogumiła Korwin-Prendowska h. Korwin (ok. 1820-1855), c. Wojciecha i Kolety Łabęckiej, siostra stryjeczna Józefa Prendowskiego, męża pamiętnikarki Jadwigi (Pam. Prend.); m. (1850 Radzyń Podlaski) Stanisław Florian hr. Korwin-Szlubowski (1816-12 VI 1895), s. Antoniego i Kunegundy Karskiej, hrabia papieski od 1869, sędzia pokoju, właściciel dóbr Radzyń Podlaski, ze wspaniałym zamkiem niegdyś Potockich, oraz wsi przyległych; zm. Radzyń; dzieci: Henryk, Bronisław, Maria, Konstancja – Szlubowscy.

• JÓZEF Grzegorz Jan Kanty Korwin-Prendowski h. Korwin (12 III 1829-24 X 1872), s. Ludwika i Wiktorii Wiśniewskiej, ziemianin, uczestnik powstania styczniowego 1863/64; członek-korespondent Tow. Rolniczego w okręgu soleckim 1860, mąż zaufania na tym terenie 1861; komisarz Rządu Narodowego na woj. sandomierskie maj-czerwiec 1863, aresztowany w czerwcu 1863 r., spędził pięć miesięcy w więzieniu w Radomiu; zwolniony za kaucją pojechał dobrowolnie za żoną na zesłanie do Kunguru, skąd w marcu 1866, po ułaskawieniu żony, wrócił wraz z nią do kraju; naddzierżawca dóbr rządowych Mirzec, woj. sandomierskie 1851-1872 (dworek modrzewiowy w Mircu - centrum działań powstańczych; w 1867 rząd rosyjski dobra te nadał gen.-mjr. K. Eggerowi, w 1909 donację tę posiadał syn jego A. Egger); ur. Łask, pow. Łask, chrz. 1829, zm. Mirzec (MK Łask, Pam. Prend.); ż. (1849) Jadwiga Eufemia Wiktoria Woyciechowska h. Jelita (22 XII 1832-16 III 1915), c. Kajetana i 2ż. Brygidy Reklewskiej h. Gozdawa, adiutant i kurier M. Langiewicza w powstaniu styczniowym, łączniczka Rządu Narodowego, organizatorka Stowarzyszenia Niewiast w pow. iłżeckim, autorka wspomnień; aresztowana przez władze carskie, więziona w X. Pawilonie Cytadeli Warszawskiej IX 1863-XII 1864, zesłana do Kunguru w gub. permskiej 25 I 1864-19 III 1866; po powrocie z zesłania mieszkała w Radomiu, Ostrowcu Św. ok. 1873-ok. 1877 (po opuszczeniu Mirca) i Sandomierzu od ok. 1877; w aktach także: Eufemia Wiktoria Jadwiga; ur. Łomna, parafia Świętomarz, ówczesny pow. iłżecki, zm. Czyżów Szlachecki k/ Sandomierza, gdzie mieszkała pod opieką córek, poch. tamże (MK Świętomarz, Czyżów); dzieci: Mieczysław, Helena, Wiktoria (obie mieszkały m. in. w Czyżowie Szlacheckim k/ Sandomierza, majątku rodziny ojca), Marianna, Stanisław, Zdzisław, Jadwiga Ludwika, Jan Ignacy.
 

Źródła: Bork. Sp. 335; Sęcz.; Szl. Król.; Urus. t. 14/340-341; Żern. t. 2/233; Jadwiga Prendowska, Moje wspomnienia, Kraków 1962.