Pomarzański

Pomarzański h. Pobóg, vel Pomorzański, Pomarski, Pomażański, Pomazański, Pomorski, Pomerzański?, wyszli prawdopodobnie ze wsi Pomarzany, dawniej Pomorzany (w dawnych dokumentach „Pomorano”), w pow. gnieźnieńskim. Nazwa ta oznaczała, że pierwszymi osadźcami byli zapewne jeńcy wojenni pochodzący z Pomorza.

Wieś ta różnie była nazywana w ciągu wieków. Zmieniała nazwę od Pomorzany (chyba też Pomorzanowice), poprzez Wielkie i Małe Pomarzany (te drugie zwane też Pomarzanki), do Pomarzany Kościelne. Chociaż wieś jest nazywana kościelną, to zarówno Wielkie, jak i Małe Pomarzany, były przynajmniej w części własnością szlachecką i początkowo należały do rodu Nałęczów.

Katarzyna Pomarzańska herbu Pobóg była babką Piotra Leśniewskiego h. Grzymała (ur. 1563), archidiakona gnieźnieńskiego i łowickiego, kanonika poznańskiego i pułtuskiego (Koryt.). Wojciech Pomarzański vel Pomorzański, dziedzic w Pomarzanach Kościelnych w pow. gnieźnieńskim w 1514 r. (AGZ Poznań). Jan, Maciej i Wojciech Pomarzańscy, bracia rodzeni w imieniu swoim i Małgorzaty Pomorzańskiej, siostry rodzonej, a żony „Sławetnego” Wojciecha Malińskiego, sukiennika poznańskiego, kwitują w 1573 r. Jana Chwałkowskiego z sumy (AGZ Gniezno).

Inne wsie o nazwie Pomarzany znajdują się m. in. w pow. kutnowskim, jedna w parafii Krośniewice (Pomarzany i Pomarzanki), druga w parafii Łanięta. Dziedzice tej pierwszej używali w XVI wieku nazwiska Pomorski. Były też Pomarzany Strumieńskie, w pow. gostyńskim, gmina Rataje, parafia Sokołów, oraz Pomarzany, w pow. opoczyńskim.

Źródła: Bork. Sp. 328; Dw. Teki; Koryt. Prałaci t. 2/435; Sęcz.; SGKP t. 8/736, t. 15 cz.2/491; Szl. Król.; Urus. t. 14/215; Żern. t. 2/222.

Pomarzański h. Połota, vel Pomażański, Pomazański, na Wołyniu. Herb Połota pochodzi z nobilitacji. Otrzymał go wraz ze szlachectwem Walenty Wąsowicz w 1580 r.

Feliks Pomarzański herbu Połota, doktor medycyny, lekarz w Łukowie, uzyskał potwierdzenie szlachectwa w Królestwie Polskim w 1839 r. na podstawie świadectw wydanych mu przez gubernatora cywilnego guberni wołyńskiej i gubernatora wojennego miasta Żytomierza. Został zapisany do ksiąg szlachty ówczesnej guberni lubelskiej, oddział podlaski.

 

• FELIKS Piotr Pomarzański h. Połota (ok. 1805-po 1856), s. Aleksandra i NN., doktor medycyny, lekarz w Łukowie, obecnie woj. lubelskie, lekarz obwodu łukowskiego; uznany za szlachcica przez Heroldię Cesarstwa w 1838 r., następnie uzyskał potwierdzenie szlachectwa w Królestwie Polskim w 1839 r. na podstawie świadectw wydanych mu przez gubernatora cywilnego guberni wołyńskiej i gubernatora wojennego miasta Żytomierza; został zapisany do ksiąg szlachty ówczesnej guberni lubelskiej, oddział podlaski (Szl. Król.; Sęcz.); ż. (1833) Aleksandra Skirmont (ok. 1810-po 1840); dzieci: Kazimiera.
 

• KAZIMIERA Mścisława Pomarzańska h. Połota (1833-1911), c. Feliksa Piotra i Aleksandry Skirmont; ur. Ceranów, chrz. 1856 (MK Warszawa św. Jan); m. (1856 Warszawa) Ludgard Ludwik Czarnocki (ok. 1821-1885), s. Stanisława i Karoliny Turskiej, ziemianin, członek Tow. Rolniczego, okręg czerski 1861; ślub w parafii św. Jana (MK Warszawa: św. Jan); dzieci: Waleria Czarnocka (ok. 1860-po 1880), mąż: (8 V 1880 Warszawa) Franciszek Ksawery Wojno (ok. 1850-po 1880), s. Pawła i Petroneli Baranowskiej; ślub w parafii MB Loretańskiej (MK Warszawa-Praga: MB Loretańska). 

Źródła: Sęcz.; Szl. Król.; Urus. t. 14/215; Żern. t. 2/222.