Lewański

Lewański h. Suchekomnaty, w Małopolsce, w XVIII wieku także w Wielkopolsce i ziemi sieradzkiej (Dw. Teki). Gabriel 1728 r. Jan 1735 roku (Wyr. Tryb. Lubel.). Józef, porucznik regimentu pieszego Potockiego starosty szczyrzyckiego 1778 r., sztabskapitan wojsk koronnych 1789 r. (Kancl., Sigil.).

Radke

wg Ostrowskiego

 

wg Gajla

 

Radke h. własnego, vel Radtke, Ratke, Rathke, Radeke, Radka etc., w Wielkopolsce i na ziemiach pruskich, późnej także w innych częściach Rzeczypospolitej.

Gockowski

Gockowski h. Prawdzic, vel Goćkowski, Goczkowski, z Goćkowy (Gozkowy), w pow. człuchowskim. 

Golian

Golian h. Chorąbała, oraz h. Dębno, Nałęcz, Paprzyca, Przerowa, Wczele, vel Goljan, Golyan, Golijan, licznie rozrodzeni, od XVI wieku zaczęli używać także nazwiska Goliański vel Goljański. 

Krzeczunowicz

herb Krzeczunowicz
(Wikipedia)

 

 

herb Krzeczunowicz
(Ostrowski)

 

Krzeczunowicz h. własnego, vel Krzeczonowicz, Kreczunowicz, Kreczonowicz, rodzina pochodzenia ormiańskiego, pisząca się „z Olejowa”. Zamieszkała w II połowie XVIII wieku w mieście Stanisławów oraz jego okolicach, w ówczesnej Galicji austriackiej. 

Brinken

Brinken h. własnego, vel Holte-Brincken (von), Bryncken, Brynken, Brinkien etc., rodzina niemiecka, osiedlona m. in. w Kurlandii przed 1562 r., gdzie posiadali dobra Brinkenhof, w parafii Amboten. Być może ci sami nosili pierwotnie nazwisko Brink (Brinck).

Lingenau

Lingenau h. własnego, rodzina mieszczan warszawskich, przybyła do Warszawy zapewne z terenu ówczesnych ziem pruskich. Otrzymali szlachectwo na sejmie 1775, a w następnym roku przedłużono im termin wyznaczony do nabycia dóbr ziemskich (Vol. Leg.). 

Lipczyński

Lipczyński h. Korwin, vel Lypczyński, Libczyński etc., jeśli nie z którychś Lipek, to być może wyszli ze wsi Lubsin, w pow. radziejowskim, na której dziedziczył ród Duninów herbu Łabędź. Nazwa wsi była rozmaicie pisana stąd i nazwisko od niej powstałe miało różne formy: Lubsiński, Lubszyński, Lubczyński, Lipszyński, Lipczyński, etc. Stamtąd rozeszli się potem po różnych województwach.

Węgorzewski

Węgorzewski h. Leszczyc, vel Węngorzewski, Wengorzewski, Węgorzeski, w Wielkopolsce. Wymienia ich Paprocki w swoim Herbarzu z 1584 r. Wyszli ze wsi Węgorzewo i Węgorzewko, w pow. gnieżnieńskim, gmina Kiszkowo, parafia Sławno.

Wąż

Wąż h. Ślepowron, vel Wąsz, mieli się pierwotnie pisać z Bogatego i Dobrzankowa w pow. przasnyskim. Mikołaj Wąż z Białunina otrzymał 1413 r. w Ciechanowie przywilej od ks. mazowieckiego Jana Starszego. Po osiedleniu się na Podlasiu, pisali się „z Wężów” w ziemi drohickiej.