Odolski h. Korwin, vel Korwin-Odolski, na Mazowszu, w ziemi czerskiej. Wyszli może ze wsi Odolany w pow. warszawskim, parafia Wola.
Okmiński h. własnego (in. Syrokomla odm., także h. Radwan), vel Bogusz-Okmiński, Bohusz-O., Okmieński, Okmiański, Ochmiński, błędnie Okniński, rodzina pochodzenia tatarskiego, w W. Ks. Litewskim, w pow. orszańskim i witebskim, w większej części przyjęli religię chrześcijańską już w XVI wieku.
Olechowski h. Ratułd (oraz h. Nowina), są w Wielkopolsce przed 1687 r. (Dw. Teki). Według Małachowskiego byli na Rusi 1767 r. Otrzymali nobilitację na sejmie 1775 r. Inne źródła podają, iż było to przywrócenie szlachectwa (Sęcz.).
Ordęga h. Łodzia, vel Ordenga, czasem Ordynka, pisali się „z Bliżniewa”, wsi w pow. sieradzkim, parafii Wągłczew, która należała do nich w XVII i XVIII wieku. Nazwisko być może pochodzi od norweskiej rodziny Ordingów (Ording). Początkowo osiedleni w Wielkopolsce i ziemi sieradzkiej, przenieśli się później także w inne rejony Rzeczypospolitej.
Orlewski h. Cielątkowa, w woj. pomorskim, pisali się „z Orlewa na Kątach” (M.S. o fam. Prusk.). Orlewo jest wsią nieznaną, może identyczną ze wsią Orle, w pow. kościerzyńskim.
Orzeł h. Prus I, vel Orzoł, według herbarzy, używali także przydomku Wrzosek, dziedziczyli na Podlasiu, w ziemi łukowskiej. Za czasów Paprockiego (1584) są także w woj. krakowskim, a w XVII i XVIII wieku w W. Ks. Litewskim, w woj. smoleńskim. Od nich wywodzą się Orzełowscy vel Orzyłowscy, zamieszkujący również w ziemi łukowskiej.
Ośniałowski h. Trąby, vel Wojna-O., Woyna-O., Ośmiałowski, rodzina kujawska, o której tak pisze Bobrowicz w uzupełnieniach do Herbarza Kacpra Niesieckiego: „Dom Ośniałowskich dawny i starożytny, mający swoje siedlisko w ziemi dobrzyńskiej, dziedzictwo wsi Ośniałowa”. Osiedlili się m. in. w Małopolsce i na ziemiach pruskich.
"Non omnis moriar"Horacy, Pieśni III, 30, 6
„Ci, których kochamy, nie umierają nigdy, bo miłość to nieśmiertelność"Emily Dickinson