Kozierski

Kozierski h. Szeliga, vel Kozerski, Kozyrski, Kozarski, Koziarski, nazwisko wzięli zapewne od wsi Kozery i Kozery Małe albo Kozerki, w gminie i parafii Grodzisk Mazowiecki, dawny powiat sochaczewski, później błoński, a obecnie pow. Grodzisk Mazowiecki, woj. mazowieckie. 

Krygier

Krygier h. własnego vel Kryger, Kriger, Krigier, Krüger, Krueger, Krigar, Krygar, Kryjer, stara rodzina pruska, przydomku Wahl. Byli w woj. chełmińskim, gdzie Łukasz i Mikołaj, posiadali 1658 roku majątek Sławkowo (Nies.). 

Kujawski

Kujawski h. Rawicz (odm.), rodzina małopolska, wywodząca się ze wsi Kujawy, parafia Iwaniska, pow. Opatów, obecnie woj. świętokrzyskie. 

Kunstetter

Kunstetter h. Rogala vel Kunszteter, w ziemi drohickiej i woj. lubelskim, pisali się z Podiebradu (de Podiebrad). 

Lebisz

herb Własnosił

 

Lebisz h. Własnosił II, z nich: Jan Karol, syn Antoniego, naczelnik biura policji w Warszawie, otrzymał 1839 r. przyznanie praw nowego szlachectwa w Królestwie Polskim z zasady urzędu.

Lechowski

Lechowski h. Pilawa, w Małopolsce i na Mazowszu. Wywodzą się ze wsi Lechów, położonej w dawnym pow. rawskim, obecnie gmina Czerniewice, pow. Tomaszów Mazowiecki, woj. łódzkie. 

Lekczyński

herb Nałęcz

herb Warnia

 

Lekczyński h. Nałęcz, vel Lekszczyński?, nazwisko zdawałoby się wskazywać, iż gniazdem tej rodziny jest wieś Lekczyn, nie wiadomo gdzie położona, dziś już na pewno nie istniejąca (albo też nie istniejąca pod tą właśnie nazwą). 

Lenk

Lenk h. Potęga, pisali się z Ryzenbergu in. Ryzenburga. Otrzymali szlachectwo na sejmie 1775 roku (Vol. Leg.). Dyplom wydano im 11 IV 1776 r. z herbem nazwanym Potęga, a przedstawiającym w polu czerwonym lwa złotego, wspiętego w lewo, trzymającego w łapach miecz końcem na dół, nad hełmem w koronie trzy pióra strusie (Ostr.). Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862. 

Linda

Linda h. własnego vel (de) Linde, von der Linde, Lindau, sądząc po herbie, należą do starego pruskiego rodu Stangonów. Nie wszyscy jednak noszący to nazwisko, choć nawet w herbie gałązkę lipową mają, stanowią jedną rodzinę, z braku źródeł trudno dojść tego i rozdzielić ich na odrębne rodziny (Bon.). Już przez cały XIV wiek wymieniani są Lindowie wśród dygnitarzy krzyżackich. Jan i Jerzy, synowie Piotra von der Linde, otrzymali 1357 r. od w. mistrza 30 włók w polu, zwanym Jugowo i jezioro zwane Radzimin, w pow. tucholskim (SGKP). Klawko von der Linde, właściciel domów Toruniu 1390 r., ławnik ziemi chełmińskiej 1405 r. Gierko von der Linde z Torunia, 1440 r. dziedzic części Ostaszewa, na której po nim dziedziczył Tomasz Linde (Kętrz.). Adrian von der Linda, rajca gdański, burgrabia gdański 1672. Walenty Linda, rajca gdański 1666, sekretarz królewski, łowczy w ekonomii malborskiej 1670. Lindowie byli elektorami 1697 r. z woj. pomorskiego. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862.
Herb — w polu czerwonym złota gałązka lipowa, z trzema listkami od góry a dwoma u spodu, w prawo ukośnie leżąca. Nad hełmem w koronie dwie gałązki złote, prawa z dwoma listkami na zewnątrz, lewa z trzema (Ostr.). 

Lineburg

Lineburg h. Palmy, vel Lüneburg, Lueneburg, otrzymali przyznanie praw nowego szlachectwa w Królestwie Kongresowym 1841 r.