Świrski

Świrski h. Lis, vel Świerski, nazwisko i tytuł wzięli od zamku i majątku Świr w powiecie oszmiańskim. Od XVII stulecia licznie rozrodzeni podupadli majątkowo, lecz prawie stale, jeszcze w początkach XIX

Siciński

Siciński h. Pomian, vel Sicieński, Syciński, Sieciński, odgałęzienie Dziembowskich herbu Pomian, pisali się z Sitna. 

Sygietyński

Sygietyński h. własnego, vel Segietyński, Segetyński, według M. Minakowskiego, rodzina neoficka, pochodząca od ochrzczonych tzw. frankistów, uszlachcona w XVIII wieku. 

Symonowicz

Symonowicz h. własnego (in. Symonowicz), vel Simonowicz, Szy-monowicz, Szymonowic, rodzina pochodzenia ormiańskiego, nobilitowana w Polsce na prawach skartabelatu 1768 r. Opisu hebu nie przedstawiono.

Lenartowicz

Lenartowicz h. Pobóg, rodzina licznie rozgałęziona, wywodząca się zapewne z Mazowsza, wzmiankowana w aktach już w XVI wieku w ziemi radomskiej, natomiast Długosz wymienia Lenartowiczów w woj. sandomierskim już w 1460 r. (Lib. Ben.).

Szajewski

Szajewski h. Mogiła, vel Szajowski(?), z nich: Ignacy Szajewski (zm. 1856), major wojsk polskich, kawaler francuskiej Legii Honorowej i krzyża złotego Virtuti Militari.

Szajowski

Szajowski h. Sulima, vel Szajewski, otrzymali nobilitację na zasadzie skartabelatu w 1775 r., na co dyplom 21 XII 1776 (Con.).

Szałowicz

Szałowicz h..., m.in. w Małopolsce i na Mazowszu. 

Szanowski

Szanowski h. Kołyszka (in. Kołyszko), vel Kołyszko-Szanowski, szlachectwo wraz z herbem otrzymali bracia Jan i Maciej Kołyszko-Szanowscy, na sejmie 1775 r. (Con.), na co dyplom 15 III 1776 od króla

Szarewicz

Szarewicz h. Bończa, według dawnych herbarzy mieli zamieszkiwać w 1688 r. w woj. podolskim. W XVIII i XIX wieku byli właścicielami majątku Kaczorowy in. Kaczorowo, w parafii (Stare) Gralewo, dawny pow.

Szcześniewski

Szcześniewski h. Pobóg, vel Szcześnieski, nazwisko wzięli może od wsi Szcześniki albo Szczęśniki, parafia Sawin, gmina Hańsk, pow. Włodawa, woj. lubelskie.

Szczyciński

Szczyciński h. Jezierza, vel Szczycieński, Szczyczyński, Szczeciński, dawniej Sczyciński, Sczycieński, w woj. mazowieckim 1584 (Pap.).

Szczygielski

Szczygielski h. własnego (in. herbu Szczygielski), na Mazowszu i Podlasiu, m.in. w powiecie węgrowskim.

Szemrawski

Szemrawski h. Radwan, w XIX wieku należeli do właścicieli dóbr Parznice, w gminie Stępocina, pow. Radom, obecnie woj. mazowieckie.

Szletyński

Szletyński h..., czasem błędnie: Sztetyński. Otrzymali prawa nowego szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1840, bez przedstawienia herbu.

Szmidecki

Szmidecki h. Kowal, vel Szmydecki, Schmidecki, Schmiedecki, Schmiedicke, pochodzenia niemieckiego, pierwotnie nazywali się Schmiedicke vel Schmiedecke.

Szpotański

Szpotański h. Łabędź, vel Dunin-Szpotański, Szpothański, Spotański, odgałęzienie rodziny Szpotów, są na Pomorzu w 1607 r. i na Litwie (Żern.).

Sztanderski

Sztanderski h. Sztandar, vel Sztandar-Sztanderski, Standerski, pierwotnie nazywali się Sztandera vel Standera.

Sztek

Sztek h..., vel Steck, zostali zapisani do ksiąg szlachty w Królestwie Polskim, bez przedstawienia herbu.

Sztembarth

Sztembarth h. Godziemba (odm.), vel Sztembart, Sztębart, Sztenbarth, otrzymali szlachectwo w Rzeczypospolitej, dyplom nobilitacji w 1783 r. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862.

Sztorc

Sztorc h. Łabędź, vel Storc, Sztorcz, Storcz, w Małopolsce i na Mazowszu. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862. 

Szubalski

Szubalski h. Staropis (in. Jelita odm.), otrzymali nobilitację w Rzeczypospolitej, na prawach skartabelatu (non praeciso) 1768 r. wraz z herbem Staropis, czego potwierdzenie 1769 (Con.).

Szubert

Szubert h. Wieniec, vel Schubert, Schuberth, nobilitowani w Rzeczypospolitej 1676 r. (Con.). Feliks Szubert, uznany za szlachcica 1768 (Con.).

Szulc

Szulc h. własnego, vel Szultz, Schultz, było kilka rodzin tego nazwiska, które otrzymały nobilitację lub indygenat w Rzeczypospolitej.

Szuwalski

Szuwalski h. Korwin, vel Suwalski, Szuwarski (?), zostali wylegity-mowani ze szlachectwa w Galicji, w sądzie grodzkim trembowelskim w 1782 r. (Szl. Gal.).

Szuwarski

Szuwarski h. Nagrododar, vel Szuwalski (?), otrzymali prawo nowego szlachectwa w Królestwie Polskim w roku 1837. Tamże wylegitymowani ze szlachectwa w latach 1836-1862.

Szwarc

Szwarc h. Nowina, vel Szworc, Szwarcz, Szwarz, Szwartz, Schwartz, wywodzą się z mieszczan krakowskich. Są notowani w aktach już w latach 1421, 1483, 1488 (Pap.).

Szwencki

Szwencki h. Gubena, vel Szwęcki, Szwięcki (czy to nie Święccy), nobilitację uzyskał 8 III 1842 r. Fryderyk Szwencki, doktor medycyny, chirurg, członek honorowy rady lekarskiej w Królestwie Polskim.

Szymczykiewicz

Szymczykiewicz h. Kościesza, w ks. siewierskim ok. 1800. Pierwotnie nazywali się Szymczyk. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862.

Stpicki

Stpicki h. Szeliga, rodzina mazowiecka, wywodząca się ze wsi Stpice w parafii Nasielsk, pow. Pułtusk, woj. mazowieckie. Nazwisko to często pisano błędnie, jako Spiski, Szpiski, Szpicki, Piski, itd. Nie wspomina o

Szyndler

Szyndler h..., vel Szindler, Schyndler, Schindler, rodzina pochodzenia niemieckiego, otrzymała szlachectwo na zasadzie skartabelatu w Rzeczypospolitej, na sejmie 1790 r.

Szystowski

Szystowski h. Szeptycki, vel Szysztowski, w ziemi przemyskiej 1633. Nazwisko wzięli od dóbr Szystowice, leżących obecnie w woj. lubelskim, pow. Zamość, gm. Grabowiec.

Tabulski

Tabulski h. Belina, rodzina mazowiecka, osiedlona także na Litwie, w woj. wileńskim 1735. Nazwisko wzięli zapewne od wsi Tabuły, dzisiejsze – Milewo-Tabuły, w woj. mazowieckim, pow. Przasnysz, gmina Krasne. 

Taylor

Taylor h. własnego (in. Taylor), vel Tayler, Tajlor, Tajler, rodzina pochodzenia szkockiego w Wielkopolsce i w Prusach, przybyła do Polski w XVI wieku.

Taraskowski

Taraskowski h. Ślepowron, vel Taraszkowski, Taraśkowski, Tarasowski?, w ziemi wiskiej 1697 (Con.), pisali się z Taraskowa in. Taraszkowa w parafii Wizna.

Tarnecki

Tarnecki h..., vel Tarnicki, zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Kongresowym w latach 1836-1862, bez przedstawienia herbu.

Tatarowicz

Tatarowicz h. Łuk (in. Łuk napięty), z nich: Sebastian Franciszek Tatarowicz, otrzymał nobilitację na sejmie 1764 roku.

Tąkiel

Tąkiel h. Korczak, vel Tonkiel, Tąnkiel, Tankiel, na Podlasiu. Ich gniazdem jest wieś Tąkiele w ziemi bielskiej, obecnie Tonkiele, gmina Drohiczyn n/ Bugiem, pow. Siemiatycze, woj. podlaskie.

Tczyński

Tczyński h. Rawicz, w ziemi czerskiej 1697 (Con). Piotr oraz Stanisław Tczyńscy, posłowie na sejm z ziemi czerskiej, podpisali elekcję Augusta II w 1697 r.

Telakowski

Telakowski h. Szreniawa, wywodzą się ze wsi Telaki na Podlasiu, pow. Sokołów Podlaski, parafia i gmina Kosów in. Kossów Lacki (obecnie woj. mazowieckie).

Terebesz

Terebesz h. własnego (in. h. Terebesz), vel Terebesza, na Litwie 1679, w księstwie żmudzkim. Od nich pochodzą Naraczowscy herbu Terebesz.

Thisz

Thisz h. Rycerzosław, vel Thisz-Nowopolski, Tys, otrzymali szlachectwo wraz z herbem 1 IX 1812 roku.

Tomaszewicz

Tomaszewicz h. Łabędź, vel Dunin-Tomaszewicz, Thomaszewicz, Tomasiewicz, na Żmudzi 1528 (Metr. Lit.), w woj. wileńskim 1697, w pow. wiłkomierskim 1764 (Con.).

Thym

Thym h. Lazur, vel Tymm, Tym, Thim, Thiem, zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862.

Tiede

Tiede h..., zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862, bez przedstawienia herbu.

Tödwen

Tödwen h. Karp (in. Gwiazdy odm., Trzy gwiazdy), vel Toedwen, Todwen, Tedwen, Tetwen, Toedwin, Toetwin, Tetwin, Tetfin, rodzina pochodzenia duńskiego, osiedlona w Inflantach (Liwonia) 1266, 1340, później na Podlasiu, w ziemi bielskiej, i na Mazowszu.

Tołkacz

Tołkacz h. Kotwicz (odm.), vel Toukacz, Tołkaczewicz, Tołkaczow, na Litwie 1438, w woj. mińskim 1674, na Rusi 1697 (Con.). Rodzina wywodząca się z bojarów ruskich. Od posiadanych dóbr tworzyli przydomki, np. Hajański vel Hojański z Hajan, Żukiński, Dobroszyński.

Tomaszyński

Tomaszyński h. Ostrzec, szlachectwo wraz z herbem otrzymał Grzegorz Tomaszyński, szef biura w komisji wojny, odkomenderowany do głównego sztabu, za dwudziestoletnią służbę 10 III 1830.

Widłak

 wg Niesieckiego

wg Siebmachera

Widłak h. Widły (in. Gableniec, Gablenz), na Śląsku i w Wielkopolsce. Stanowią odgałęzienie łużyckiej rodziny Gableniec (Gabelenz, Gabelentz) vel Gablenz, mieszkającej w XIV wieku w Saksonii, we wsi Gablenz (łużyc. Jabłońc), w dawnym powiecie rozborskim, dzisiaj powiat Görlitz (SGKP).