Lenartowicz

Lenartowicz h. Pobóg, rodzina licznie rozgałęziona, wywodząca się zapewne z Mazowsza, wzmiankowana w aktach już w XVI wieku w ziemi radomskiej, natomiast Długosz wymienia Lenartowiczów w woj. sandomierskim już w 1460 r. (Lib. Ben.).
Pierwotnie nazywali się Lenart i być może stanowili jedną rodzinę z Lenartami herbu Ślepowron. Od wsi Lenarty-Milany, w ziemi łomżyńskiej, wzięli nazwisko Lenarscy vel Lenartscy herbu Ślepowron (Ks. pob.), może zatem ta właśnie wieś była gniazdem rodowym Lenartów i Lenartowiczów. Niektórzy Lenartowiczowie pozostali przy herbie Ślepowron, inni prawdopodobnie przeszli do herbów Pobóg, Jastrzębiec i Giejsz. Stanisław, Jan i Marcin Lenartowiczowie byli dziedzicami części wsi Strykowice i Głuskowa Wola, w pow. radomskim, 1569 r. (Bon.). Jedna gałąź Lenartowiczów pisała się „z Giezłowca (Giezgiezłowca)”, wsi bliżej nie znanej – być może jest to dzisiejszy Giezłów w pow. koneckim – oraz „z Zagórzan”. Lenartowiczowie podpisali elekcję 1697 r. z woj. krakowskim i ruskim. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862. Obecni są m.in. w Wielkopolsce, w Sieradzkiem, na Litwie i Żmudzi. 

Źródła: Bon. t.14/78-79; Bork. Sp. 207; Nejm.; Urus. t.8/330-331; Żern. t.2/10.