Dutkiewicz

Dutkiewicz h. Trzaska (in. Biała), vel Dudkiewicz, notowani w aktach lubelskich 1594 r. (Wyr. Lub.), czerskich i lwowskich. Gabriel, gwardian franciszkanów w Warce 1728 (Perp. Czers.).

Dworakowski

herb Korwin

herb Ślepowron

Dworakowski h. Ślepowron (później też h. Korwin), vel Korwin-Dworakowski, z północnego Mazowsza przenieśli się na Podlasie i założyli w ziemi bielskiej cztery osady z nazwą Dworaki – Pikaty, Staśki (Staszki), Staśkowięta i Orawka.

Diament

Diament h. Dryja (in. Drya), vel Dyament, Djament, Dyjament, rodzina śląska, osiedlona w Wielkopolsce. Florian, burgrabia kcyński 1761. 

Dybek

Dybek, z tej rodziny: Andrzej Franciszek Dybek (zm. 1826), zasłużony lekarz w wojsku Księstwa Warszawskiego, wybitny chirurg: „odznaczył się nie tylko gruntowną znajomością swej sztuki, lecz i gorliwością w niesieniu pomocy potrzebującym, których nawet z narażeniem własnego życia na polu bitwy opatrywał” (Urus.). 

Dygulski

Dygulski h. Bończa, zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862. Z nich: Stanisław, subdelegat grodzki sandomierski 1730. Stanisław (zm. 1866), burmistrz miasta Tarłów, pow. Opatów, woj. świętokrzyskie 1856 (MK Tarłów). Władysław (zm. 1907), porucznik kosynierów w powstaniu styczniowym 1863 r., zm. Kraków, poch. Cm. Rakowicki (Cm. Rak.).

Rycharski

Rycharski h. Dołęga, wzięli nazwisko od wsi Rycharcice, w dawnym woj. płockim, parafia Gozdowo, obecnie pow. Sierpc, woj. mazowieckie

Dzieszuk

Dzieszuk h. Kościesza, dawniej też Deszuk, na Litwie, w powiatach bracławskim i oszmiańskim, i na Wołyniu. Mikołaj Dzieszuk (Deszuk), ożeniony z ks. Rainą Drucką Sokolińską, której siostra Polonia Sapieżyna zapisała 100 talarów 1579 r. (Bon.). Michał Dzieszuk, rotmistrz oszmiański 1790. Antoni, rotmistrz bracławski 1791. Dzieszukowie zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862.

Dziewulski

Dziewulski h. Rawicz, vel Rawicz-Dziewulski, Dziewólski, Dziewolski, Dziwulski, licznie rozrodzeni na Mazowszu i Podlasiu, drobna szlachta. 

Ejchler

Ejchler h. Dębnik, vel Eychler, Eichler, pochodzenia niemieckiego, wyznania ewangelickiego. Mieszczanie tego nazwiska, zwani później też Achlerami, notowani są w aktach krakowskich w XVI wieku. Jan, ławnik krakowski 1536. Stanisław, pisarz miasta Krakowa 1541 (Bon.). Karol Ejchler, właściciel apteki w Międzyrzecu Podlaskim, za zasługi w zwalczaniu epidemii cholery w Międzyrzecu, otrzymał nobilitację z herbem nazwanym Dębnik w 1844 r., na co dyplom wydany 25 III 1845 r. Jego potomstwo zostało wylegitymowane ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1846-1860.
Herb — w polu błękitnym trzy złote gałązki dębowe: dwie i jedna, o dwóch listkach i jednej żołędzi, ułożone gałązkami do góry ukośnie w lewo. Nad hełmem w koronie między dwiema złotymi kopiami, rycerz w zbroi, prawą ręką węża trzymający, lewą oparty o biodro, z gwiazdą sześciopromienną złotą nad szyszakiem (Ostr.).

Emich

Emich h. Krzyżak, vel Emmich, pochodzą z Niemiec, z nad Renu, skąd do Warszawy przybył ok. roku 1780 Jan Chrzciciel Emich. Otrzymali w 1840 r. nobilitację w Królestwie Polskim z herbem nazwanym Krzyżak. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie w latach 1836-1862. Pochodzący z tej samej rodziny: Jan Emich, wiceszef biura w komisji rządowej wojny, kawaler orderu św. Anny 3 klasy, otrzymał w 1841 r. przyznanie szlachectwa w Królestwie z zasady posiadanego urzędu i orderu (Urus.).
Herb Krzyżak — na tarczy ściętej, w polu górnym błękitnym, między dwiema złotymi sześciopromiennymi gwiazdami, krzyż równoramienny czerwony; w dolnym złotym podkowa czarna barkiem do góry. Nad hełmem w koronie pomiędzy dwoma skrzydłami w połowie i na przemian czerwono-złotymi — gwiazda złota. Labry z prawej czerwone podbite złotem, z lewej błękitne podbite srebrem. Herb został nadany Ludwikowi Emich, byłemu sekretarzowi budowli koronnych, 9 stycznia r. 1841. przez Mikołaja I, cesarza rosyjskiego i króla polskiego (Ostr.).