Listopad

Listopad h. Mora, w Wielkopolsce. Stanisław, burgrabia grodzki gnieź-nieński 1780. Jego potomkowie zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862.

Loga

Loga h. własnego (in. Rogala odm.) vel Loka, Locka, Locke, Luka, w Wielkopolsce, pisali się z Igieł w pow. malborskim, a także z Grochowca (de Grochowiec). Wedle Uruskiego pochodzą od starej niemieckiej i osiedlonej w Prusach już za Krzyżaków, rodziny Cigel vel von Ziegel. Z nich jedna gałąź wzięła nazwisko Loga vel Loka, przy czym to drugie było częściej używane. Podpisali elekcje 1648 r. z woj. malborskim, 1697 r. z poznańskim, kaliskim i z ziemią warszawską. Józef Michał Loka, profes lędzki, opat w Obrze, a następnie w Bledzewie, umarł 1762 r. Brat jego Paweł, jezuita, rektor w Grudziądzu 1751 r. Jakuba, jezuitę, wymienia Niesiecki za swoich czasów. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862. 

Lubiejewski

Lubiejewski h. Trzaska vel Lubiewski, pisali się z Zakrzewa, będąc jednej dzielnicy z Zakrzewskimi herbu Trzaska. Wywodzą się ze wsi Lubiejewo in. Lubiewo w ziemi nurskiej, oraz Lubiejewo in. Lubiewo-Kąty w pow. gostyńskim. Adam z Lubiewa otrzymał 1509 r. przywilej na młyn w Kamionce w pow. lwowskim (Wierzb. III. 592). Jan Lubiewski, Ruskowicze, Kąccy, Chrapek, dziedzice Kątów-Lubiewa pod Sochaczewem 1578 roku. Stanisław, współdziedzic Lubiewa w pow. nurskim 1578 r. (Paw.). Podpisali elekcje 1632 r. z ziemią czerską, 1648 r. z woj. brzeskim litewskim, 1697 r. z ziemią nurską, 1733 r. z ziemią rawską. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862.

Ludwig

Ludwig h. własnego, w Wielkopolsce. Rodzina wywodząca się z Brandenburgii. Juliusz, superintendent kościołów wyznania ewangelickiego, wiceprezes konsystorza ewangelicko-augsburskiego w Królestwie Polskim, otrzymał przyznanie praw nowego szlachectwa z zasady posiadanej posady 1833 r. 

Lutostański

Lutostański h. Ślepowron, vel Korwin-Lutostański, na Mazowszu, pisali się z Lutostania w ziemi łomżyńskiej, w parafii Puchały.

Łabęcki

Łabęcki h. Korab, vel Łabędzki, Łabencki, Łabendzki, nazwisko wzięli od wsi Łabędzie w pow. sieradzkim, pod Wartą. Pisali się także z Łabęcina.

Łada

Łada h. Łada, na Mazowszu i Podlasiu, ze wsi Łady Borowe i Polne, pow. Zambrów, woj. podlaskie, oraz Łady Mancze, pow. Ostrołęka, Łady Krajczyn, pow. Zakroczym (Bon.). Ładowie byli elektorami 1669 r. z woj. brzeskiego kujawskiego, 1674 r. z woj. wołyńskiego, 1697 r. z ziemi nurskiej, zakroczymskiej i łomżyńskiej, 1764 r. z woj. mazowieckiego i z ziemi łomżyńskiej. Pawła, jezuitę, i brata jego Andrzeja, towarzysza pancernego, wymienia Niesiecki ze swoich czasów. Franciszek, dwo- rzanin 1725, komisarz 1734 r. królewiczowej Konstantowej Sobieskiej, tytułowany stolnikiem nowogrodzkim 1728. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Wydziale Stanów galicyjskich 1806 r., w Królestwie Polskim w latach 1836-1862. 

Łazicki

Łazicki h. Jastrzębiec vel Łaziski, rodzina małopolska, wywodząca się ze wsi Łaziska Grocholickie, parafia Bogoria, dawniej pow. Sandomierz, obecnie gmina i powiat Staszów, woj. świętokrzyskie. Pietrasz z Łazisk świadczył 1405 r. w Opatowie (Kod. Młp.). Jan Łazicki, student Uniwersytetu w Bazylei 1558. Jan, Krzysztof i Mikołaj Łaziccy, dziedzice Łazisk 1578 r. (Paw.). Łaziccy byli elektorami 1669 i 1697 r. z woj.  sandomierskiego, 1733 r. z woj. bełskiego. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862. Inni wylegity- mowali się w Ces. Rosyjskim, w guberni kijowskiej 1854 r., wpisani do ksiąg szlachty tejże guberni 1896 roku. 

Łaźniewski

Łaźniewski h. Prawdzic (in. Prawda), vel Łaźnieski, Łaźniowski, pisali się z Łaźniewa in. Łaźniowa Wielkiego w ziemi warszawskiej. Obecnie wieś Łaźniew położona jest w gminie Błonie, pow. Warszawa Zachodnia, woj.

Łojewski

Łojewski h. Jasieńczyk, vel Łojowski, rodzina mazowiecka, pisząca się niegdyś z Łojów w ziemi ciechanowskiej. Wieś Łoje znajduje się w parafii Krzynowłoga Mała, obecnie pow. Przasnysz, woj. mazowieckie.

Łukaszewicz

Łukaszewicz h. Trójstrzał vel Łukasiewicz, nobilitowani w r. 1791 w czasie Sejmu Wielkiego (Bon.). Herb nadany przedstawia w polu błękitnym koronę złotą dwoma złotymi strzałami, ukośnie skrzyżowanymi, żeleźcami do góry przeszytą. Nad hełmem w koronie, na pięciu piórach strusich ręka zbrojna ze strzałą w poprzek wzniesioną (Ostr.). Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862. Z nich: Józef (zm. 1873), zasłużony badacz dziejów ojczystych i autor dzieł historycznych, bibliotekarz biblioteki Raczyńskich w Poznaniu, dziedzic Targoszyc. 

Maciorkowski

Maciorkowski h. Krzywda, vel Maciórkowski, Maciurkowski, rodzina drobnoszlachecka, na Podlasiu i Wołyniu. W 1772 r. byli właścicielami wsi Sikory-Piotrowięta, parafia Kobylin Borzymy, dawny pow. Brańsk, obecnie pow. Wysokie Mazowieckie, woj. podlaskie. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862, oraz w Cesarstwie Rosyjskim, zapisani do ksiąg szlachty guberni wołyńskiej. 
Z nich: N., został 1697 roku miecznikiem orszańskim (Metr. Lit.).

Magnuski

Magnuski h. Abdank (in. Habdank, Awdaniec), w woj. sieradzkim, są jednego pochodzenia z Kozubskimi tego herbu.

Majeranowski

Majeranowski h. Jelita vel Majeranoski, Majeronowski, wyszli zapewne z województwa krakowskiego, gdyż tam notują ich oblata 1687 r. (Ks. obl. krak. 114 p. 1205). Z tej rodziny Tomasz otrzymał 1713 r. nominację na

Majewski

Majewski h. Dosługa, vel Majeski, rodzina wywodząca się zapewne od Majewskich herbu Starykoń. Z nich: Józef Majewski, naczelnik sekcji wodnej komory konsumowo-składowej w Warszawie, otrzymał prawa nowego szlachectwa w 1841 r. oraz herb Dosługa nadany 24 maja 1842 r.

Makarewicz

Makarewicz h. Samson vel Makarowicz, na Litwie. Pochodzący po Józefie, mostowniczym kowieńskim, dziedzicu dóbr Dubno w 1743 r. (Akta Trockie), zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862. 

Makowski

Makowski h. Jelita vel Pieniążek-Makowski, Saryusz-Makowski, Makoski, rodzina małopolska, przydomku Saryusz. Są odgałęzieniem rodu Pieniążków i podobnie jak oni, pisali się z Witowic. Nazwisko biorą

Malinowski

Malinowski h. Pobóg, vel Malinoski, rodzina podlaska, licznie rozrodzona, pisała się z Kalnicy (de Kalnica), w ziemi bielskiej, wsi graniczącej z dobrami Kierznowo.

Małkowski

Małkowski h. Bombek, otrzymali nobilitację 1673 r. Z nich: Stanisław, porucznik pancerny, od młodości był przy Janie III Sobieskim, był pod Wiedniem 1683 r. Antoni, towarzysz pancerny, konfederat barski. W XIX wieku byli właścicielami części wsi Bieńki-Śmietanki, pow. Przasnysz, woj. mazowieckie. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862. Jest wieś Małki w gminie Rzewnie, pow. Maków Mazowiecki, woj. mazowieckie.

Mamiński

Mamiński h. Radwan (in. Wierzbowa), ród mazowiecki ze wsi Mamino w ziemi sieluńskiej, w dawnym powiecie różańskim, parafii Gąsewo.