Wejchert

Wejchert h. Dotrzyma, vel Weychert, otrzymali polskie szlachectwo 1827 r., wraz z herbem, nazwanym Dotrzyma. 

Węgleński

Węgleński h. Szreniawa vel Węgliński, w ziemi chełmskiej i na Wołyniu, skąd byli elektorami 1658, 1674 i 1733 r. (Nies.).

Wieliczko

Wieliczko h. Syrokomla (odm.) vel Weliczko, na Litwie, w powiecie oszmiańskim, dokąd mieli przybyć z Wołynia. Zwani podobno także Wielickimi lub Welickimi, mają się wywodzić od kniaziów litewsko-ruskich,

Wielobycki

Wielobycki h. Abdank (in. Habdank) vel Wielobicki, wyszli ze wsi Wielobycz w powiecie krasnostawskim, gminie i parafii Gorzków (SGKP). Notowani w aktach ziemi chełmskiej 1611, podpisali elekcję króla Augusta

Wielogórski

Wielogórski h. Grzymała vel Wielogorski, Wielogurski, Wielgórski, wyszli zapewne z dawnego województwa sandomierskiego, ze wsi Wielogóra, siedziby gminy w powiecie radomskim, parafii Wsola (SGKP).

Wierzchowski

Wierzchowski h. Korczak vel Wierzchnowski, na Wołyniu i Rusi. Pochodzą ze wsi Wierzchowce, mylnie nazywanej Zwierzchowcami, w pow. proskirowskim. Zanotowani w aktach wołyńskich 1528 r. (M. Woł.). Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim ok. 1840 r. 

Wik

Wik h. własnego, vel de Wik, zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Kongresowym ok. 1840 r. z herbem, którego wizerunku nie przedstawili. 

Wilkoszewski

Wilkoszewski h. Jelita, vel Saryusz-Wilkoszewski, Wilkoszowski, Wilkoszeski, przydomku Saryusz, rodzina sieradzka, ze wsi Wilkoszewice w powiecie piotrkowskim, gminie Gorzkowice, parafii Rozprza (SGKP). 

Winnicki

Winnicki h. Sas vel Sas-Winnicki, z Winnicy w ziemi lwowskiej, na Rusi, gdzie były też Winniki w powiecie lwowskim. Notowani w aktach od 1436 r. (Stat. Łask.). Licznie rozrodzeni, dla rozróżnienia używali różnych przydomków, jak Radziewicz, Łucznik, Kimakowicz, Klizewicz, Hul, Czeczel, Budzianik, itd. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim ok. 1840 r. Z nich: Innocenty, biskup unicki przemyski 1695. Jerzy, ksiądz, archimandryta dubiński i dermański od 19 XI 1693, biskup unicki przemyski po 1695, administrator metropolii. 

Wittan

 

Wittan h. własnego (in. Lew) vel Witan, Witten, rodzina inflancka, zamieszkała głównie w Liwonii i Kurlandii. Jedna gałąź osiedliła się w woj. łęczyckim, w ziemi gostyńskiej ok. 1650, inna w Prusach. Ich herb mylnie