Kiniorski

Kiniorski h. Prawdzic, w Małopolsce. Ich pierwotnym nazwiskiem było Kinior. Słowo „kinior” w języku staropolskim oznaczało chleb razowy.

Kiniorowie, być może sprowadzeni przez biskupów krakowskich, już w XVII wieku zajmowali się hutnictwem i kuźnictwem. Zamieszkiwali w przysiółku Światełko albo Światełek, parafia Ćmińsk, pow. Kielce. W osadzie tej znajdowała się wielka kuźnica, należąca do biskupów krakowskich, a produkująca do 2400 cetnarów żelaza rocznie.

Jedna linia Kiniorskich, wywodząca się z kuźnicy Światełek koło Ćmińska, wylegitymowała się ze szlachectwa w Królestwie Kongresowym w latach 1836-1862 z herbem Prawdzic, zostali zapisani do ksiąg szlachty ówczesnej guberni radomskiej, oddział sandomierski. 

Podczas legitymacji tradycyjnie posiłkowano się zapewne Herbarzem Niesieckiego. W miejscu, gdzie mieliby być Kiniorscy, są Kiniccy herbu Prawdzic.

Genealogia
(osób: 67)

 

• KAZIMIERZ Cezariusz Kiniorski h. Prawdzic (27 VIII 1839-23 VI 1876), s. Wojciecha i 2ż. Franciszki Łowińskiej, właściciel ziemski, dziedzic dóbr Pokrzywnica, parafia Pawłów, obecnie pow. Starachowice; w aktach także: Cezariusz Kazimierz Kiniorski; razem z ojcem wylegitymowany ze szlachectwa w Królestwie Kongresowym 1845 r. z herbem Prawdzic, zapisany do ksiąg szlachty ówczesnej guberni radomskiej, oddział sandomierski (Sęcz.); ur. Bodzentyn, zm. Pokrzywnica, parafia Pawłów, lat 36, pozostała żona Joanna Kosecka; według innych źródeł, zmarł w Görtz, Styria, Austro-Węgry (MK Pawłów); ż. (ok. 1868) Joanna Kossecka h. Rawicz (29 XI 1850-21 VI 1896), c. Samuela i Konstancji Jasieńskiej h. Dołęga, katoliczka po matce; poch. Malice, pow. Sandomierz, obecnie woj. świętokrzyskie (MK Malice); 2v. (ok. 1880) Szymon Konarski h. Gryf (1850-1918), s. Konstantego i Aleksandry Jasieńskiej; dzieci: Marian, Władysława (Wanda).

 

 

Joanna Kiniorska z Kosseckich

(1850-1896)

Marian Kiniorski
(1868-1943)

• WŁADYSŁAWA (Wanda) Anna Neryna Kiniorska h. Prawdzic (1874-1956), c. Kazimierza Cezariusza i Joanny Kosseckiej h. Rawicz (Koseckiej); w różnych opracowaniach nazywana chyba błędnie Wandą, ale ponieważ datę jej ślubu z Józefem Świeżyńskim podaje się r. 1893, to całkiem możliwe, że były to różne osoby, siostry Wanda i Władysława; ur. prawd. Pokrzywnica, parafia Pawłów, obecnie pow. Starachowice (MK Pawłów); m. (20 VI 1896 Nowa Słupia) Józef Świeżyński h. Korczak (19 IV 1868-12 II 1948), s. Władysława i Heleny Konarskiej h. Gryf, lekarz, ziemianin, działacz polityczny i niepodległościowy, przywódca Stronnictwa Narodowo-Demokratycznego, premier endeckiego rządu powołanego przez Radę Regencyjną 23 X-4 XI 1918, poseł do I, III i IV Dumy rosyjskiej 1906-1917; w aktach pisany także: Świerzyński; absolwent gimnazjum w Radomiu, studia medyczne ukończył 1893 r. na Cesarskim Uniw. Warszawskim; dążył do obalenia Rady Regencyjnej, zapowiadając utworzenie Rządu Narodowego, lecz te dalekosiężne plany skończyły się na zdymisjonowaniu jego gabinetu przez Radę Regencyjną; mieszkał w Warszawie, ale ze względu na zły stan zdrowia żony w 1896 przeprowadził się do Jeleniowa, gdzie zamieszkał w majątku Kiniorskich; w 1908 zakupił majątek w Sadłowicach, w związku z wyborem do Dumy Państwowej Imperium Rosyjskiego dzieląc czas między Sadłowicami a Petersburgiem; zarówno w Jeleniowie jak i w Sadłowicach prowadził działalność społeczną; prezes Polskiej Macierzy Szkolnej 1919-1933, za działalność społeczno-oświatową w 1924 odznaczony krzyżem komandorskim z gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski; w 1944 opuścił Sadłowice i zamieszkał w Sandomierzu, gdzie zmarł; ur. Wlonice in. Włonice, parafia Bidziny, obecnie pow. Opatów, woj. świętokrzyskie, zm. Sandomierz, pow. Sandomierz, lat 79, poch. Malice Kościelne, pow. Opatów, cm. parafialny (PSB t.51/409; Dzierzb. Pam.; Wikipedia; MK Bidziny, Malice); ślub w parafii Nowa Słupia, obecnie pow. Kielce, miejscowość: Jeleniów (MK Nowa Słupia); dzieci: 1/ Helena Świeżyńska (1898-1984), voto (ok. 1920) Zygmunt Jakowski h. Jastrzębiec (1891-1933).

 
Źródła: Bon. t. 10/78; Sęcz.; SGKP t. 11/636; Urus. t. 6/345; Wikipedia: 1.