Kubecki

Kubecki h. nieznanego, vel Kubacki, Kubicki, otrzymali szlachectwo na sejmie 1790 r. (podawane są też daty 1793 i 1795). Kubeccy mogą wywodzić się od Kubackich (którzy czasem pisali się Kubeckimi), albo od Kubickich.

Kubiczek

Kubiczek h. Nabram, vel Kubiczek de Waldorf, przydomku Waldorf, Kubitczek, Kubitschek. Licznie rozrodzeni na Śląsku i w Małopolsce. Etymologicznie nazwisko wywodzi się od imienia męskiego Jakub. Jedna gałąź otrzymała szlachectwo od biskupa Małachowskiego w księstwie siewierskim 1697 r.  

Kuczakiewicz

Kuczakiewicz h. Pędzic, pierwotnie nazywali się Kuczak. Nobilitację wraz z herbem otrzymał w Królestwie Kongresowym w 1838 r. Jan Leopold Kuczakiewicz, komisarz wydziału administracji i oświecenia w rządzie gubernialnym podlaskim. Został zapisany do ksiąg szlachty guberni lubelskiej, oddział podlaski.

Kuczyk

Kuczyk h. Leczysław, czy nie powiązani z Kuczukami herbu Siestrzeniec. Otrzymali nobilitację 1837 r., zaś przyznanie praw nowego szlachectwa w Królestwie Kongresowym 1843 r. Ostrowski nie wymienia herbu Leczysław. 

Kudelski

Kudelski h. Ślepowron, licznie rozrodzeni, pochodzą ze wsi Kudelczyn, niegdyś w ziemi drohickiej, obecnie pow. Sokołów Podlaski, parafia Rozbity Kamień. Możliwe, że pierwotnie nazywali się Kudełko.

Kuleszyński

Kuleszyński h. Ślepowron, prawdopodobnie wyszli także z Kulesz, w ziemi bielskiej i z czasem przemienili swoje nazwisko z Kulesza na Kuleszyński (Bon.). 

Kuliński

Kuliński h. Odrowąż, być może wzięli nazwisko od wsi Kulin w ziemi dobrzyńskiej. Andrzej z Kulina, kanonik płocki 1372. 

Kurakowski

Kurakowski h. Kur (oraz h. Ślepowron), na Podlasiu. Pierwotnie mieli nazwisko Kur (chyba także Kurka), które dopiero w końcu XVII wieku zmienili na Kurakowski. Zdaje się, że niektórzy Kurakowscy przeszli do herbu Ślepowron. 

Kurcjusz

Kurcjusz h. własnego, vel Kurcyusz, z nich Karol Fryderyk (nazywany także Fryderykiem), porucznik w regimencie pieszym wojsk koronnych, otrzymał nobilitację w Polsce na Sejmie Ekstraordynaryjnym z 1775 r.

Kuszewski

Kuszewski h. Junosza, vel Koszewski, Kószewski, nazwisko wzięli prawdopodobnie od Koszewa in. Kószewa (Kuszewa), w ziemi zakroczymskiej, na którym dziedziczył w 1570 r. Florian Koszewski (Paw.). Uruski wyprowadza ich błędnie z Kuszewa, w pow. pilzneńskim.