Dietrich

Dietrich h. Zaremba odm., vel Ditrich, Dittrich, Dietrych, Dytrych, otrzymali szlachectwo na sejmie 1790 r., na co dyplom 1792. Byli właścicielami dóbr Siedliszczany 1781 (Bon.). Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862, bez podania herbu. Z nich: Jakub, kapitan fizylierów koronnych 1790. Odmiana herbu — pole błękitne i w murze nie trzy, a cztery kamienie złote, w złotej oprawie, trzy i jeden (Kancl.).
Dwaj bracia Dietrichowie otrzymali w 1851 r. przyznanie szlachectwa w Królestwie z zasady stopnia oficerskiego ich ojca.

Długokęcki

Długokęcki h. Lis, vel Długokencki, Długokącki, ze wsi Długokąty, dawniej Długie Kąty, w parafii Grzebsk, powiat Mława, niegdyś woj. płockie. 

Dmowski

Dmowski h. Pobóg, vel Dmoski, Dmochowski, drobna szlachta na Mazowszu, Podlasiu i w Lubelskiem, jeden dom z Dmochowskimi, ze wsi Dmochy w ziemi nurskiej (Bon.).

Dobrzelewski

Dobrzelewski h. Poraj, vel Poraj-Dobrzelewski, Dobrzeleski, Dobrze- lowski, pisali się z Dobrzelowa. Według Paprockiego dom starodawny w województwie sieradzkim. Ich gniazdem jest wieś Dobrzelów, w parafii Bogdanów, powiat i gmina Bełachatów, woj. łódzkie.

Dołęgowski

Dołęgowski h. Dołęga, pochodzą od Dołęgów, ze wsi Dołęgi w ziemi wiskiej, parafia Wąsosz, gdzie dziedziczą Dołęgowscy 1585 r. (Wyr. Lub.). Wieś Dołęgi jest wymieniana w dokumentach w XVI wieku jako Dołęgi-Turza Łąka (SGKP). Obecnie znajduje się w gminie Szczuczyn, pow. Grajewo, woj. podlaskie. Paweł, 1650 r. w Chełmie (Akta XXIII). Marcin i

Domański

Domański h. Larysa (in. Laryssa, Larysza), vel Dumański, pisali się z Domanina, w powiecie ostrzeszowskim. Źródłosłowem tego nazwiska jest imię własne Doman, które jest z kolei skróconą formą staropolskiego imienia Domasław. 

Domaradzki

Domaradzki h. Jastrzębiec (odm.) vel Domaracki, Domeradzki, Domarecki, Dymaracki, w ziemi łęczyckiej, pisali się z Domaradzina. Nazwisko pochodzi od staropolskiego imienia własnego Domarad

Dąbrowicz

Dąbrowa

Dołęga

 

Dąbrowicz h. Dąbrowa vel Dąmbrowicz, Dombrowicz, w W. Ks. Litewskim, pochodzą od Dąbrowów. Dziedziczyli w powiecie kowieńskim i na początku XVIII wieku posiadali dobra Budy, nabyte od Polanowskich,

Donej

Donej, vel Doney, Donay, rodzina być może pochodzenia francuskiego. 

Doruchowski

Doruchowski h. Niesobia vel Wierzbięta-Doruchowski, jedna z najstarszych rodzin wielkopolskich, pisała się z Doruchowa. Nazwisko wzięła od wsi Doruchów w pow. ostrzeszowskim. Piotr z Doruchowa, miał syna Wierzbiętę, dziedzica na Kępnie 1402 r., od którego pochodzą Kępińscy (pisani też jako Kempińscy). Piotr, Mikołaj i Jakub robili między sobą rozdział majątku Tokarzewo, w pow. ostrzeszowskim 1502. Stanisław Doruchowski, surogator ostrzeszowski 1613, sekretarz królewski, poseł na sejm 1627 r. i deputat na Trybunał radomski (Vol. Leg.). Jakub, scholastyk poznański i łęczycki 1619, referendarz koronny 1635-1640. Antoni, kanonik chełmski 1767-1772, deputat na Trybunał koronny. Doruchowscy podpisali elekcję 1669 r. z ziemią wieluńską. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862.