Gloger

Gloger h. Prus II (a także h. Pracowoc), vel Glogier, rodzina pochodzenia jak się wydaje obcego, osiedlona m.in. na Podlasiu.

Według Encyklopedii Szlacheckiej, będąc starą rodziną szlachecką, mieli się pisać „z Głogowy” – Głogowczykami, co przetłumaczono na niemiecki, jako Gloger.

Glogerowie (Glogierowie) mieli używać herbu Prus II, jednak w XIX wieku otrzymali także prawo nowego szlachectwa w Królestwie Kongresowym. Antoni Glogier, urzędnik, otrzymał prawo nowego szlachectwa 1842 r. wraz z herbem Pracowoc, z racji posiadania Orderu św. Stanisława III klasy. 

Z nich: Zygmunt (zm. 1910), etnograf, krajoznawca, historyk, archeolog, kolekcjoner, autor „Encyklopedii staropolskiej”, popularyzator etnografii, archeologii, członek Tow. Naukowego Warszawskiego, współzałożyciel i pierwszy prezes Polskiego Tow. Krajoznawczego.

Herb Pracowoc — na tarczy w polu błękitnym pszczoła latająca, pod nią ręka, wychodząca z rękawa zielonego i mankietu koronkowego, trzymająca w palcach pióro gęsie; na hełmie w koronie pięć piór strusich (Ostr.).

Genealogia
(osób: 21)

• JOANNA Michalina Gloger h. Prus II (1883-1935), c. Zygmunta i 1ż. Aleksandry Bonawentury Jelskiej h. Pielesz; m. Jan Roman Kozubowski h. Mora (1875-1932); dzieci: Andrzej, Zofia, Anna – Kozubowscy.

Zygmunt Gloger
(1845-1910)

• STANISŁAW Marian Gloger h. Prus II (1887-1953), s. Zygmunta i 1ż. Aleksandry Bonawentury Jelskiej h. Pielesz; ż. (10 I 1923) Konstancja Korzeniowska (21 IX 1886-5 II 1952), c. Jana Frumentego (Frumencjusza) i Stanisławy Kotłubaj h. Kot; ur. Domowick, pow. ihumeński, koło Mińska Białoruskiego, zm. Warszawa, lat 65; 1v. (20 III 1904 Warszawa) Czesław Bochwic h. Radwan (ok. 1880-po 1905), s. Romana Innocentego i Kazimiery Czeczott; ślub w parafii św. Jana (MK Warszawa: św. Jan).

Źródła: Ostr.; Sęcz.; Urus. t. 4/185; Wikipedia: 1, 2.