Ułan

herb Ułan

Ułan h. własnego, właściwie Ułan-Assańczukowicz, rodzina szlachecka pochodzenia tatarskiego, osiedlona na Wileńszczyźnie. Jest to jedna z głównych gałęzi książąt Assańczukowiczów, wspólnego pochodzenia z Abdziewiczami, Achmatowiczami, Abdziukiewiczami i Szabanowiczami.
O Assańczukowiczach pisze Dziadulewicz, że był to: „Potężny ród, przybyły w pierwszej połowie XV stulecia z chaństwa zawołżańskiego na Litwę. Nosili przydomek Ułan i zajmowali pierwsze miejsce podług starszeństwa między Tatarami litewskimi. (...) Ród Ułanów wielce się zasłużył w historii wojskowości polskiej. Członkowie jego masowo służyli w dwóch chorągwiach tatarskich: grodzieńskiej i nowogrodzkiej; ponadto, jako rotmistrze królewscy, stali na czele licznych lekkich pułków konnych zaciężnych. Było ich tylu, że lekkie pułki zaczęto od ich nazwiska zwać ułańskimi, która to nazwa z czasem utarła się, jako nazwa specjalnego rodzaju konnicy, i zyskała prawo obywatelstwa we wszystkich armiach europejskich” (Dziad.). Ułanowie byli niegdyś dziedzicami Ułanowicz w pow. nowogródzkim. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862. 

• DAWID Ułan (ok. 1680-po 1720), s. Adama i NN., właściciel donacji 7 włók ziemi we wsi Batcze w ekonomii  kobryńskiej, woj. brzeskie litewskie (Dziad.); ż. Felicjanna Romanowska (ok. 1690-po 1720); dzieci: Marianna, Felicjanna, Bohdan.

• FELICJANNA Ułan (ok. 1720-po 1740), c. Dawida i Felicjanny Romanowskiej; ur. prawd. Batcze w ekonomii  kobryńskiej, woj. brzeskie litewskie (Dziad.); m. (1740) Aleksander Baranowski (ok. 1710-po 1740).

Źródła: Bork. Sp. 475; Dziad. 348-352; Szl. Król.; Żern. t.2/475.