Kniażycki

Kniażycki h. Zagłoba odm. (in. Dubina, albo herb własny), vel Dubina-Kniażycki, z przydomkiem Dubina, w W. Ks. Litewskim, w pow. słonimskim, pisali się z Kniażyc. 

Ich gniazdem były pewnie Kniażyce, w pow. dryssieńskim. Właściwym nazwiskiem tej rodziny jest Dubina, lecz możliwe, iż była inna rodzina Kniażyckich z przydomkiem Hołub, albo może Hołubowie brali przydomek Kniażycki.

Andrzej i Piotr, z pow. słonimskim, a Stanisław Antoni, z pow. orszańskim, podpisali elekcję Jana III w 1674 r. Ten ostatni podpisał także obiór Augusta II w 1697 r. Marcjan w woj. brzeskim litewskim 1671 r. Franciszek, podpisał konfederację olkienicką 1700 r.

Paprocki wspomina 1584 r. Hrehorego Hołuba-Kniażyckiego, zasłużonego wojaka, który odznaczył się w wojnie z Moskwą za Stefana Batorego w latach 1579-1581. Zapewne do tej rodziny należący Karol Hołub-Kniażecki, obierał plenipotentów w Zamościu 1791 r. (A. Lwows.For. Nob.).

Dubinowie Kniażyccy wylegitymowali się ze szlachectwa w ówczesnej guberni podolskiej 1843 r.

Herb — podkowa barkiem do góry, wewnątrz której dwie strzały na krzyż (Bon.).

• IZABELA Dubina-Kniażycka h. Zagłoba odm. (ok. 1770-1815); m. (ok. 1790) Jan Dzierżanowski z Dzierżanowa h. Grzymała (24 XII 1764-18 III 1831), s. Franciszka i Franciszki Wereszczyńskiej h. Korczak, pułkownik wojsk polskich, żołnierz kościuszkowski, komisarz i podinspektor armii Księstwa Warszawskiego, uczestnik kampanii napoleońskich i powstania listopadowego 1830/31; komisarz wojenny przy sztabie głównym w Warszawie 1818 r.; ur. Gródek Bedrychowski, Podole, zm. Warszawa, lat 66 (PSB t. 6/156); dzieci: 1/ Maria Dzierżanowska.

• NI. Dubina-Kniażycki h. Zagłoba odm. (ok. 1860-po 1890); w aktach także: Dubino Kniażycki; ż. Wiera Tustanowska (1864-13 XII 1943), c. Mikołaja i Nadziei Grekke; zm. Warszawa (MK Warszawa: św. Aleksander).

Źródła: Bon. t. 5/67-68, t. 10/205; Nies.; Urus. t. 7/38; T. Gajl, Herbarz polski online.